Another Side...[0]

[Bedtime Story]

[คุณเคยฟัง นิทาน ก่อนนอนไหมฮะ?]

[แล้วรู้รึเปล่าว่า.....อีกด้านของ นิทาน คืออะไร?]

___________________________________________________________________

Music: [นิทานหลอกเด็ก] - Fucking Hero

[ย้อนกลับไปเมื่อสมัยฉันเป็นเด็ก

ไม่รู้จักดีพอในเรื่องจริงเรื่องเท็จ]

...ในยามค่ำคืนที่เป็นเวลาทำการของพระจันทร์ก็เป็นเวลาทำงานของนิทานก่อนนอนเช่นกัน หนึ่งร่างเพรียวลมและหนึ่งร่างตัวน้อยบนฟูกนอนในห้องพักของหอนางโลมที่แสนคับแคบแต่ทว่าอบอุ่นหญิงสาวจัดแจ้งห่มผ้าให้เด็กชายตัวน้อยก่อนจะเริ่มเรื่องเล่าในคืนนี้

"Black Hole เหรอฮะ..."

"ใช่แล้วล่ะBlack Hole...เป็นแดนสวรรค์ของคนในโลกใต้ดินเลยนะ"

"ทำไมถึงเป็นสวรรค์ล่ะฮะก็ Black Hole แปลว่าหลุมดำนี้ฮะ?"เด็กน้อยเอ่ยถามตามประสาเด็กขี้สงสัย ตาโตมองผู้เป็นพี่ตาแป๋วเพื่อรอคำตอบ

"Black Hole มันเป็นชื่อองค์กร ไม่ใช่หลุมดำน่ากลัวๆหรอกนะเป็นองค์กรใต้ดินที่แข็งแกร่งแล้วก็ลึกลับที่สุดในแถบนี้เลยล่ะ"คนเป็นพี่เอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงเอ็นดูระคนขำขันในท่าทีของเด็กชายข้างกาย

"องค์กรใต้ดิน....งั้นก็ต้องเป็นคนไม่ดีสิฮะพี่แคร์"

"ถึงจะขึ้นชื่อว่าองค์กรใต้ดินแต่ Black Hole น่ะ ต่างจากที่อื่นนะเพราะที่นั่นไม่ทำเรื่องผิดกฏหมายแล้วก็ไม่มี....การขายทาสด้วย"เสียงหวานแผ่วลงตรงท้ายประโยคสำหรับโลกบนพื้นดินคำว่า [ทาส] มันคงเป็นแค่คำล้อเล่นแต่ไม่ใช่กับโลกใต้ดินที่เงินตราซื้อได้แม้กระทั่งชีวิต

"ไม่ผิดกฏหมายไม่ขายทาส..."

"แล้วก็ที่นั่นเป็นที่ที่ [คุณอีกาดำ] อยู่ด้วยนะ"

"คุณอีกาๆๆ"เด็กชายเอ่ยปากอย่างชอบอกชอบใจเมื่อได้ยินชื่ออีกาดำคนทั่วไปอาจมองอีกาเป็นลางร้ายแต่ไม่ใช่กับเด็กน้อยที่มองว่าเป็นซูเปอร์ฮีโร่ที่ช่วยชีวิตหญิงสาวตรงหน้าที่เป็นทั้งพี่สาวและแม่ไว้

[แม่เคยเล่านิทานก่อนนอนให้ฉันฟัง

มีเจ้าชาย เจ้าหญิง มีราชรถ มีวัง]

"แล้วคุณอีกาจะมาช่วยพี่แคร์กับผมไหมฮะ?เหมือนที่คุณอีกาเคยช่วยพี่แคร์ไงฮะ"เสียงใสเอ่ยถามด้วยความตื่นเต้นตามภาษาเด็กต่างจากคนโดนถามที่ทำได้แค่ยิ้มตอบ มือเรียวลูบเบาๆที่ต้นขาของตนเองที่มีรอยตีตราไว้....ตัวเธอที่โดนตีตราเป็นทาสคงไม่มีทางแต่ถ้าเป็นเด็กน้อยข้างกายอาจจะยังพอมีโอกาส

"ถ้าทอมเป็นเด็กดี....คุณอีกาดำต้องมาช่วยแน่ๆจ๊ะ"

