……….

ตอนที่ 22 :ได้ฤกษ์โกลาหล

“เรียบร้อยแล้วค่ะ เพียงแค่นี้ไอดีการ์ดคุณก็จะสามารถโทรออกได้เหมือนมือถือและยังสามารถใช้วิดีโอคอลได้ด้วยค่ะ”  พนักงานหญิงกล่าวก่อนจะยื่นไอดีการ์ดส่งคืนให้กับเปาและเอิร์น

“ขอบคุณคับ แล้วหยั่งงี้เพื่อนผมที่ไม่ได้มาต้องมาเพิ่มระบบที่นี่รึเปล่าครับ” เปาถาม

“ไม่จำเป็นค่ะ คุณเพียงแค่ส่งคำร้องเชิญชวนให้เพื่อนคุณใช้ระบบเพิ่ม เดี๋ยวจะมีแถบขึ้นให้เพื่อนคุณโหลดแล้วใช้งานได้ทันทีค่ะ” พนักงานหญิงตอบด้วยเสียงสดใส

“อ๋อ...คับ งั้นก็ขอบคุณมากคับที่ช่วยเหลือพวกเรา” เปากล่าวขอบคุณ

“ไม่เป็นไรค่ะ ไว้มีอะไรให้ช่วยก็มาได้ทุกเมื่อนะคะ”

“ขอบคุณค้าบ”  เอิร์นพูดขอบคุณก่อนผละออกมาจากเคาน์เตอร์พนักงาน แล้วเดินตามเปาที่มุ่งหน้าไปนั่งบนโซฟาสำหรับผู้เล่นที่รอใช้บริการ

“ไอ้สองคนนั่นมันก็หายไปเลย บอกให้พวกเราไปซื้อแผนที่แล้วจะลงไปหา รอก็แล้วนี่ขึ้นมาหาชั้น 3 ก็ยังไม่เจอเลยเนี่ย”  เอิร์นบ่นขณะปล่อยตัวลงนั่งบนโซฟา

“ไม่รู้มัน เราลองลงไปหาข้างล่างอีกทีมะ แล้วมึงก็ส่งคำเชิญให้มันโหลดโปรแกรมเพิ่มด้วยจะได้ใช้งานง่ายขึ้นหน่อย” เปาพูดพลางลุกขึ้นจะก้าวไปยังลิฟต์

“เอ่า... เพิ่งสังเกตนะเนี่ยว่าไอ้ลิฟต์ตัวสุดท้ายนั่นมันเป็นของพนักงาน เล่นตกแต่งภายนอกซะเหมือนกันหมดทุกอย่างเลยแต่ดันมีแค่สัญลักษณ์ของบริษัทอยู่บนประตู”   เอิร์นพูดพลางมองไปยังลิฟต์ตัวที่สามซึ่งเป็นตัวในสุดของชั้นนี้ซึ่งท่ามองเผินๆ คงไม่มีใครรู้

“หยั่งงี้ต้องลองกดดูซะหน่อย”  เอิร์นพูดก่อนกดเรียกลิฟต์ทั้งของผู้เล่นและของพนักงานแต่ของพนักงานประตูดันเปิดออกก่อน  เผยให้เห็นภายในซึ่งแตกต่างกับลิฟต์ผู้เล่นอย่างสิ้นเชิง  เพราะทั้งตัวลิฟต์มีแต่ประกาศที่เหมือนกับพนักงานเท่านั้นที่อ่านแล้วจะรู้ต่างกับของผู้เล่นที่จะมีโฆษณาเชิญชวนต่างๆ อยู่ทั่วตัวลิฟต์

“เอ่า เฮ้ย ! ลิฟต์มาแล้ว”  เปาเรียกเอิร์นที่กำลังเพ่งพินิจลิฟต์พนักงานอยู่ให้ตามเข้ามาในลิฟต์

“พวกมันไม่เห็นตอบข้อความมาเลยว่ะ”  เอิร์นเมื่อเข้ามาในลิฟต์ก็พูดขึ้นขณะมองไอดีการ์ด

……….

