ตอนนั้น... จำได้ว่า....

ย้อนกลับไปตอนที่เรานั่งค้นข้อมูลหาโรงแรมในเวกัส

ทุกโรงแรมแม่งแพงไปหมดเลย

แหม่... ก็มันมีแต่บ่อนนี่หว่า จะหาที่พักราคาถูกได้จากไหนว้า

หรือถ้าถูกก็โคตรของความไกล ไปอยู่ในทะเลทรายที่ไหนก็ไม่รู้

สุดท้ายก็โป๊ะเช๊ะไปเจอโฮสเทลรูหนูที่อยู่ปลายสุดของ Strip Boulervard

คืนละ 12 ดอลล่าร์เองโว้ย ถ้าจองตอนนี้เลยคิดคืนละ 9 ดอลล่าร์เท่านั้น

นั่งบัสเข้ามาง่าย สะดวก ก็เอาวะ งกไง ที่นี่แหละเหมาะสมที่สุดแล้ว

เป็นไงล่ะมึง...

ด้วยความงกเราเลยนอนห้องรวมเตียง 6 คน ห้องน้ำรวม

ดูในรูปมันไม่เชี่ย แต่เปิดห้องไปนี่โคตรของความเหี้ยเลย

เรื่องของเรื่องคือในห้องนั้นมันมีผัวเมียที่มาจากนิวเจอร์ซี

ที่เมาเละเทะตลอดเวลา กลิ่นเหล้าหึ่งเต็มห้อง

American Idiot ที่แท้จริง

เออเอาวะ ก็อดทน ราคาถูกต้องทำใจ

แต่สุดท้ายก็เกือบไปมีเรื่องกับแม่งเพราะว่ามันแอบนินทาว่าร้ายว่าเราเป็น Weird Asian

(ขออนุญาตหยาบคาย)

ก็พวกแม่งเป็นฝรั่งเหี้ยไงล่ะ

จบไปสำหรับความเดือดที่ผ่านมาเกือบๆจะ 4 ปีแล้วยังคงด่าพ่อมันอยู่จนถึงทุกวันนี้

กลับมาเข้าเรื่องทริปของเราดีกว่า

หลังจากที่เราไปซาน ดีเอโกมาเมื่อวาน

วันนี้เราก็นั่งรถบัส บ๊ายบาย Golden State อันเรืองรอง

ข้ามทะเลทรายแห้งแล้งมาที่ Silver State

หลังจากที่จัดการเรื่องที่พักเรียบร้อยและจองทัวร์ไปเที่ยว

เราก็นั่งบัสเข้าไปที่ The Strip

สองฝั่งถนนเป็นโรงแรม คลื่นมนุษย์ คาสิโน เอลวิสหลายสิบคน

สาวๆแต่งชุดคาบาเร่ที่พร้อมจะเปิดหน้าอกให้ถ่ายรูปคู่หากยอมจ่ายเงินให้พวกเธอ

มาริลิน มอนโรลอีกครึ่งโหลที่เดินผ่านไปผ่านมา

คู่รักที่จับมือกันแต่งงานและฉลองกันสุดเหวี่ยง

ผู้ชายที่เขียนป้าย You can kick my balls for 20 dollars

ไฟวูบวาบว๊อบแว๊บระยิบระยับเต็มไปหมด

เหมือนที่นี่เป็นโลกอีกใบโดยแท้จริง

อาห์...

สูดหายใจลึกๆแล้วบ้าไปด้วยกันเถอะ!

แต่นี่คือวันแรกที่เราย่างเท้าเข้ามาในเมืองคนบาปแห่งนี้

ยังเป็นเด็กติ๋มกันอยู่ไม่กล้าซ่าเลยตัดสินใจว่า

เอาล่ะ เราจะเดินดูก่อนละกัน

เรานั่งบัสไปที่ปลายสุดของถนน เริ่มต้นกันที่โรงแรม Mandalay Bay ที่มีอควาเรี่ยมใหญ่บึ้ม