"ฮะ!ผมจะเป็นเด็กดี จะตั้งใจทำงานช่วยพี่แคร์ช่วยพี่ๆนะฮะแล้วทีนี้คุณอีกาจะต้องมาช่วยแน่ๆเลย"เสียงใสเอ่ยพร้อมรอยยิ้มพรางยื่นนิ้วก้อยเล็กๆไปทางหญิงสาวเพื่อสัญญาว่าตนจะเป็นเด็กดีซึ่งคนเป็นพี่ก็ยินดีจะรับคำสัญญานั้นไว้ด้วยการยื่นนิ้วก้อยของตนไปเกี่ยวกับเด็กน้อย

"นั้นสินะ...น้องพี่เป็นเด็กดีอยู่แล้วสักวันหนึ่งคุณอีกาดำต้องมาหาแน่ๆ"

"เก็บสร้อยนี้ไว้นะมันเป็นของที่พี่เคยได้รับจากคุณอีกาดำ....ถ้าถึงวันนั้นคุณอีกาดำจะต้องคุ้มครองทอมแน่ๆ"สายสร้อยสีดำถูกส่งไปสวมใส่บนคอของเด็กชายแทนเจ้าของเก่ามือเรียวลูบจี้รูปอีกาดำที่ครั้งหนึ่งเธอเคยได้รับมันมาจากผู้มีพระคุณบุคคลใต้หน้ากากสีดำนิลที่แสนน่าเกรงขาม....แต่ทว่ากลับรู้สึกปลอดภัยทุกครั้งที่นึกถึงในใจภาวนากับจี้โหละแสนรัก

...ช่วยปกป้องเด็กคนนี้ด้วยนะคะ นายท่านอีกาดำ....

"ฮะ!พี่แคร์ผมจะรักษาอย่างดีเลย!"เด็กน้อยยิ้มจนตาหยีที่ได้รับสืบทอดของสำคัญจากพี่สาวมือเล็กจับจี้รูปอีกาสีดำแล้ววาดฝันถึงอนาคตตามแบบเด็กๆ

"ผมจะรอนะฮะ...คุณอีกา"

[เมื่อนิทานเรื่องนั้นอวสาน

ฉันจึงเกิดศรัทธาว่าโลกนี้สวยงาม]

...

..

.

เพี๊ยะ!!!!

เสียงนั้นดังสนั่นไปทั่วหอนางโลมชื่อดังของเมืองเมื่อเจ้าของฝ่ายมืออวบใช้มันระบายอารมณ์เดือดดาลกับใบหน้าเนียนของคนตรงหน้าจนห่อเลือดคนโดนกระทำ ทำได้แค่ก้มหน้ารับ ไร้เสียงร้อง ไร้การขัดขืน

"......."

"ไอ้เด็กเหลือขอ!!!!แกทำเครื่องแก้วแตกงั้นเหรอห๊ะ!"นิ้วอวบชี้ไปทางแก้วราคาแพงประจำร้านที่ตอนนี้กลายสภาพเป็นเพียงเศษแก้วบนพื้นไม้

"ผ...ผมขอโทษนะฮะมาดาม"

"ขอโทษ?....คำขอโทษมันกลายเป็นเงินแล้วชดใช้ได้งั้นเหรอ!? ฉันจะหักเงินแกเหลือครึ่งหนึ่งตลอดปี!"

สิ้นคำจากผู้มีอำนาจในร้านความรู้สึกเหมือนสายฟ้าฟาดกลางใจเมื่อคำว่า [หักเงินเดือน] ดังก้องอยู่ในการได้ยินร่างเล็กรีบโค้งต่ำลงกว่าเดิมเพื่อขอโทษกับการกระทำของตน...เงินเดือนก็น้อยนิดอยู่แล้วถ้าโดนหักเขาจะเอาเงินที่ไหนไปจ่ายค่ายาหมอให้คนสำคัญ

"อย่าเลยนะฮะมาดาม! ผมจะทำงานเพิ่ม ให้ผมทำงานกะเช้าเย็นเลยก็ได้ฮะแต่อย่าหักเงินเดือนผมเลยนะฮะ ผมขอร้อง!!"

"แกมีสิทธิ์อะไรมาห้ามฉัน...อ้อ!กลัวเงินไม่พอค่ายาให้นังแคร์มันใช่ไหม?"มาดามใหญ่เอ่ยปากถึงสาวขายบริการ[แคร์ ]ที่อดีตเคยเรียกแขกได้เป็นอันดับหนึ่งของร้านแต่มันก็แค่อดีตเพราะตอนนี้เจ้าหล่อนป่วยจนรับงานไม่ได้ทำได้แค่ดูแลพวกเด็กๆบริการหน้าใหม่

"ขอร้องนะฮะถ้าพี่แคร์กินยาไม่ตรงตามที่หมอสั่งพี่แคร์จะ...."

