1. ตักน้ำในบ่อล้างมือแล้วนำน้ำจากในมือล้างปาก (พิธีการที่ถูกต้องคือต้องล้างมือขวา ตามด้วยมือซ้าย แล้วนำน้ำจากมือซ้ายบ้วนปาก แล้วยกปลายกระบวยขึ้นตั้งฉากเพื่อให้น้ำไหลผ่านกระบวย ซึ่งแน่นอน..ผมทำไม่ถูกตามนั้น *-*)

2. จุดธูปแล้วนำไปปัก เสร็จพัดควันธูปเข้าหาตัว (คนญี่ปุ่นเชื่อว่าถ้าได้รับควันธูปนี้จะโชคดี มีความสุข)

3. โยนเหรียญ 5 เย็น ตบมือ 2 ที แล้วอธิษฐาน (เหรียญห้าเย็น มีสีทอง มีรูตรงกลาง คำเรียก คือ "โกะเอ็นดามะ" พ้องเสียงกับคำว่า "โก๊ะเอ็น" ซึ่งแปลว่า โชคชะตา )

ข้อมูลเพิ่มเติม: ในญี่ปุ่น เลขที่ไม่ค่อยมงคลคือ เลข 4 พ้องเสียงกับคำว่า "ชิ" ซึ่งหมายถึงความตาย และเลข 9 พ้องเสียงคำว่า "คุ" หมายถึงความลำบาก)

เมื่อไหว้พระแล้วจึงต้องเสี่ยงเซียมซี  โชคชะตาของ Kat-san ผมลองแปลเป็นไทยได้ดังนี้

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ที่ญี่ปุ่นห้ามเดินไปกินไปนะ ต้องหยุดอยู่กับที่แล้วกิน

สมใจแล้ว มุ่งหน้าสู่ Ueno

Ueno - กาชาปองเยอะอยู่ / สวนใหญ่มาก / ร้านอาหารสไตล์ญี่ปุ่นโบราณ

พอมาถึงอุเอโนะ ฝนก็ตกๆหยุดๆ และทำท่าเหมือนว่าจะตกลงมาโดยไม่หยุดแล้ว กำลังสับสนว่าจะกินอะไรดี ตัดสินใจไปเดินเล่นทำสมาธิที่สวนอุเอโนะที่ตั้งตระหง่านอยู่ด้านหน้า  พื้นที่ขนาดกว้างขวางมาก ใหญ่กว่าสวนหลวง ร.9 หน่อยนึง ภายในมีหลายอาณาเขตบริเวณ มีส่วนที่เป็นแกลลอรี่ ร้านอาหาร ศาลเจ้า และพื้นที่สำหรับเดินออกกำลังกาย

ไฮไลท์ประจำวันคือ ในขณะที่ฝนทำท่าเหมือนจะตกลงมาอย่างหนัก พวกเราหิวและสับสนเล็กน้อย ตัดสินใจเดินเข้าไปในร้านอาหารที่อยู่ในสวน (ไม่ได้ตั้งใจจะไปที่นี่ และไม่รู้มาก่อนว่ามีที่แบบนี้อยู่ที่นี่) ร้านทำเป็นบ้านพักสไตล์ญี่ปุ่นโบราณ ทำขึ้นจากไม้ มีโซนสำหรับนั้งดื่มชาโดยเฉพาะและโซนที่ทำเป็นเหมือนเรียวกัง มีประตูเลื่อน เสื่อทาทามิ  ฯลฯ   ต้องขอโทษที่ไม่ได้ถ่ายรูปหน้าร้านมา แต่ถ่ายบรรยากาศภายในมานะ

เมนูอาหารกลางวัน

และเข้าห้องน้ำ!!

เสร็จจากการกินอาหารกลางวัน ฝนก็หยุดตกพอดี เดินวนในสวนจนครบหนึ่งรอบแล้วจึงเดินกลับ

ย่านต่อไปที่จะไปเยี่ยมชมคือย่าน Yanaka จากเรื่องเล่าที่ว่ามีบันไดตอนขึ้นกับตอนลงจำนวนขั้นไม่เท่ากัน จึงต้องไปพิสูจณ์ด้วยตัวเอง

ระหว่างเดินทาง สวยดี

ถึงจนได้.....บันไดปริศนา ?!?

มีแต่ร้านเกี่ยวกับแมว...

ร้านขนมหางแมว

พยายามสอดส่องหาแมว...

น้องครับแถวนี้มีแมวไหม....

อยู่ไหนนะ....

(พักเบรค เติมพลัง)

พยายามหาต่อ...

ไม่มี....ไม่มี....

น่าจะมีซักตัวนะ....เขาดูไรกัน ???

เจอแล้ว 1 ตัว...

2 ตัว....

สรุปเจอแมว 2 ตัว กับได้ขนมของฝากติดมือกลับมา แต่วันนี้ยังอีกยาวไกล 

ที่ต่อไป ย่านIT  อะกิฮาบาระ!!!!!