แต่มันเสียตังไงและเราเงินน้อย โอเค ข้าม

ต่อกันที่ Luxor Hotel & Casino

โห... ตั้งแต่ย่างเท้าเข้าไปนึกว่าตัวเองเป็นคลีโอพัตรา

โรงแรมนี้เหมือนแงะเอาอียิปต์ทั้งประเทศพร้อมด้วยแม่น้ำไนล์มาว่างไว้ใจกลางเวกัส

ไปชมภาพ

มาเต็มเหลือเกิน ทั้งเสาโอเบสิส ปิระมิด และสฟิงซ์

ในคาสิโนก็นึกว่าฟาโรห์มากดสลอตแมชชีนข้างๆ

ไปต่อกันที่ Excalibur Hotel & Casino

ถัดจากอาณาจักรยิ่งใหญ่แห่งลุ่มแม่น้ำไนล์แล้ว

เราก็มาเจอกับคิงส์อาเทอร์และเหล่าอัศวินโต๊ะกลม

ตัวโรงแรมทำเป็นปราสาทจริงจังมาก จริงจังกว่านี้ก็ Disney Castle แล้วแหละแหม่

และแม้ว่าเราจะไม่ได้ไปฝั่ง East Coast แบบคนอื่นเขา

เราก็สามารถสัมผัสกับมหานครนิวยอร์กได้ที่นี่กับ

มีโรลเลอร์โคสเตอร์ให้เล่นด้วย ร้านขายของเยอะแยะ มีของกิน

มีพิพิธภัณฑ์นี่นั่นนู่นโน่นโน้นเต็มไปหมดดดดดด

อันนี้ดีมาก โลกแห่งช็อกโกแลตของฉัน มี M&M World ด้วยนะ

โอ้ยยย มีฟามสุขขขขข

บรู๊กลินเก๋ๆก็มีเว้ยแก๊ เวลคัมทูนิวยอร์กมากกกกกกกก

ไปเหยียบนิวยอร์ก(แบบปลอมๆ)กันมาแล้วนะ

ถัดจาก New York - New York แล้วก็ก็เจอ

ซึ่งที่นี่เราก็แวะเข้าไปกดเล่นสลอตมาสามตา

ผลคือ

เรื่อยๆมาเรียงๆ คนเมาเดินเฉียงไปทั้งหมู่

เราไปเจอเพื่อนที่ทำงานด้วยกัน

พาไปกินเบียร์ลับที่ถูกที่สุดในลาสเวกัส คือ ขวดละ 2 ดอลลาร์

ตรงแถวๆโรงแรม Flamingo Las Vegas

ที่มีสวนนกฟลามิงโก้อยู่จริงๆด้วย

จากนั้นก็เดินมาต่อที่ Paris Las Vegas

ที่มีหอไอเฟลปลอมๆให้ได้ถ่ายรูปเล่น

หลังจากที่เดินจนขาลาก

เราก็กลับไปนอนเอาแรง

หงุดหงิดกับเมทเชี่ยๆ

และตอนกลางวันก็ออกมาเดินเล่นรับแสงตะวันบ้าง

จุดมุ่งหมายคือป้าย Welcome to Las Vegas นั่นแหละ

นั่งบัสออกไปไกลมาก ต้นถนนเลย

คนเยอะแยะ

มีคนมาถ่ายรูปพรีเวดดิ้งจำนวนมาก พร้อมกับเอลวิสอีกหลายสิบชีวิต

ก็ได้รูปมาแหละ

แต่เป็นรูปคู่

ขอไม่ลงละกัน

กลางวันร้อนมาก ไม่มีอะไรเลย

ควรมาเดินเฉพาะตอนกลางคืนที่แท้จริง

ร้อนเชี่ยๆเลยกลับไปนอนหลบแดด

เธอเกิดอยากจะกินบุฟเฟ่นานาชาติขึ้นมาซะงั้น

เลยกูเกิลไปมา ปรากฎว่าเจอดีลในเว็บ groupon

บุฟเฟ่นานาชาติ บวกไวน์ ในราคาดี ณ โรงแรม Rio

โรงแรมที่เขาแข่งโปกเกอร์กันนั่นแหละ

แทะขาปูอลาสก้าวนไปเรื่อยๆจ้ะ

อาห์ ฟินนนนนนน

ตัดภาพกลับยามที่พระอาทิตย์ลับขอบฟ้า

เราตั้งใจว่าจะเดินไปดูโชว์ฟรีทุกโชว์ของทุกโรงแรม