"มันไม่ได้เกี่ยวกับฉันนั่นมันเรื่องของพวกแก"

"มาดาม!ขอร้องอย่าเลยนะฮะ....อึก!"ร่างเล็กรีบคว้าแขนของอีกฝ่ายไว้เมื่อเจ้าหล่อนกำลังจะเดินออกไปแต่ยังไม่ทันถึงตัวแรงสะบัดจากแขนของมาดามใหญ่ก็ทำให้เขาเซล้มไปกับพื้น....ทับกับเศษแก้วที่แตกละเอียดบนพื้น

"อย่ามาแตะต้องตัวฉันไอ้เด็กสกปรก...เลิกโวยวายได้แล้ว ยัยแคร์มันก็แค่ผู้หญิงขายตัวคนเดียวมันไม่ได้มีค่าขนาดที่ฉันต้องสนใจสิ่งที่แกควรสนใจไม่ใช่ค่ายานังแคร์แต่เป็นค่าแก้วมากกว่า!"สายตาเหยียดหยามถูกส่งให้จากคนด้านบนมือใหญ่ปัดแขนเสื้อเบาๆราวกับปัดสิ่งสกปรกให้ออกจากตัว

"......."เขาทำได้แค่ก้มหน้าลงมองพื้น...มองเศษแก้วที่มันมีค่ากว่าคนๆหนึ่งงั้นเหรอ?

"เก็บกวาดให้เรียบร้อยด้วยล่ะ!"เสียงแหลมเอ่ยสั่งก่อนจะก้าวออกไปโดยไม่มีท่าทีสนใจรอยแผลบาดลึกของคนเบื้องหลังดวงตาใต้กรอบแว่นมองรอยบาดที่มีเลือดซึมด้วยสายตาว่างเปล่า....มันคงเจ็บจนชินไปแล้ว 

สิ่งที่เคยศรัทธาพังทลาย

และได้รู้ว่าเรื่องราวที่เคยได้ฟังก่อนนอน

เป็นแค่คำหลอกลวงให้หลับฝันหวานก็เท่านั้นเอง

...เสียงมาดามใหญ่ของร้านที่ดังสนั่นลั่นเงียบหายไปแทนที่ด้วยเสียงฝีเท้ากระทบพื้นอย่างรวดเร็วเมื่อได้ยินจากพวกบอดี้การ์ดว่าคู่กรณีที่โดนแรงโทสะของมาดามใหญ่คราวนี้คือน้องเล็กประจำร้านขาเรียวบนรองเท้าสันสูงสีแดงเลือดนกพาเจ้าของให้ตรงดิ่งมาหาคนตัวเล็กที่หลังร้านภาพคนตัวบางก้มเก็บเศษแก้วเป็นภาพแรกที่ปรากฏต่อหน้าและภาพที่สองคือมือบางที่เปื้อนเลือด

"ทอม!"

"พี่เพลิน"คนตัวเล็กเงยหน้ามาพี่สาวคนสนิทที่วิ่งมาลูบหัวลูบแก้มเขาด้วยความเป็นห่วง...นี้เขาทำให้ทุกคนเป็นห่วงอีกแล้ว

"ตายแล้ว!!เลือดออกใหญ่แล้ว รีบไปแผลก่อนเถอะ"

"แต่แก้ว...."

"ไม่ต้องไปเก็บมันแล้ว!ปล่อยให้มันนอนอยู่แบบนั้นล่ะ!....หึ!อะไรของมาดามทอมทำงานหนักสามสี่เท่าของคนในร้าน ทำไมมาดามถึงไม่เห็นบ้าง!?  แล้วดูสิเป็นแผลขนาดนี้ยังทำเป็นไม่สนใจ!"มือเรียวฉุดให้คนตัวเล็กลุกขึ้นก่อนจะเอ่ยอย่างเดือดดาลในความไร้เหตุผลของมาดามใหญ่รองเท้าสันสูงเขี่ยเศษแก้วราคาแพงทิ้งให้พ้นทางพร้อมจูงมือข้างที่ไร้แผลของอีกฝ่ายให้ตามเธอมา 

"ฮะ...ผมขอโทษนะฮะพี่เพลิน..เพราะผมพวกพี่เลยต้องมาลำบากตลอดเลย"สิ้นคำขอโทษเขาก็สัมผัสกับอ้อมกอดอุ่นๆของคนตรงหน้า

