“อีกแล้วเหรอ!” หล่อนกรีดเสียง แหลมเหมือนนกแสก เจ้าหมาป่าย่นจมูก นิ้วผอมดึงสายเสื้อคลุมมาผูกเป็นปมหลวม ๆ ก่อนทิ้งตัวใส่เก้าอี้ หันหลังให้ เช็ดผมต่อไปเหมือนไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น

“ลูเธอร์ นี่มันครั้งที่สามของเดือนนี้แล้วนะ” หญิงสาวร้อง หล่อนดึงแขนเขาให้หันกลับมาหา โดยไม่สนว่าอีกฝ่ายจะตัวโตกว่า เจ้าของชื่อรั้งแขนกลับ เขาแสร้งทำหน้าไม่พอใจให้

“ดังกว่านี้อีกสิ เอ็ม แค่นี้คนทั้งโรงละครยังไม่ได้ยินหรอก” หมาป่าว่า เขาซับหยดน้ำจากเส้นผมเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนหยิบขวดโทนเนอร์มาเช็ดหน้า ชายหนุ่มเบามือเป็นพิเศษกับรอยช้ำบนหน้าผากขวาและโหนกแก้ม แม้จะเช็ดย้ำอยู่หลายครั้งเพื่อให้มั่นใจว่าคอนซีลเลอร์และรองพื้นที่ถมปิดไปตอนก่อนขึ้นแสดงถูกล้างจนหมดจด

“ลูธ ฉันไม่ได้… โอ๊ย นี่ เขารู้บ้างไหมว่านายต้องขึ้นเวที” หญิงสาวร้อง หล่อนหมุนเก้าอี้ของเขาเข้าหาตัวแล้ววิสาสะแหวกเสื้อคลุมอาบน้ำ แผ่นอก หน้าท้อง รวมไปถึงสีข้างของนักแสดงเอกมีแต่รอยฟกช้ำ รอยใหม่หน่อยที่ท้องน้อยเป็นสีม่วง ส่วนอื่นค่อยจางซีดเป็นเขียวและอมเหลือง มันไม่ใช่รอยรักจากเซ็กส์ที่รุนแรงเลยสักนิด เด็กสาวที่ยังพรหมจรรย์ก็ยังรู้ แต่พวกนั้นมันคือ…

“ฉันตกบันได แล้วก็ไปกระแทกกับตู้รองเท้า” ดวงตาเขียวน้ำตาลตวัดขวาง ลูเธอร์ดึงสาบเสื้อแนบเข้าอีกครั้ง แล้วเริ่มต้นทาครีมบำรุงผิวสารพัดชนิดที่เรียงรายเต็มหน้ากระจก

“อ้อ ฉันเพิ่งรู้ว่าตู้รองเท้ามีกำปั้นด้วย”

“เงียบไปซะ” ชายหนุ่มระมัดระวังกับแผลเป็นพิเศษ โชคดีอยู่บ้างที่ครั้งนี้ไม่ถึงขั้นหัวแตกหรือผิวปริ ไม่อย่างนั้น งานของเขาคงจะยุ่งยากยิ่งกว่านี้ 

เอมเมไลน์ทำเสียงในคอเหมือนอยากร้องท้วง แต่ท้ายสุด หล่อนก็ยอมแพ้ แล้วหยิบไดร์มาช่วยเป่าผมนักแสดงในความดูแล

“นายขึ้นเวทีไหวได้ยังไง ช้ำขนาดนั้น”

“มันไม่แย่อย่างที่เห็นหรอกน่า” ลูเธอร์ถอนหายใจ เขาปิดขวดอายครีมพลางเอียงหน้า สำรวจความเสียหายในกระจกเงา แล้วก็แย่งไดร์เป่าผมมาจัดการเอง “หนักกว่านี้ฉันก็ขึ้นเวทีมาแล้ว นี่น่ากลัวเพราะสีมันน่ากลัวเท่านั้นแหละ”

“ยังมีหนักกว่านี้อีกเหรอลูเธอร์ ให้ตายเถอะ นายควรจะแจ้งความได้แล้วนะ”

“แจ้งข้อหาอะไร แจ้งจับใครล่ะ ฉันซุ่มซ่ามเองทั้งนั้น” เขาเถียง ดวงตาเขียวน้ำตาลเหลือบขึ้นสบกับเฉดอ่อนกว่าในกระจก 

