เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
ระยะสั้นที่คงอยู่ตลอดไปyimupsorn
ชะตาชีวิต
  • ฉันเป็นนิสิตชั้นปีที่ 3 ซึ่งว่ากันว่าเป็นปีที่เรียนหนักที่สุด ภาระงานเยอะที่สุด เครียดที่สุด และทรมาณที่สุด ก็เป็นเรื่องไม่เกินจริงสักเท่าไหร่กับสิ่งที่เผชิญระหว่างกำลังศึกษา สัมผัสได้เลยว่าเป็นช่วงเวลาหนักอึ้ง เหมือนมีหินอะไรสักอย่างทับเอาไว้ ทำให้ปวดไปทั้งกายและปวดไปทั้งใจ

    วันหนึ่ง ก่อนจะเริ่มนำเสนอความคืบหน้าของงาน คุณครูได้แจ้งว่านิสิตทั้งหลายควรจะเริ่มหาที่ฝึกงานได้แล้ว ในห้องเรียนขณะนั้น มีบางคนรู้สึกตื่นเต้นกับประสบการณ์ครั้งยิ่งใหญ่ บ้างก็เริ่มโอดครวญในใจ เสียงกระซิบกระซาบบ่นถึงความหนักหนาที่ต้องเผชิญก็มีแว่ว ๆ ยิ่งในสถานการณ์ของโรคระบาด ไม่อาจคาดเดาได้เลยว่าการเข้าไปเรียนรู้งานในองค์กรสักแห่งนั้นจะมีความเป็นไปได้ขนาดไหน 

    หลังจากนั้นไม่กี่วันฉันจึงได้ทักไปหารุ่นพี่ที่เคยฝึกงานในร้านหนังสือที่เราสนใจ และเริ่มต้นส่งข้อความไปหาคุณเจ้าของร้าน เพื่อติดต่อขออนุญาตฝึกงาน

    คุณเจ้าของร้านขอให้เราส่งประวัติและผลงานเพื่อพิจารณา ด้วยความที่ฉันไม่มีประสบการณ์ ขาดความรู้ และยังต้องแบกก้อนหินหนักนั้นไว้ ทำให้ฉันรู้สึกกังวลอย่างมาก ทว่าทางร้านหนังสือก็ได้ตอบรับการฝึกงานของฉันและเพื่อนสนิทด้วยความเร็วไว

    หลังจากนั้นสักพักใหญ่ การฝึกงานระยะหนึ่งจึงเริ่มต้นขึ้น 

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in