ประโยคเสียดแทงใจประโยคนี้ เป็นอีกประโยคหนึ่งที่ผมจะจดจำไปชั่วชีวิต...

ผมเป็นคนหนึ่งที่เชื่อในคุณค่าของประสบการณ์ ว่ามันมีเรื่องราวดีๆ ซ่อนอยู่ภายในนั้น สิ่งที่เราทำได้คือการเรียนรู้มันแล้วปล่อยให้มันผ่านเลยไป

"ประเด็นที่กูถามคือ มึงได้เรียนรู้จริงๆอย่างที่ปากพูดหรือเปล่า หรือมึงแค่อ้างคมๆ ไปงั้นๆ" ประโยคตอกหน้าครั้งที่สองแบบที่ไม่ต้องรอให้ผู้ฟังกลั่นกรองผ่านสมองใดๆ กำลังตั้งคำถามใหม่กับผมอีกครั้ง

ประสบการณ์ที่เราเคยคิดว่ามันมีค่า แท้ที่จริงมันอาจจะเป็นรอยแผลของความโง่เง่าที่ผ่านมาเท่านั้นหรือเปล่านะ.. ผมคิดในใจ แต่ยังไม่ลดละที่จะเอาชนะเขา

"เอาเป็นว่าถ้าที่ผ่านมา เราทำแล้วมีความสุข มันเป็นสิ่งที่เรารัก เป็นสิ่งที่ทำให้เราไปต่อเหมือนมีน้ำมันหล่อเลี้ยงชีวิต แบบนี้ไม่คิดว่ามันเป็นประสบการณ์ที่โอเคเหรอวะ" ผมเอ่ยปากถามเขา

"สิ่งที่รักอีกแล้ว มึงทำสิ่งที่รักแล้วยังไงต่อเหรอ? ประสบการณ์ชีวิต สิ่งที่รัก สิ่งที่ตั้งใจ แบบนี้ไม่ใช่เพ้อฝันหรอก มึงเพ้อเจ้อมากกว่านะ" เขาหัวเราะกร้าวปนถากถางไปพร้อมๆกัน

"ไม่ว่าคุณจะพูดยังไงกับผม ผมก็ยืนยันว่าผมจะผ่านมันไปด้วยทัศนคติที่ดี" ผมตั้งใจส่งต่อความคิดบวกๆ จากประสบการณ์ที่ผมเจอมาหลากหลาย มิตรสหายท่านนี้ก็เป็นเพียงแค่หนึ่งในสิ่งที่ผมจะก้าวผ่านเท่านั้น

"โอเค กูจะบอกอะไรให้ คนอย่างมึงน่ะ มันกลวงเปล่า เหมือนเหล้าขาวก้นขวดที่คิดว่าตัวเองเป็นเหล้านอก อารมณ์แบบว่ามึงมีความฝัน เข้าใจโลก มีประสบการณ์ ทำงานที่รัก ขับเคลื่อนด้วยกำลังใจอันแสนดี แต่มองเข้าไปในตัวของมึงน่ะ มันไม่มีค่าอะไรหรอก มีแค่สังคมจอมปลอมที่มึงสร้างมา ปนกับมายาคติที่มึงคิดว่าตัวเองถูกเสมอ มันก็แค่นั้นแหละ"

"มึงก็แค่ไอ้พวกที่ชอบอวดอ้างประสบการณ์ที่ผ่านมา คิดว่ามันคือสิ่งที่ต่อยอดให้คนอย่างมึงมีวันนี้ แต่กูจะบอกอะไรให้นะ ที่มึงประสบการณ์เยอะ เพราะมึงน่ะโง่ และทำผิดซำๆโดยที่ไม่เคยแก้ไขอะไร แล้วก็มาอวยตัวเองวา ความบอบช้ำทั้งหลายมันจะผ่านไป ผ่านไป ผ่านไป แต่เอาเข้าจริง มึงก็ยังทำตัวเหมือนเดิมอยู่ดี ห้าห้าห้า"