“ลูธ มันก็เห็นกันอยู่ตำตา” เอมเมไลน์หน้าเหมือนจะร้องไห้ “นายดูแย่ลง แย่ลง เละเทะขึ้นทุกปีตั้งแต่แต่งงานกับหมอนั่นนะ หย่าเถอะ ย้ายออกมา อะไรสักอย่าง ไม่แจ้งความก็แค่หย่าก็ได้”

ชิฟเตอร์หมาป่าถอนหายใจ เขาไม่ตอบความผู้ช่วยคนสนิทอะไรอีก ชายหนุ่มเป่าผมจนพอหมาดแล้วลุกขึ้นไปแต่งตัว เขาเดินตัวงอเล็กน้อย ผิดกับมาดสง่าผ่าเผยของคอสแมคบนเวที รอยช้ำที่ท้องยังเจ็บอยู่เล็กน้อย ต่อให้เป็นชิฟต์เตอร์ที่ร่างกายฟื้นตัวเร็วกว่าคนทั่วไปก็ยังไม่ได้ช่วยให้แผลเหล่านี้หายในชั่วข้ามคืน

“ว่าแต่ เธอมาหาฉันมีอะไรหรือเปล่า แอนเดอร์สันเรียกประชุมอีกหนเหรอ” ลูเธอร์หยิบเสื้อยืดเนื้อบางมาใส่ กับฮู้ดดี้ที่คอเสื้อตื้นจนแทบไม่เห็นไหปลาร้า เขาไม่สนใจนักว่าเอมเมไลน์จะเห็นหรือไม่เห็นอะไรบ้าง อีกฝ่ายเป็นผู้ช่วยประจำตัวมาตั้งแต่เขาเริ่มได้บทสำคัญใต้การกำกับของแอนเดอร์สัน ยืนเกือบเปลือยต่อหน้าหล่อนจนไม่เหลืออะไรให้ต้องอายอีก 

“อ๋อ ไม่ ไม่ใช่” หญิงสาวรีบส่ายหน้า หล่อนซุกมือใส่เสื้อคลุมสตาฟฟ์ละครเวที ท่าทางลังเล “แอนเดอร์สันให้ฉันบอกว่า วันนี้แฟนคลับของนายมารอเจอหลังโรงละครนะ -- แต่สภาพแบบนี้ฉันว่านายไม่ต้องออกไปหรอก เดี๋ยวฝากมิสเกวนไปบอกสาว ๆ ให้ว่ามิสเตอร์แมคนีลไม่ค่อยสบาย ไม่สะดวกพบ”

“ได้ไงล่ะ” คุณแมคนีลแย้ง เขาหยิบกระเป๋าสตางค์กับโทรศัพท์และกุญแจบ้านยัดใส่กระเป๋าหน้าฮู้ดดี้ ก่อนปัดปอยผมที่ยังเป็นลอนอยู่ให้ปิดรอยช้ำ “พวกเธออุตส่าห์รอ ยังไงก็ต้องออกไปหน่อย”

“แล้วจะไปทั้งที่หน้าอย่างนั้นเนี่ยนะ!”

ลูเธอร์แค่ยักไหล่

“แอนเดอร์สันรู้ไหม” หล่อนรีบถาม พยักพเยิดไปที่แผลฟกช้ำต่างๆ บนตัว

“ตั้งแต่รอยนี่มันงอกขึ้นมาแล้ว” ชายหนุ่มจิ้มอก แผลที่จางที่สุด “ฉันบอกเขาว่า ไม่ต้องกลัว ฉันจะไม่เบี้ยวละครของเขาเลยสักรอบ ถ้าเป็นไปได้”

“แอนเดอร์สันไม่ได้ห่วงเรื่องว่าจะต้องตามอันเดอร์สตัดดี้มาเล่นแทนนายหรอกนะ”

“รู้” ทำไมจะไม่รู้ ในเมื่อผู้กำกับคนนั้นก็ทำงานร่วมกันมาหลายเรื่องจนเหมือนจะเป็นเพื่อนสนิท -- ลูเธอร์ไม่อยากตอบความอะไรอีก เขาซุกมือใส่กระเป๋าเสื้อฮู้ดแล้วเดินออกไป

“ลูธ” หล่อนร้องเรียก มือเขากำรอบลูกบิด

“อะไรอีกล่ะ” ชายหนุ่มแกล้งตวัดปลายเสียง

“หย่าเถอะ” เสียงเอมเมไลน์คล้ายจะร้องไห้แล้วจริง ๆ “ไม่ได้ขอในฐานะเพื่อนร่วมงานนะ แต่ในฐานะเพื่อนนาย หย่ากับเฮอร์เบิร์ต โอไบรอันเถอะ”

