ฟังดูเหมือนไม่มีอะไรยาก แต่เอาเข้าจริง ใบพวกนี้ถูกออกแบบมาโดยไม่ได้คำนึงถึงคนต่างชาติเท่าไหร่ เช่น ใบประวัติส่วนตัวที่มีช่องให้กรอกแต่ละอย่างแค่นิดเดียว เพราะคนญี่ปุ่นเวลาเขียนแบบคันจิมันจะไม่กินพื้นที่มาก แต่พอคนไทยเขียนเท่านั้นแหละ แหกกรอบทุกครั้ง แถมเอกสารพวกนี้ก็ชอบให้เรากรอกรายละเอียดที่ไม่รู้ว่าจะเอาไปทำไมหลายต่อหลายอย่าง เช่น ประวัติการศึกษาที่ต้องกรอกตั้งแต่สมัยเรียนประถม เพราะเขามีเงื่อนไขว่า จะเรียนภาษาได้ต้องผ่านการศึกษาขั้นพื้นฐานมา 12 ปีก่อน แล้วจะใส่แค่ชื่อโรงเรียนเฉยๆ ก็ไม่ได้นะครับ ต้องกรอกปีที่เข้าเรียน ปีที่เรียนจบ แถมยังบอกว่าเรียนที่เดียวกันหกปีเลยก็ไม่ได้อีก ต้องเขียนทีละครั้งว่ามัธยมต้นเรียนที่ไหน มัธยมปลายเรียนที่ไหน และที่สำคัญต้องมีเอกสารของสถาบันการศึกษามายืนยันด้วย (ดีหน่อยที่เอาแค่สถาบันการศึกษาสุดท้าย)

การกรอกเอกสารพวกนี้อาจดูเหมือนว่าน่าเบื่อ แต่ถ้าเลือกจะไปอยู่ในสังคมเขาแล้ว ผมรับประกันเลยว่าต้องเจอแบบนี้อีกหลายหน เพราะที่ญี่ปุ่นเขาไม่นิยมพิมพ์เอกสารสำคัญในคอมพิวเตอร์ ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเพราะอะไร แต่ที่แน่ๆ เวลากรอกต้องมีสตินะครับ เพราะเขาจุกจิกถึงขนาดว่าห้ามเขียนผิด ห้ามขีดฆ่า ห้ามลบ ดังนั้น ถ้าผิดจุดเดียวก็เขียนใหม่โลดครับ

แม้จะส่งล่วงหน้าไปนาน แต่กว่าจะรู้ผลว่าได้เรียนมั้ยก็ก่อนเปิดเทอมแค่เดือนเดียว เพราะโรงเรียนพวกนี้จะใช้เวลาในการพิจารณาเอกสารค่อนข้างนาน ซึ่งถ้าเกิดว่าผ่าน เราก็จะได้ใบรับรองสถานภาพการพำนักในประเทศญี่ปุ่นเพื่อไปรับวีซ่าตัวจริง และได้ไปอยู่ญี่ปุ่นสมใจ

พูดถึงตำรวจแล้วก็ขอเสริมนิดนึงว่า เดินอยู่ดีๆ คุณมีโอกาสถูกตำรวจเรียกให้หยุดเพื่อขอดูของที่พกได้นะครับ ตัวผมยังไม่เคยโดน (เดาว่าเพราะหน้าตากลมกลืนกับคนญี่ปุ่น) แต่พวกเพื่อนชาวอินโดฯ เนปาล หรืออเมริกันล้วนโดนมาหมดแล้ว ซึ่งถ้าโดนเรียกก็ไม่ต้องตกใจไป เพราะเขาแค่อยากเช็กเฉยๆ ว่าเรามีอะไรผิดปกติหรือเปล่า เกิดไปอึกๆ อักๆ ทำตัวลับๆ ล่อๆ นี่มีสิทธิ์ถูกจับไปสอบสวนโดยไม่ได้ทำผิดได้