บรื้นนน บรื้นนนน เสียงรถพี่แดงดังมาแต่ไกล ความฝันการเป็นครูอาสาบนดอยใกล้เข้ามาแล้วสิ

ทั้งตื่นเต้น ทั้งกังวล…

พี่แดงเป็นชาวบ้านหมู่บ้านผาผึ้ง ซึ่งเป็นหมู่บ้านที่พวกเราจะไปเป็นครูอาสาการที่จะขึ้นไปดอย

ต้องขึ้นไปด้วยรถโฟวิล(รถกระบะล้อใหญ่ๆสูงๆ)และต้องใช้คนที่มีประสบการณ์เส้นทางเป็นพิเศษ เพราะเส้นทางที่จะไปค่อนข้างจะอันตราย 

เมื่อรถพี่แดงมาถึงพวกเราก็ช่วยกันขนสัมภาระอาหารการกินใส่รถพวกเราออกเดินทางประมาณสิบโมงกว่าๆ รถยิ่งห่างตัวอำเภออมก๋อย จากสามจีเหลือแค่เอชคลื่นเอชเริ่มหายไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ จนในที่สุด …..no service  

O

M

G

keep calm แอนด์โกทูผาผึ้ง…

จากอมก๋อยเดินทางขึ้นเขาไปหมู่บ้านผาผึ้งระยะทางประมาณห้าสิบ กิโลเมตร แต่เป็นห้าสิบ

กิโลเมตร ที่ยาวนานที่สุดในชีวิตจะมาหลับบนรถหรอ หึ อย่าหวัง คนที่หลับบนรถในเส้นทางนี้ได้อาจจะเป็นคนที่ร่างกายตายด้านแล้วก็เป็นได้หัวกระแทกรถนับครั้งไม่ถ้วน เป็นเส้นทางขึ้นเขาโคตรลำบาก โค้งซ้าย โค้งขวาทางเป็นหลุม เป็นบ่อ ถนนราดปูนเป็นระยะๆ(ระยะสามเมตร) ความเร็วของรถขับได้ไม่เกิน 50-60 กิโลเมตรต่อชั่วโมง

วันนั้นโชคยังดีที่ฝนไม่ตก ถ้าฝนตกคงเปียก เฮ้ย  ตึ่งโป๊ะ ถ้าฝนตกเราคงต้องเดินไปผาผึ้ง

เพราะว่ารถจะขับขึ้นไปไม่ต่อไม่ได้ขอบคุณฟ้าชาลัลลาอินเดอะมอนิ่ง ที่ฝนไม่ตก

ตลอดการเดินทางเหมือนมีสองคนในร่างเดียวความคิดนางมารกับนางฟ้าในตัวทะเลาะกันเป็น

ระยะๆฝั่งความคิดนางมารปิ๊งเข้ามาในหัว “นี่มึงตัดสินใจถูกแล้วใช่ไหมที่มาอาสา กลับเถอะมึงจะมาลำบากทำไม ทำไมมึงไม่นั่งเปิดแอร์เล่นคอมอยู่บ้าน กูบอกแต่แรกว่าไม่ต้องมาก็ไม่เชื่อ”ฝั่งนางฟ้าตอบกลับ “แค่เจออุปสรรคที่แค่นี้ก็ท้อซะแล้ว อย่าพึ่งท้อนะชาคริยาเดี๋ยวก็ถึงแล้ว สู้ๆแค่นี่เอง ไปช่วยน้องๆนะ เธอทำได้อยู่แล้ว น้องๆรอเธออยู่”ด้วยความที่เป็นคนดี มีศีลธรรม มีเมตตา กรุณา มุทิตา อุเบกขาการต่อสู้ครั้งนี้ฝั่งนางฟ้าจึงชนะไปอย่างขาดลอย ดีใจด้วยค่ะคุณชาคริยาาาาาา คุณได้ไปต่ออออ!!! ...คนที่คุยกับตัวเองไม่ใช่คนแปลกใช่ไหม….

เส้นทางจากอมก๋อยไปหมู่บ้านผาผึ้งเต็มไปด้วยภูเขามองไปทางไหนก็เขียวไปหมด ธรรมชาติ

ละลานตา จนพี่แดงต้องหยุดรถให้พวกเราถ่ายภาพวิวภูเขาซึ่ง ณ เวลานั้น ฉันก็ไม่ได้สนใจวิวทิวทัศน์อะไรกับเขาเลย นั่งพะอืดพะอมอยู่ในรถลืมตามองทิวทัศน์สามวิแล้วก็หลับตาต่อ… แต่เท่าที่จำได้ มันสวย สวยมาก ภูเขาไกลสุดลูกหูลูกตา