เริ่มต้นที่ Bellagio Hotel & Casino ที่มีน้ำพุเต้นระบำอยู่ข้างหน้า

ใหญ่บึ้ม อลังการงานสร้างมากกับเพลง My heart will go on

ประหนึ่งเห็นไททานิกชนภูเขาน้ำแข็งอยู่เบื้องหน้า

ไปต่อที่ Caesars Palace ที่พาเราย้อนกลับไปสู่ยุคโรมันอันรุ่งเรื่อง

มาหมดตั้งแต่เสาโรมัน ยันน้ำพุเทรวี่ และโคลอสเซียม มีรูปปั้นซุสตระหง่านตา

ที่นี่ไม่มีโชว์ เป็นทางผ่านเฉยๆ

ได้ข่าวว่าบุฟเฟ่อร่อยดี

เป้าหมายของเราคือ The Mirage ต่างหาก

ที่นี่เป็นโรงแรมที่มีโชว์เหมือนจะเอามาฟาดฟันกับน้ำพุของ Bellagio

นั่นคือการแสดงลาวา ภูเขาไฟ

วูบวาบตระการตามาก

จริงๆมันมีโชว์โจรสลัดอีกที่แหละ แต่ปิดไป เลยไปเดินเล่นที่ The Venetian แทน

คืนสุดท้ายในเวกัส

เราเดินมานั่งกินอาหารจีนราคาถูกที่ร้าน Panda Express

ที่อยู่ชั้นสองในตึกเก่าๆบน Las Vegas Boulervard

มันเป็นโซนร้านอาหารฟู้ดคอร์ทราคาถูกที่ไม่น่าเชื่อว่าจะมาซุกตัวอยู่บนถนนเส้นนี้

ที่เต็มไปด้วยความวิบวับของแสงไฟนีออนและป้ายโฆษณาใหญ่ยักษ์

เบาะหนังเก่า กระจกมัวๆ คนกระดกเบียร์พูดคุยงึมงำอยู่รอบตัว

เหมือนหลุดออกมาอยู่ในอีกโลกหนึ่งที่สุดแสนจะแตกต่างจากโลกบนถนนด้านนอก

...

4 วัน 3 คืนในเมืองที่ไม่เคยหลับ
ทุกอย่างที่เล่ามานั้นเป็นความทรงจำแบบผ่านๆ แว้บๆเข้ามาในสมองพอให้คิดถึงบ้าง


แต่ความทรงจำเกี่ยวกับเวกัสที่ชัดเจนที่สุดกลับกลายเป็นเรื่องๆธรรมดา

ไม่ใช่โชว์อลังการดาวล้านดวง อาหารหรูหราในโรงแรม

หรือสาวผมบลอน topless ยืนสวยๆให้ถ่ายรูปได้ (และจับก็ได้ ซึ่งแน่นอนว่าเสียตัง)

แต่เป็นที่ฟู้ดคอร์ทชั้นสองของซักตึก บรรยากาศทึมๆเก่าๆแห่งนี้



เสียงเอลวิสร้องเพลง Blue Hawaii ดังออกมาเบาๆจากลำโพงที่เสียงแตก

มีคนฮัมเพลงตามและคุยกันงึมงำเป็นภาษาต่างๆ



เราโซ้ยบะหมี่ชืดๆและมันเยิ้มเข้าปากด้วยความหิว

มองดูคนเดินเรียงเป็นแถวไหลไปมาที่ถนนด้านล่าง

แสงไฟของตึกตรงข้ามกระพริบเป็นจังหวะผ่านกระจกหน้าต่างมัวๆ



มันธรรมดามาก ธรรมดาเสียจนอดสงสัยไม่ได้ว่าจำรายละเอียดขนาดนี้ได้ยังไง
อาจเป็นเพราะตอนนั้นคนข้างๆเอื้อมมาจับมือไว้เงียบๆก่อนจะบอกว่า





“ไม่น่าเชื่อเลยเนอะ เรามาถึงลาสเวกัสกันแล้วนะ”






ถ้าถามว่าเราชอบช่วงเวลาไหนมากที่สุดในเวกัส
เราว่าเราชอบตอนนี้

เป็นความเงียบในเมืองที่พลุ่งพล่าน

รู้สึกดีที่มีกัน

รู้สึกดีที่มาที่นี่ด้วยกัน