ตอนเด็กๆ ผมมีเพื่อนคนหนึ่ง
มันมาโรงเรียนสายแทบทุกวัน
นักเรียนเข้าแถวกันทั้งโรงเรียน
ร้องเพลงชาติกันเกือบจบแล้ว
พวกเราจึงจะเห็นมันวิ่งกระหืดกระหอบมาเข้าแถว
และเมื่อมันมายืนเข้าแถวใกล้ใคร 
คนนั้นก็จะขยับหนีด้วยความรังเกียจ
ที่ตัวของมันจะเต็มไปด้วยเหงื่อเปียกโชก
แถมยังส่งกลิ่นตัวเหม็นอีกด้วย

พวกเราจึงพร้อมใจเรียกมันว่า 'ไอ้เหม็น'
ไอ้เหม็นของพวกเรา ก็ไม่ใส่ใจ
ใช้ชีวิตตามปกติของมันไป

ผมไม่รู้ว่ามันโกรธหรือเปล่าที่ถูกเรียกแบบนั้น
แต่ผมก็ไม่เคยเห็นมันบ่น หรือ เอาเรื่องใคร
ทั้งๆ ที่มันตัวล่ำมาก

เวลาผ่านไปนานเหมือนกัน
วันนั้นบ้านเรามีงาน
ผมต้องไปช่วยแม่จ่ายตลาดตอนเช้า

ผมเดินเข้าไปแถวๆ แผงผักสด
แล้วสายตาของผมก็มองเห็นเด็กคนหนึ่ง
รูปร่างกำยำล่ำสัน เข็นผักอย่างคล่องแคล่ว
เหงื่อที่ไหลทำเอาชุดนักเรียนเปียกชุ่มโชกไปทั้งตัว
ผมมองจนแน่ใจว่า นั่นคือ ไอ้เหม็น ของพวกเรานั่นเอง

หลังจากวันนั้น ผมจึงรวบรวมความกล้า
เพื่อไปบอกมันว่า ผมเห็นมันเข็นผักที่ตลาด
มันตอบ อือ แล้วเราก็คุยกันจนทำให้ผมรู้ว่า
ที่มันมาโรงเรียนสาย ตัวเหม็น เหงื่อเปียก
เพราะช่วยแม่เข็นผักในตลาด

ในขณะที่พวกเรา ประแป้งตัวหอม วิ่งเล่น
เพื่อนผมคนนี้กำลังช่วยงานแม่อย่างหนัก
แต่ผมกลับเรียกเพื่อนว่าไอ้เหม็น

ครั้งนั้นผมรู้สึกละอาย และ เสียใจมากที่ใจร้ายเรียกมันแบบนั้น
แล้วผมก็ไม่เรียกมันว่าไอ้เหม็นอีกเลย

นั่นเป็นการสำนึกผิดที่ประทับอยู่ในใจผมตลอดมา
ว่าผมอาจจะกลายเป็นคนใจร้ายแบบนั้นอีก
ถ้าผมตัดสินคนเพียงแค่ตาเห็น

เพื่อนคงไม่รู้หรอกว่า ผมเป็นหนี้มัน
ที่สอนผมให้เคารพคนมากกว่าที่เคย