“เอาไงล่ะมึงทีนี้”  ริกถาม ยังไม่กล้าที่จะก้าวออกไปนอกตัวลิฟต์

“มันน่าจะมีบันไดแหละน่า คงไม่ใช่มีแค่ลิฟต์หรอก ไม่งั้นถ้าลิฟต์เจ๊งบ๊งแล้วจะขึ้นยังไงล่ะ”

“มันน่าจะมีใช่ป่ะล่ะ”  ริกถาม

“ใช่”

“โอเค งั้นมึงนำเลย”  ริกพูดพลางดันผมจนออกมานอกตัวลิฟต์

“เฮ่ยๆ อย่าผลักๆ กูเดินเองได้”  ผมกระซิบ เพราะไม่รู้ว่าข้างล่างนี่มีอะไรบ้างจึงไม่อยากส่งเสียงดังจนเกินไป ผมนึกขึ้นได้จึงเปิดเป้แล้วควานหาไฟฉายเพื่อจะได้พอส่องทางได้บ้าง

            ผมกับริกค่อยๆย่างก้าวออกไปทีละนิด ทุกๆ ก้าวเราจะต้องชุ่มด้วยน้ำที่ขังอยู่บนพื้น  สองข้างทางผมพอมองได้ลางๆ เป็นห้องที่มีประตูเหล็กปิดตายอยู่ยาวไปตลอดสองข้างทางจนไปสุดแยกข้างหน้า ซึ่งมีแสงไฟส่องออกมารำไรๆ

“รู้สึกมั้ยว่ามันทั้งชื้นและเย็นแบบแปลกๆ”  ริกกระซิบตอนนี้เราสองคนเพิ่งจะมาถึงห้องแรกที่ถูกปิดล็อคไว้  มันมีลูกกรงเป็นซี่ๆ เผยให้เห็นเค้าลางของสิ่งที่อยู่ภายในทำให้ผมอดใจไม่ได้ที่จะเงื้อมมือขึ้นเพื่อจะได้เอาไฟฉายส่อง

“มึงจะทำอะไร”  ริกจับข้อมือผมเหมือนจะห้ามก่อนที่ไฟจะฉายเข้าไปในประตู

“ไม่อยากรู้รึไงว่าข้างในมันคืออะไร”  ผมกระซิบถามริกที่มีสีหน้ากังวล

“ก็อยาก...แต่ว่า...”

“ไม่ต้องแต่แล้ว”  ผมสลัดมือมันที่จับอยู่ก่อนจะส่องไฟผ่านลูกกรงเข้าไปภายในห้อง  เผยให้เห็นสภาพห้องที่เก่าและแลดูเหมือนคุกนักโทษสมัยก่อน  อีกทั้งยังมีเตียงสองชั้นคล้ายอยู่สองฝั่งของห้อง  แต่ที่ทำให้ผมกับริกช็อคที่สุดคงไม่พ้นที่ว่ามีร่างคนถึง8 คน ที่นอนอยู่บนเตียงแต่ละฝั่งอัดเบียดกันนอนชั้นละสองคน

“ซอมบี้หรือคนวะ”  ริกหันมาถาม

“กูว่าเป็นแค่ศพนะ เหมือนกับนี่เป็นห้องเก็บศพเลย มึงรู้สึกมั้ยไอเย็นที่แผ่ออกมานอกห้องเนี่ยยิ่งเราเข้าใกล้ไอ้ห้องนี่ก็ยิ่งรู้สึกว่าเย็นขึ้น”  ผมพูด

“อือ ก็จริง แต่ทำไมต้องเก็บศพไว้ด้วยล่ะ เกมส์มันไม่ได้สร้างซอมบี้เองรึหรือว่านี่คือศพปลอม...เอากูงงไปหมดแล้วเนี่ย”  ริกพูดพลางเกาหัว