จริงๆแล้วก็อาจจะเรียกว่า ไม่ได้มาสำรวจย่านนี้เยอะเท่าไหร่ เพราะที่ Kat-san อยากมาทำคือ ไขไข่กาชาปองให้จบ จบในที่นี้หมายถึงครบบริบูรณ์ ไม่มีอะไรค้างคาใจ และต้องที่ย่านนี้เท่านั้น ถึงจะทำได้ เลนมุ่งตรงไปหาร้านที่ไข่เยอะๆ ไขเสร็จแล้วก็กลับ

ถึงแล้ว ร้านสีเหลืองในตำนาน

เสร็จจากย่านนี้ พวกเราก็มุ่งหน้ากลับถิ่นอาศัย แต่... Kat-san ยังไม่อยากจบ จึงแวะที่สุดท้าย ย่าน Ikebukuro เนื่องจากห่างจากสถานีที่พัก Otsuka แค่ 1 สถานี พอได้ไปแถวนั้นแล้วจึงรู้มันก็ไม่ธรรมดา มีแหล่งไอที แหล่งขายร้องเท้า เสื้อผ้า ของกิน ทุกอย่างแถบจะครบวงจรในที่เดียว เสียดายที่ไม่ได้มีเวลาเดินเยอะ (แต่แค่นี้ก็เยอะแล้วเนอะในหนึ่งวันของคนธรรมดา) 

เนื่องจากเป็นวันสุดท้ายที่จะได้อยู่ที่นี่ พรุ่งนี้ต้องเดินทางกลับแต่เช้าตรู่ จึงแอบใจหายและแอบเศร้าเล็กน้อย  ญี่ปุ่นเป็นที่ๆสนุกและสวยงามมากสำหรับคนที่มีเงิน แต่ถ้าในการอยู่อาศัย เราก็ไม่รู้ว่าจะไปประกอบอาชีพอะไรและจะสื่อสารกับใครเข้าใจได้บ้าง  

ก่อนมาญี่ปุ่น ผมตื่นเต้นมาก และซื้อหนังสือมาอ่านเพียบ แต่มันก็ไม่เท่ามาเห็นด้วยตาตัวเอง สูดด้วยจมูก เคี้ยวด้วยฟัน เดินด้วยเท้า โหนด้วยมือ (โหนรถไฟฟ้า) และสัมผัสถึงชีวิตความเป็นอยู่ของคนที่นี่นอกเหนือจากการอ่านในการ์ตูนญี่ปุ่น หรือดูอะนิเมชั่น หรือดูทีวี แชมเปี่ยน 

ทริปนี้เป็นทริปที่สนุกมาก (และผมขอพูดแทน Kat-san ไปด้วยเลย) เรื่องเงินที่ใช้ไปไม่ต้องพูดถึง (T-T) มันคุ้มมาก แต่ตอนนี้ถึงเวลาที่ต้องกลับบ้านที่แท้จริง ที่ๆเดินไปไหนมาไหนก็ไม่เขินอาย สบายใจ ถึงจะดิบๆ ชิลๆ แต่อบอุ่น(ไปจนถึงร้อนมาก) 

ในชีวิตผมเคยมีอาการโรค Homesick หนึ่งครั้ง!! เชื่อไหม และไม่ใช่สักครั้งตอนที่อยู่อเมริกาถึง 8 ปี ไม่ใช่ตอนที่ไปเที่ยวญี่ปุ่น 4 วัน  แต่เป็นตอนที่นั้งอยู่ในห้องเรียนคนเดียว กำลังรอเวลาไปเข้าแถวเคารพธงชาติ ที่โรงเรียนโสมาภา 3  มีแสงแดดอ่อนๆส่องมาที่ประตูทำให้เกิดเงาบนพื้น มันทำให้ผมนึกถึงวันนึงในช่วงปิดเทอมหน้าร้อน ที่ผมไม่มีธุระจะไปเจอใคร และไม่มีใครอยู่ที่บ้าน มีแต่ผม ผมตื่นเช้ามา นอนดูการ์ตูนช่อง9 กินขนมที่เพิ่งเดินไปซื้อมา มีแสงแดดคล้ายๆกันนี้ ส่องผ่านมาทางหน้าต่าง กระทบลงบนพื้น อากาศข้างนอกร้อน แต่มีลมพัด มีเสียงกระดิ่งลม ถ้าฟังดีๆ มีเสียงคนคุยกันเวลาเดินผ่านหน้าบ้าน 

ที่ห้องเรียน ผมร้องไห้และร้องไห้ อยู่ดีๆน้ำตามันไหล (อันนี้ไม่ได้โม้จริงๆนะ ยังจำได้ว่าเอาผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดจนเปียก) และผมรู้เลย ว่าที่ไหนคือบ้านของผม