note: เพิ่งนึกได้ว่าอะไรแบบนี้ควรแต่งเป็นจอยลดา
BOO!
พลั่ก! ตุบ!
เสียงแผ่นหลังที่โดนผลักเข้ากับกำแพงโสโครกและหมัดเปลือยของลีเจโน่ที่กระทบเข้ากับใบหน้าของนาแจมินดังมากพอที่จะทำให้คนที่เดินผ่านไปมารับรู้ถึงความเจ็บปวดที่ฝ่ายถูกกระทำได้รับ
“แฮ่ก..พอรึยัง” เจโน่ปล่อยแขนลงข้างตัว
“ยัง”
“ตาจะลืมไม่ขึ้นอยู่แล้ว”
“ถ้ากูไม่เป็น เดี๋ยวมึงก็จะได้เป็นแทน”
“ไหวแน่นะ”
“อือ”
เจโน่ซ้อมแจมินต่ออีกไม่รู้นานเท่าไหร่ รู้ตัวอีกทีก็มีเสียงหวอตำรวจที่ดังขึ้นพร้อมกับเสียงคนโหวกเหวกมาจากอีกฝั่งของตรอกจนต่างคนต่างยิ้มเบาๆให้กันแล้วหนีกระเจิงไปคนละทาง
มันเป็นแบบนี้มาโดยตลอด เจโน่กับแจมินต้องทำเป็นเกลียดกันถึงแม้ว่าในใจจะไม่ได้เป็นแบบนั้นเลยก็ตาม เพียงเพราะพี่ชายของทั้งคู่เกลียดกัน ทำไมต้องพาลให้พวกเขาเกลียดกันด้วยนะ เจโน่ไม่เข้าใจเลย
เจโน่ถูกเลี้ยงโดยพี่ชายคนเดียวมาตลอดชีวิต ส่วนพ่อแม่.. ตายห่าอยู่ที่ไหนเจโน่ไม่รู้หรอก แจฮยอนทำทุกอย่างเพื่อให้เขามีชีวิตที่สุขสบายขึ้น ทำทุกอย่าง ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเรื่องที่ผิดก็ตาม
มีช่วงหนึ่งที่แจฮยอนกลับบ้านมาในสภาพที่ดูแทบไม่ได้ มีทั้งแผลแตกและที่เลวร้ายที่สุดคือแผลจากการโดนมีดฟัน หลังจากเค้นจนพี่ชายรำคาญถึงได้คำตอบมาว่ากลุ่มของพี่ชายมีคู่อริเข้าให้เสียแล้ว
คำภาวนาของเจโน่ไม่เป็นผลเอาเสียเลย ตอนที่รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นใคร ⏤ยูตะ พี่ชายแจมิน
“น้องมันก็เหมือนพี่มันนั่นแหละ มึงจำเอาไว้”
BOO!
อย่างน้อยในเหตุการณ์บ้าๆนี่ก็ยังโชคดีอยู่บ้าง เจโน่ไม่เคยเล่าให้แจฮยอนฟังเกี่ยวกับเรื่องที่โรงเรียกสักเท่าไหร่ ถึงอยากจะเล่าแจฮยอนเองก็ไม่เคยอยู่ฟังเลยสักครั้ง
“ให้ตาย”
“อืม”
“แล้วยูตะรู้หรือยังว่ากูเป็นใคร”
“รู้”
“แล้วว่าไง”
“...”
“พูดมา”
“ก็ให้เลิกคบ”
แล้วคิดว่าไอ้เด็กเกเรแบบพวกเขาทั้งสองคนจะยอมหรือไง แจมินกับเจโน่ยังคงอยู่ด้วยกันที่โรงเรียน แอบไปเกมส์เซนเตอร์ด้วยกัน จนถูกคนในกลุ่มยูตะไปเจอเข้า และแน่นอนว่าเรื่องนี้ไปถึงหูแจฮยอนด้วยเหมือนกัน
เจโน่ตัดสินใจต่อยเข้าที่ใบหน้าของตัวเองอย่างแรงระหว่างทางกลับบ้าน และส่งข้อความไปบอกแจมินให้ทำแบบเดียวกันเพื่อที่จะได้มีข้ออ้างโง่ๆว่าพวกเขาน่ะ กำลังต่อยกันอยู่ต่างหาก
BOO!
ครั้งนี้ก็เหมือนกัน พวกเขาถูกจับได้ว่าอยู่ด้วยกันอีกแล้ว เรื่องราวถึงได้มาจบแบบนี้
“มึงไปทำอะไรมา”
“อะไร”
“ที่มือมึง”
“อือ แจมิน”
“ครั้งนี้ใครชนะ”
“กู”
แจฮยอนยิ้มออกมาแล้วตบบ่าของเจโน่ด้วยความภาคภูมิใจ ก่อนจะเดินสวนออกไปหลังจากที่เจโน่เดินเข้ามานั่งถอนหายใจโง่ๆอยู่ที่โซฟาแค่ห้านาทีเท่านั้น
J.
เป็นไงบ้าง?