“ไปต่อเถอะ ยังไงเราก็ต้องหาทางขึ้นให้ได้”  ผมพูดก่อนก้าวเท้าเดินต่อ

            เท่าที่ผมกับริกสังเกต  ตลอดสองข้างทางจะเป็นห้องที่มีแต่ศพถูกแช่อยู่ในห้องขังโทรมๆอันที่จริงที่นี่ไม่ต่างกับอุโมงค์ท่อระบายน้ำที่ทั้งชื้น ทั้งแฉะทั้งส่งกลิ่นประหลาดตลอดเวลา  ผมปิดไฟลงเมื่อไปถึงทางแยกข้างหน้า  ถ้าเกิดพนักงานเห็นแสงไฟแล้วอาจจะรู้ได้ว่ามีคนอยู่ตรงนี้

“ทางไหนดี”  ผมกระซิบถามริกที่ยืนอยู่ข้างหลัง

“มึงเลือกเลย ไม่อยากมาโดนด่าตอนหลัง”

“ให้มันได้อย่างนี้สิ”  ผมพยายามชะโงกหน้าออกไปมองทั้งสองทางก็ไม่พบใคร โดยที่ทั้งสองทางนี้มีไฟที่ดูติดๆดับคอยส่องแสงให้  ตัวทางเดินก็มีกล่องอะไรไม่รู้ตั้งวางอยู่ทำให้ผมไม่สามารถมองได้หมดทุกอย่าง ผมคิดระหว่างไปทางที่มีกล่อง หรือไปทางที่มีรถขนของดี  ก่อนที่จะเลือกไปทางขวาซึ่งมีกล่องอะไรไม่รู้ตั้งชิดทางขวาอยู่ซึ่งมันกำบังเราได้หน่อยถึงแม้ส่วนหัวพวกเราจะพ้นกล่องมาก็เถอะ

            พวกเราค่อยๆ เดินโดยริกคอยมองหลังให้จนมาหยุดอยู่หลังกล่องซึ่งเป็นกล่องลังใส่ของธรรมดาๆ ก่อนที่เราสองคนจะรู้ทันทีว่าตนคิดผิดแล้วที่มาทางนี้เพราะหลบอยู่หลังกล่องได้ไม่นาน อยู่ๆ ก็ได้ยินเสียงคนคุยกัน ไม่สิ ออกแนวทะเลาะกันซะมากกว่า

“คุณรู้มั้ยถ้าลาออกคุณจะโดนอะไร ซิลว่า”  เสียงชายอายุน่าจะประมาณวัยกลางคนพูดขึ้น

“ฉันไม่ไหวแล้วกับไอ้งานบ้าๆ นี่ ! มันเหมือนกับเราเอามนุษย์มาฆ่าเล่นทั้งๆที่พวกเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าแท้จริงตัวเองทำอะไรอยู่” เสียงผู้หญิงที่ดูอายุน่าจะอ่อนกว่าผู้ชายสักหน่อยพูด

“นี่มันเป็นงานซิลว่า อย่าลืมสิคุณมาที่นี่เพราะอะไร คุณอยากเห็นความก้าวหน้าของวงการแพทย์ไม่ใช่รึไง”

“ใช่ ! ตอนแรกมันควรจะเป็นยังงั้น  แต่ดูตอนนี้สิ มันกลายเป็นอาวุธไปแล้ว ! เราโดนหลอกใช้ให้มาทำอาวุธนะเอริค  ตอนนี้เรายังหาทางแก้ได้ ยังหาทางหยุดยั้งไอ้ความคิดบ้าๆนี่ได้” ซิลว่าตอบ

“คุณก็รู้นี่ว่าไอ้พวกที่มันต่อต้านมันจะเจออะไร คุณอยากเข้าไปนอนเป็นศพอยู่ในห้องขังบ้าๆนั่นมั้ยล่ะ”  เอริคพูดด้วยน้ำเสียงที่เริ่มดังขึ้น

“ตอนนี้มันยังทันนะเอริค  ถ้าเกิดสายไปกว่านี้คุณคิดดูสิว่าโลกเรามันจะเกิดอะไรขึ้นบ้างไม่ใช่ว่าคุณจะเห็นแก่ประโยชน์ส่วนตัวอย่างเดียว คุณมองไปถึงคนรอบข้างบ้าง” ซิลว่าตะคอก

ตื่อดึ้ง   ~ 

……….