ลูเธอร์ แมคนีลถอนหายใจ

“ไม่ใช่ตอนนี้ เอมเมไลน์”





อากาศข้างนอกเริ่มเย็นแล้ว ลูเธอร์จึงรู้สึกเกรงอกเกรงใจแฟนคลับ ทั้งของตัวเอง และของละครแบล็กไทด์ประมาณหนึ่งที่ยังอดทนรอพวกเขาได้ เกวน ไมนาเอลิซ นักแสดงหญิงที่รับบทภรรยาของเขายิ้มกว้างอยู่ข้าง ๆ เธอปรี่ไปทักทายแฟนคลับ เซ็นชื่อลงเพลย์บิลของแบล็กไทด์พลางพูดคุยอย่างร่าเริง ผิดมาดภรรยาชาวประมงผู้เกรี้ยวกราดไปไกลโข

ลูเธอร์เดินไปหาคนที่โบกมือให้เขา เอ่ยทักทายทุกคนเท่าที่จำชื่อได้ และตวัดลายเซ็นบนสมุดและกระดาษหลายแผ่นที่มีคนส่งให้ ปากก็พูดคุยถึงเรื่องบทในละคร และงานอ่านมหากาพย์อีเลียดที่จะเข้าร่วมที่บริติชมิวเซียมในวันศุกร์หน้า 

เขาเพิ่งเอ่ยปากว่าจะขอตัวกลับตอนได้ยินเสียงเรียกชื่อ เมื่อหันไปก็เจอฟรองซัวส์ แฟนคลับชาวฝรั่งเศสที่บินมาดูเขาแทบทุกเรื่องที่แสดง เรื่องละไม่ต่ำกว่าสองหน

“ลูเธอร์” เสียงเรียกชื่อออกจะแปร่งเล็กน้อย “หนนี้ยังไม่ได้ถ่ายกับคุณเลย ขอสักรูปได้ไหมครับ”

“ผม… เอ่อ…” เขากำลังจะปฏิเสธ สายตาของเกวนที่มองมามีรอยกังวล และนั่นทำให้หมาป่าพยักหน้า “เอาสิ”

ลูเธอร์แบมือขอโทรศัพท์มือถือ ก่อนเปิดกล้องหน้าเสร็จสรรพ 

“มาใกล้ ๆ ผมมา” ไม่รอให้อีกฝ่ายทำตาม เขาดึงชายชาวฝรั่งเศสเข้าใกล้ ก่อนเอียงหน้าด้านขวาเข้าหาเลนส์ “ยิ้มนะครับ” จัดให้มุมกล้องให้พอดี เขากดถ่ายไปสองสามครั้ง แล้วยื่นโทรศัพท์คืนให้

“ขอบคุณมากครับ ลูเธอร์” ฟรองซัวส์ยิ้มกว้าง ตื่นเต้นเป็นเด็ก ๆ ไม่ต่างจากสมัยที่ยังเรียนมหาวิทยาลัยแล้วพบเขาที่โรงละครฟอร์จูนครั้งแรก

นักแสดงหนุ่มโบกมือลา เอ่ยขอบคุณอีกครั้ง และขอตัวกับแฟนละคร โดยที่สายตาไม่ละไปจากชายฝรั่งเศสที่เช็กความเรียบร้อยของภาพ เขากลั้นใจ นับถอยหลัง ก่อนหมุนตัวจะออกเดินตอนได้ยินคนสูดลมหายใจเสียงดัง 

หมาป่าต้องกัดกระพุ้งแก้มตัวเองไว้ไม่ให้ยิ้ม

“คุณลูเธอร์!” เสียงฟรองซัวส์เหมือนตระหนก “น..” 

ลูเธอร์สั่นศีรษะ คราวนี้เขาค่อย ๆ ยิ้ม บรรจงขยับมุมปากให้ดูอึดอัดใจ แล้วปัดปอยผมลงปิดซีกหน้าขวามากกว่าเก่า

“อย่าเสียงดังนะ”

บอกเพียงแค่นั้น แล้วค้อมศีรษะให้ทุกคน แล้วเดินจากไปยังสถานีรถใต้ดิน








ลูเธอร์แทบรอให้ถึงพรุ่งนี้ไม่ไหว