ก็ช้ำ
กูไม่ได้หมายถึงแบบนั้น
ยูตะไม่ซ้ำกูหรอกมึงก็รู้
แต่บอกให้กูไปเอาคืน
โอ้
กูต้องเจ็บตัวอีกแล้ว
เมื่อไหร่ดี
จนกว่าจะโดนจับได้อีกทีแล้วกัน
แล้วคืนนี้ยังไงดี
งดไปก่อนสิ
ตามึงบวมเป็นกบขนาดนั้น
แจมินหมายถึงการออกไปโกงเงินเครื่องล้อตโต้ที่เกมส์เซนเตอร์แถวนี้ มันไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่ในเมื่อเขาเรียนรู้ที่จะเป็นเด็กสันดานโจรแบบนี้ตั้งแต่เกรดสี่โดยมีผู้ร่วมกระบวนการคือเจโน่
เด็กจนๆสองคนที่อยากกินสมาร์ตี้จะทำยังไงได้ นอกจากการขโมย เพียงแต่ว่าพอโตขึ้นก็หาวิธีที่จะโกงแบบที่ดูเหมือนไม่โกงเท่านั้นเอง
เจโน่ค้นพบวิธิหมุนล้อตโต้ให้ได้ตรงกันทุกรอบหลังจากที่เจอเครื่องที่เสียแล้วถูกทิ้งไว้ที่กองขยะหลังเกมส์เซนเตอร์ เขาลงทุนนั่งตากยุงรอจนดึกดื่นจนคนเริ่มซาแล้วถึงลากเครื่องเกมส์ที่หนักกว่าตัวเองไปที่โรงรถที่บ้านแล้วเริ่มแกะดูชิ้นส่วนด้านใน
เขาเข้าใจระบบมันทั้งหมดและจะไม่หยุดได้เงินจากมันตราบใดที่ยังไม่เปลี่ยนเป็นระบบดิจิตอล
แจมินหาว่าเจโน่เนิร์ด แต่ใครจะสนกันล่ะในเมื่อตอนนี้เขามีเงินเก็บมากกว่าที่ใครจะนึกออก มากพอที่จะหนีไปได้ไกล ไกลจนไม่มีใครหาเจอ
BOO!
“มึงอย่าโง่นักเลยเจโน่ เราหนีไม่พ้นหรอก” แจมินพูดปนขำราวกับว่าสิ่งที่เขาพูดอยู่ฟังดูโง่เสียเต็มประดา
“ยังไม่ได้ลองเลย”
“มันไม่ได้มีโอกาสให้ลองหรอก ถ้ามึงจะทำ มันต้องสำเร็จเท่านั้น”
“...”
“ถ้าโดนจับได้แล้วโดนแยกไปตลอดชีวิต สู้เป็นแบบนี้ต่อไปไม่ดีกว่าเหรอวะ”
ความสัมพันธ์ของแจมินกับเจโน่ไม่ธรรมดามานานแล้ว เพียงแต่ว่าไม่รู้จะเรียกมันว่าอะไร ทำทุกอย่างแบบที่คนรักกันทำ แต่บางทีต่างฝ่ายต่างก็หิ้วผู้หญิงกลับบ้านอยู่ดี
“มึงไม่เบื่อเหรอ เราแทบจะเดินเฉียดกันไม่ได้ด้วยซ้ำ”
แม้แต่ที่โรงเรียน
แจมินกับเจโน่จะหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยเสมอในเวลาเบรก ไม่ว่าจะพักกลางวันหรือเป็นแค่ช่วงสิบนาทีระหว่างเปลี่ยนห้องเรียน
ตรงแท็งค์น้ำหลังโรงเรียนเป็นที่ที่มีความทรงจำเกิดขึ้นมากมาย ตั้งแต่การต่อเลโก้ เล่นบอร์ดเกมส์ เล่นบทบาทสมมติที่ต่างคนก็เล่นเป็นตัวร้ายกันทั้งคู่ หรือแม้กระทั่งการสูญเสียจูบแรก
“อย่างน้อยมันก็จะไม่มีอะไรแย่ไปกว่านี้อีกแล้วไม่ใช่หรือไง”
“แต่มันก็ไม่มีอะไรดีขึ้นเลย”
BOO!
“กูจะสัก”
“อะไรของมึงอีกล่ะ ไม่กลัวเจ็บหรือไง”
“ก็คงไม่เจ็บไปกว่าที่มึงต่อยหรอกมั้ง”
เจโน่ชักไม่แน่ใจว่าแจมินแกล้งเกลียดกันหรือว่าเกลียดกันจริงๆ เพราะตอนที่แจมินเอาคืนครั้งล่าสุด มันชกเข้าที่เบ้าตาจนเลือดคั่งและเกือบบอดแล้วจริงๆ
“ขอโทษอ่ะ ไม่ได้ตั้งใจ มันแม่นเอง”
“ไม่ได้โกรธ พูดไปงั้นเอง”
“ลายอะไร”
“เดซี่” แจมินมินปิดปากกลั้นขำ แต่สุดท้ายก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอยู่ดี
“ขำอะไรขนาดนั้น”
“เป็นตุ๊ดหรือไงถึงคิดจะสักลายหน่อมแน้มแบบนั้น”
“เพราะมึง”
“เกี่ยวอะไรกับกู”
“จูบแรก มีดอกเดซี่บานอยู่ตรงนั้น” เจโน่ชี้ไปที่สนามหญ้าใกล้ๆกัน
“...”
“หลังจากนั้นเห็นแล้วก็นึกถึงตลอดเลย”
“เชี่ย น้ำเน่าอ่ะ”
“เรื่องของมึง ไม่ได้จะบอกให้ซึ้งซักหน่อย”
โง่งี่เง่า สุดท้ายดอกเดซี่ก็มาอยู่ตรงข้อเท้าด้านในของแจมินจนได้
#BOOnomin
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in