“พวกมันไปอยู่ไหนกันวะ ดูดิเปา นี่กูส่งคำเชิญไปหามันนะเนี่ยมันยังไม่รู้เรื่องเลย”  เอิร์นพูดพลางชูไอดีการ์ดที่ขึ้นข้อความว่า กำลังเชิญชวน ริก  ให้เข้าสู่โหมดการโทรค่ะ

“เอาเถอะ นี่ก็เพิ่งบ่ายกว่าๆ กูเริ่มหิวและ ไปหาร้านแถวๆ ตัวอาคารนี่นั่งกินอะไรเรื่อยเปื่อยรอพวกมันดีกว่าแต่ถ้าบ่ายสองแล้วยังไม่มีสัญญาณคงต้องเริ่มออกหาจริงจังแล้วล่ะ”  เปาพูดก่อนเดินผ่านประตูทางเข้าอาคารไปโดยมีเอิร์นเดินตามหลัง

……….

ตื่อดึ้ง   ~ ตื่อดึ้งๆ  ~   

“เสียงห่าไรเนี่ย ของมึงเปล่าไอริก”  ผมหันมากระซิบถามเมื่อเสียงเหมือนจะมาจากมัน

“อะไรวะ ขอเชิญคุณเข้าสู่โหมดการโทรค่ะ”  ริกพูดเมื่อเห็นข้อความในไอดีการ์ด

“กูไม่ได้อยากรู้ว่ามันคืออะไร กูอยากให้มึงปิดเสียงว้อย”  ผมพูดซึ่งเสียงมันดังพอจะทำให้คนที่อยู่รอบๆบริเวณนี้ได้ยิน

“นั่นใครน่ะ !”  ผมว่าน่าจะเป็นเอริคพูดนะ ถ้าแอบฟังไม่ผิด

“เอาไงล่ะมึงทีนี้”  ริกถาม

“ไม่รู้ว่ะ เผยตัวไปก่อนแล้วกัน”  ผมพูด ก่อนที่จะยืดตัวลุกขึ้นจนพ้นกล่องออกมา ทำให้ผมเห็นชายหญิงสองคนที่แต่งตัวด้วยชุดกราวน์แบบนักวิทยาศาสตร์ยืนอยู่ตรงทางเดินนอกห้องแล็บสองคน

“แหะๆ  รู้สึกเหมือนโดนจับได้” ผมพูดเสียงอ่อย

“ไม่ใช่แค่รู้สึกแล้วล่ะ”  ริกพูด สายตาจับจ้องไปที่สองคนข้างหน้า ที่ก็จ้องพวกเราตอบด้วยอาการวิตกกังวลไม่ต่างจากเราสองคน

“พวกเธอเข้ามาได้ไง”  ผู้หญิงที่ชื่อซิลว่าถาม

“ลงลิฟต์มาคับ…”  ริกตอบ

            ต่างฝ่ายต่างก็นิ่งเงียบไม่มีใครพูดอะไร เนื่องด้วยอะไรก็ไม่รู้แหละ อยู่ๆ เอริคที่เหมือนจะตั้งสติได้ก่อนใครเพื่อนก็ตะโกนขึ้น

“รปภ.ๆ  ! มาจับไอ้หนูทดลองสองตัวที่กำลังจะหนีเดี๋ยวนี้!”

“เดี๋ยวนะ...หนูทดลอง เราสองคนงั้นหรอวะ”   ริกหันมาถามผม

“วิ่งหนีไปเร็วเข้า !”  ซิลว่าตะโกนมาทางเราสองคนที่ยังยืนงงอยู่ ก่อนที่ผมจะเห็นร่างดำทะมึนของชายสองคนที่วิ่งออกมาจากข้างหลังสองคนนั้น

“ไปเร็ว ! ริก”   ผมเตือนสติ รีบบอกให้มันวิ่ง

“พูดเหมือนรู้ทางนะมึงเนี่ย”   ริกพูด

“หรือมึงอยากเข้าไปนอนในขังบ้านั่นล่ะ”  ผมพูดก่อนหันหลังวิ่งไปยังอีกทางนึงซึ่งก็ไม่รู้จะมีอะไรรออยู่ข้างหน้าบ้าง

……….