ระหว่างตึกสยามเซนฯ ไปตึกสยามดิสฯ บริเวณชั้น 1 จะมีพื้นที่โล่งๆ อยู่พอนึกออกไหมครับ
ที่บางทีเขาทำเป็นลานเบียร์ไรงี้

วันนั้นผมเดินผ่านตรงนั้นแหละ
ซึ่งก็เป็นวันที่มีคนเยอะแยะเลย กำลังโพสท่าถ่ายรูปกันเต็มไปหมด
งานอะไรหรือเปล่า ผมไม่แน่ใจ
ผมมีนัด จึงเดินค่อนข้างเร็ว เหมือนตามควาย

หางตาด้านขวามองเห็นแว๊บๆ เหมือนคุณยายสูงวัยกำลังโพสท่าให้คุณตาถ่ายรูปให้

ทีแรกผมก็ไม่สนใจ
แต่ในใจนี่สิ ร้องขึ้นมาว่า
"เฮ้ย! ถ้าวันหนึ่ง คุณตา หรือ คุณยาย จากไป ทั้งคู่อาจจะต้องการภาพคู่เพื่อไว้ดูแก้คิดถึงกัน ทำไมไม่หยุดถ่ายให้ว่ะ"

รู้สึกผิดขึ้นมาทันที

ผมหยุดกึกตอนเกือบจะถึงประตูตึกสยามดิสฯ อยู่แล้ว
หันตัวกลับ ขวับ! เดินพุ่งตรงไปหาคุณยาย

"ผมถ่ายให้ไหมครับ" ผมถามคุณตา แถมยิ้มให้ด้วย

รับมือถือมาจากคุณตา ซึ่งดันเป็นรุ่นเก่า ใช้ไม่เป็นอีก คุณตาเลยต้องเดินกลับมาอธิบายว่าต้องกดตรงไหน

วินาทีนั้นเป็นช่วงเวลาที่ผมตั้งใจถ่ายภาพมากที่สุดครั้งหนึ่งในชีวิต
ผมบอกตัวเองว่าเป็นภาพนี้สำคัญสำหรับคนสองคนนี้

แต่ในขณะที่ผมถ่ายภาพสำคัญ ผมดันไม่ใส่แว่น
พ่อคุณเอ้ย... แล้วมือถือรุ่นเก่าน่ะ หน้าจอก็เล็กซะด้วย
จะรอดมั้ยยยย

ถ่ายเสร็จผมรีบส่งให้คุณตาช่วยเช็คภาพ

ระหว่างรอลุ้นกับผลงานการถ่ายภาพของตัวเอง
ผมก็ชมคุณยายจากใจ ว่าคุณยายแต่งตัวสวยจริงๆ
คุณยายออกจะเขิน เห็นแล้วผมรู้สึกว่ามันน่ารักมากที่สุดในโลก
อาจเพราะไม่เคยเห็นผู้สูงอายุเขินบ่อยนัก

คุณตาเลยเลิกเช็คภาพ หันไปส่งสายตาหวานเยิ้มไปทางคุณยายแทน

เฮ้อ.. ถ้าคุณไม่มีคู่นะ คุณอยู่ตรงนั้นอาจจะแดดิ้นด้วยความอิจฉา

"ภาพใช้ได้ไหมครับคุณตา" เห็นคุณตายังส่งสายตาไม่เลิก ต้องเรียกร้องความสนใจ ^^
คุณตาบอกว่าใช้ได้ แล้วหลังจากนั้นทั้ง 2 ท่านพูดอะไรผมก็ไม่รู้ครับ
จู่ๆ ผมทั้งหูอื้อ และ น้ำตาไหลด้วยความสุข
บอกไม่ถูกว่าทำไมถึงสุข พรรณาไม่ได้จริงๆ

ได้แต่ส่งยิ้ม ยกมือไหว้ แล้วเดินหนีออกไปเลย เพราะกลัวว่าน้ำตาจะทำให้ทั้งคู่ประหลาดใจและไม่สบายใจ