ทำไมคนเราถึงกลัวการเริ่มต้นสิ่งใหม่ๆ? โดยเฉพาะกับเรื่องความรัก

        ทุกครั้งที่เรารู้สึกรัก เราจะรู้สึกกังวล กังวลว่าอดีตของเขามีอิทธิพลอย่างไร ปัจจุบันเราอยู่ตรงไหน แล้วอนาคตล่ะ มีที่ยืนพอสำหรับเราหรือเปล่า? สิ่งเหล่านี้มาพร้อมกับการลงทุนที่มีความรู้สึกและหัวใจเป็นเดิมพัน ไม่มีใครอยากขาดทุนบ่อยๆหรอก แต่การใช้ใจแลกใจ ก็ไม่ได้เห็นผลเสมอไป

         ความรักที่เพิ่งผ่านพ้นมาหรือที่เคยผ่านเราไป ล้วนต้องแลกมาด้วยเสี้ยวของความรู้สึกเราทั้งนั้น แล้วแต่ว่าเราจะให้เขาถือมากหรือน้อย แต่ใครจะไปอยากเจ็บบ่อยๆล่ะ จริงไหม? ยิ่งกับความรักที่เราทุ่มเทอย่างที่ไม่เคยทุ่มเทมาก่อน กับคนที่เราเทใจอย่างที่เราไม่คิดว่าจะได้มากขนาดนี้ มันล้วนพิเศษเป็นธรรมดา ยิ่งเขาใช่มากเท่าไร เราก็จะเจ็บมากเท่านั้น แล้วแผลก็จะยิ่งรักษาตัวได้ช้าขึ้น

         ประเภทของรักที่คนเรามักจะจดจำได้ชัดเจนที่สุด คือรักที่ไม่มีทางไปต่อ เราเดินมาไกลจนเกินกว่าจะหันหลังกลับ แต่ทางข้างหน้ากลับเป็นทางตัน ทางตันที่เขาเป็นคนก่อขึ้น กั้นเราไว้ไม่ให้เดินไปต่อในความสัมพันธ์ครั้งนี้ เราอยากจะบอกให้เขาสู้ไปกับเรา เชื่อในตัวเราอีกซักหน่อย แต่กลับกลายเป็นว่าในความชัดเจนนี้แหล่ะ ที่มันไม่ชัดเจน มันค่อยๆก่อตัวเป็น "an unfinished business" ที่ทำได้เพียงรอคอยการกลับมาของใครบางคนเพื่อตัดจบเรื่องนี้ หรือเราเองนั่นแหล่ะที่ต้องเดินออกมาทั้งๆที่อยากจะอยู่ตรงนั้นแทบตาย ถ้าในใจของเขาไม่มีพื้นที่ให้เราอยู่ เดินออกมาเถิด

         แต่จงจำไว้ว่า ไม่มีความรักครั้งไหนไม่เจ็บปวด มันขึ้นอยู่กับว่าเราและเขาจะเยียวยารักษากัน หรือจะเป็นเราที่ต้องดูแลตัวเอง ไม่มีใครเคยบอกว่า รักแล้วจะไม่มีคำว่าเลิก แต่ถ้ารักแล้วมีเลิก การเลิกรักก็เป็นไปได้เช่นกัน มันอาจจะเจ็บหน่อย ทรมานบ้าง แต่การเริ่มต้นใหม่ การเปิดใจให้คนอื่นได้เข้ามาซ่อมแซม ถือเป็นเรื่องน่ายินดี ทุกบาดแผลมีเรื่องราวของมัน อย่างน้อยเราก็เคยสุข อย่างน้อยเขาก็เคยเป็นเรื่องราวที่ดีที่สุดที่คนๆนึงจะได้พบเจอ

อย่ากลัวที่จะรัก

อย่ากลัวที่จะเจ็บ

dedicated to Sarin J.