"เอาอีกแล้วนะลำบากอะไรกัน ทอมเป็นน้องพวกพี่นะ ไม่มีใครคิดว่าลำบากทั้งนั้นล่ะอย่าโทษตัวเองแบบนี้สิ....ไปทายาทำแผลกับพี่ก่อนดีกว่า ดูสิ!มือก็เลือดออกขนาดนี้ แล้วหน้าอีก หน้าใสๆแดงหมดแล้วเนี่ย"ผู้เป็นพี่ละอ้อมแขนออกพรางลูบหัวคนเป็นน้องเบาๆ

"น้องพี่ไม่เหมาะกับรอยยิ้มเศร้าๆเลยนะไหนๆยิ้มสวยๆให้พี่ดูสิ"เพลินเอ่ยเสียงอ่อนพร้อมกับแย้มยิ้มสวยๆให้น้องรักยิ้มตาม......ทั้งๆเป็นเด็กดีขนาดนี้แท้ๆทั้งๆที่ไม่ใช่ทาสแบบพวกเธอ ทำไมถึงต้องมาเจออะไรแบบนี้นะ

"ฮะ พี่เพลิน..."ร่างเล็กเอ่ยพร้อมรอยยิ้มให้คนตรงหน้าสบายใจก่อนทั้งคู่จะเดินไปห้องพักเพื่อทำแผล เท้าออกเดินไปตามทางที่พี่เพลินพาไปแต่ใจเขาตอนนี้....หลุดลอยไปถึงความฝันในวัยเด็กทุกครั้งที่เจอเรื่องร้ายเขามักจะเอ่ยบอกตัวเองว่าต้องอดทนอีกไม่นานเขาจะมาช่วย...

...แต่เมื่อเวลาผ่านไปจากวันเป็นเดือนจากเดือนเป็นปี...

...ความฝันที่เคยวาดไว้มันก็แสนเลือนลางลงทุกที...

"วันนี้ก็ยังไม่มาเหรอฮะ" มือเล็กลูบจี้อีกาสีดำนิลบนสายสร้อยที่ใส่ติดตัวไว้เสมอตั้งแต่เด็กด้วยความคิดที่เฝ้าหวังมาตลอดว่า...เขาคนนั้นจะมาช่วย แต่สุดท้ายมันอาจไม่มีหวังมาตั้งแต่แรก

"สุดท้ายคุณคงเป็นได้แค่เจ้าชายที่อยู่ในนิทานก่อนนอนสินะฮะ..."

อีกด้านของนิทานเเสนหวาน

ก็คือความจริงรสคาวที่แสนฝาดลิ้น

"นิทานที่ผมทำให้แค่หลับตานึกฝันถึงคุณเท่านั้น"

"คุณอีกาดำ"

...

..

.

"Somepeople want it all...But I don’t want nothing at all"

"Ifit ain’t [you]..."

...เสียงเพลงคลาสสิกดังคลอเบาๆเพื่อเพิ่มบรรยากาศของการพักผ่อนให้ห้องสี่เหลี่ยมกว้างขวางสไตล์ยุโรปเครื่องเรือนและการแต่งกายของบุคคลภายในที่บ่งบอกฐานะได้ว่าสูงศักดิ์กว่าคนเดินดินทั่วไปหลายขุมเพราะมันคือสถานที่ของ [ตัวอันตราย] แห่งโลกใต้ดิน

"หืม..."เสียงพึมพำเบาๆจากบุรุษบนเก้าอี้สีดำดังขึ้นก่อนจะเงียบหายไปและกลับไปนิ่งตามเดิมแต่ถึงจะเป็นอากัปกิริยาที่แสดงออกเพียงเสี้ยวนาทีมันก็ไม่สามารถหลุดลอดสายตาของผู้ร่วมห้อง

"เป็นอะไรไปงั้นเหรอครับ?"เสียงทุ้มแสนสุภาพจากบุคคลใต้ชุดสูทสีน้ำตาลทองเอ่ยถามพรางคลอเคลียกับใครอีกคนที่ซบอยู่บนไหล่กว้าง....และเมื่อมีคำถามย่อมต้องมีคนต้องการคำตอบและแน่นอนต้องมากกว่าหนึ่งคน

"เอ๋?มีอะไรเหรอ ทูนหัว....เอาอีกแล้ว ทำหน้าเบื่อโลกอีกแล้ว~ ไม่เมื่อยหน้าบ้างเหรอ? ยิ้มบ้างสิ ยิ้มๆ"ร่างเพรียวบางที่ละความสนใจจากทูนหัวสุดที่รักหันมาสนใจตัวต้นเหตุของคำถามที่กำลังนั่งหน้าหน่ายเต็มที่แทนพร้อมไอเดียดีๆที่ผุดขึ้นหัว

"หยุดคิดเลย....ไม่มีอะไร"มือใหญ่ของคนหน้าเบื่อโลกยกขึ้นห้ามปรามคนตัวบางที่คิดจะลุกมาจับมุมปากของเขาให้ยกขึ้นแน่ๆพร้อมตอบกลับคำถามจากชายหนุ่มเจ้าของคำถามแรกที่ยิ้มจนตาหยีพรางจับคนตัวบางข้างกายที่คิดจะลุกไปให้นั่งลงบนตักตนเองแทน

"แต่ดูจากท่าทางไม่น่าจะใช้คำว่า"ไม่มีอะไร"  เลยนะ"คำถามแรกพึ่งจบไปคำถามที่สองก็ตามมาแต่เจ้าของคำถามคราวนี้มาจากหญิงสาวมาดมั่นที่นั่งไขว้ห้างบนเก้าอี้รูปมังกรที่อยู่ถัดจากเขาไปสาวเจ้าทำได้แค่หัวเราะในลำคอเมื่อคำตอบที่ได้คือ...

"........"ความเงียบคือคำตอบที่ได้รับและแน่นอนว่าถ้าเจ้าตัวเลือกจะเงียบก็ไม่มีเทวดาซาตานตนไหนจับง้างปากได้...ยกเว้น

"มีเรื่องอะไรกังวลใจงั้นเหรอจ๊ะ อีกา?"คำถามเดิมถูกส่งมาอีกครั้งแต่ต่างกันที่เจ้าของคำถามคือบุคคลที่นั่งแย้มยิ้มบนเก้าอี้สีขาวตัวใหญ่ที่บ่งบอกสถานะของเจ้าตัวได้เป็นอย่างดีนัยน์ตาสีดำดุสบกับดวงตาสีแปลกที่สื่อความหมายว่าต้องการคำตอบ...คนโดนถามคำถามซ้ำๆเป็นรอบที่สี่ถอนหายใจเบาๆก่อนจะจำใจทำตามประสงค์ของคนเบื้องหน้า

"ไม่มีอะไรหรอกครับก็แค่รู้สึกเหมือน...."

...

..

.

"มีคนเรียก"

____AnotherSide...[0]____

โซนอธิบาย 

- ในฟิค[ทาส] จะเป็นคนที่โดนเจ้านายของตัวเองตีตราบนร่างกายว่ามีสถานะเป็นทาส ซึ่งถ้าใครถูกตีตราเป็นทาสแล้วจะถูกปฏิบัติเป็นชนชั้นล่างสุดนะคะถึงหนีไปก็ยังคงสถานะเป็นฐานเหมือนเดิม ทำให้หนีไปไหนไม่ได้

- สัญลักษณ์ว่าตีตราแล้วคือ รอยเหล็กดัดที่ประทับบนส่วนใดส่วนหนึ่งของร่างกายนะคะ

- ทอมยังไม่โดนตีตรานะคะ แค่อยู่เป็นเด็กรับใช้ในหอนางโลมเฉยๆ ส่วนพี่ๆโดนตีตราหมดแล้ว

-ในฉากสุดท้ายเป็นการเกริ่นนำขององค์กรนะคะ

Nilkan Talk :

ตอนแรกคลอดแล้วจุดพลุฉลองง

ด้วยความติ่งหน้ากากและพี่ๆทุกท่านอย่างที่สุดสุดแรงใจ นิลจึงได้ Another Side มาคะ 

แนวเรื่องแบบมาเฟียนิดๆมีพลังเหนือธรรมชาติหน่อยๆ

ตอนนี้ก็ปูทางให้ตัวละครค่อยๆออกมานะคะน้องทอมกำลังส่งกระแสจิตให้พี่เอ๊ะมาช่วยนะคะ5555

หากคุณเป็นคนที่รู้จักหลุมดำแห่งนี้มาก่อนแล้ว...แม่หมอกลับมาแล้วนะคะ ขอบคุณทุกคนที่ยังรอแม่หมอ

Nice to meet you again

คอมเม้น ติชมกันได้นะค่าา

เม้น 1 เม้นเป็นพลังได้เนอะ :)

{ แท็กฟิค #anothersideTM } {หรือแท็ก #นิลฟิค }

แท็กในทวีตมาหวีดกันได้นะค่าา