00:13 

ฮิโรคาสุ โคเรเอดะ : ถึงแม้จะมีผู้คนรักคุณมานาน แต่ผมก็ไม่เคยได้ฟังเพลงของคุณเลยจนล่วงเลยมา 2 ปีแล้ว เมื่อปีที่แล้วผมยังอยู่ที่ปารีสเพื่อถ่ายทำภาพยนตร์เรื่องหนึง และผมคิดถึงทั้งเสียงและภาษาญี่ปุ่น จากนั้นผมก็ได้ยินเสียงเพลงของคุณก็ผ่านหูของผมถ้อยคำพวกนั้นมันทำให้หัวใจผมรู้สึกตื่นเต้น ผมเริ่มฟังเพลงของคุณหลังจากผมกลับมาญี่ปุ่น ตอนนั้นเองเป็นครั้งแรกที่ผมได้ฟังเพลงของคุณ หลังจากนั้นผมก็ได้รับข้อเสนอที่คุณมอบให้ผม มันเป็นอะไรที่น่าประหลาดใจเอามากๆ

โยเนะสึ เคนชิ :  ผมแต่งเพลงขณะที่มีการกำหนดมาตรการเคอร์ฟิวแม้ว่าผมจะจำไม่ได้ว่าเพราะอะไร แต่ตอนนั้นเองผมได้เริ่มดูภาพยนตร์ แล้วก็ได้พบว่าภาพยนตร์เรื่องนี้เล่าถึงชีวิตในความเป็นจริงของผู้คนเช่นเรื่องราวของครอบครัวที่แตกแยกกัน ผมชอบมองเข้าไปภายในบ้านที่ไม่รู้ว่ามีใครอยู่อาศัยอยู่ พอเห็นแบบนั้นทำให้ผมสามารถเดาได้ว่าภายในบ้านอาจจะมีเด็กอาศัยอยู่ เพราะมีตุ๊กตาเศษผ้าวางอยู่ตรงบานหน้าต่างราวกับว่าครอบครัวได้ปล่อยปะละเลยเด็กๆ พอได้สังเกตุความเป็นอยู่ของผู้คนแบบนั้น มันทำให้ผมได้ทบทวนและปรับปรุงชีวิตตัวเองอีกครั้งหนึ่ง ผมรู้สึกแบบนั้นตอนได้ดูภาพยนตร์ของคุณ เมื่อพูดถึงสิ่งที่มันผิดแปลกแต่มันก็ดูกลายเป็นเรื่องธรรมดาไปแล้ว ไม่มีใครรู้ว่าอะไรคือสิ่งที่ดีที่สุด ผมจึงรู้สึกว่ามันวิเศษมากที่คุณตอบรับข้อเสนอในการกำกับมิวสิกวีดิโอให้กับผม 

ฮิโรคาสุ โคเรเอดะ : ผมเชื่อจริงๆครับว่าเพลงนี้ถูกสร้างขึ้นมาภายใต้สถานการณ์ covid - 19 บทเพลงนี้ได้บอกผมว่าถึงแม้จะตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้เราก็ต้องการใครสักคนที่คอยช่วยเหลือราวกับบอกว่าอนาคตจะต้องมาถึงแน่นอนจากนั้นผมจึงตัดสินใจสร้างเรื่องราวเกี่ยวกับผู้คนและการจากลาภายใตสถานการณ์แบบนี้มันจะเป็นเรื่องน่าเจ็บปวดไม่น้อยหากเราพบว่าใครบางคนต้องสูญเสียภรรยาที่รักของเขาไปโดยโรคร้าย covid -19 ทำได้เพียงจ้องมองผ่านผ้าม่านกั้นเพียงผืนเดียว คู่สามีภรรยาที่เคยอยู่ร่วมกันกลับต้องถูกพัดพรากโดยความตาย ผมพยายามที่จะใส่การอธิบายเร่ื่องเหล่านี้ไว้ในมิวสิกวีดิโอว่า "แม้จะต้องแยกจากกัน พวกเขาก็พยายามอยู่ร่วมกันเสมอ" การทำมิวสิกวีดิโอมันแตกต่างจากการทำภาพยนตร์โดยสิ้นเชิง ผมพยายามรวบรวมสิ่งเหล่านี้ไว้ภายในนั้น 

ฮิโรคาสุ โคเรเอดะ : ขอบคุณนะ

ฮิโรคาสุ โคเรเอดะ : แม้ว่ามันจะเป็นนามธรรม แต่เราสามารถพบบางสิ่งบางอย่างเช่นความหวังหรือคำอธิษฐานในบทเพลงโปรดของเรา และสิ่งเหล่านั้นมันทำให้จิตใจของเราผ่อนคลาย เพลงของคุณมีเนื้อหาเหล่านี้มากมายและหลายเพลงเกี่ยวกับทิวทัศน์ที่คุณเดินผ่าน ผมคิดว่า“ Haiiro-to-ao” (Grey and blue) อาจถูกสร้างขึ้นเพื่อฟังเพลงนี้จากมุมมองภายนอก  เหมือนเหล่าสายลมกำลังพัดภายในบทเพลงผมชอบมันนะ

ฮิโรคาสุ โคเรเอดะ : ผมกำลังจะบอกว่าคานารี่คล้ายกับเพลงนั้น

โยเนะสึ เคนชิ :  “ Haiiro-to-ao” (Grey and blue) มันเริ่มด้วยช่วงเวลาเล็กๆที่ผมนั่งรถไฟขบวนแรกของวันบนขบวนนั้นไร้ผู้คนหลังผมกลับจากการดื่มมันมีบางสิ่งบางอย่างที่ผมรู้สึกอยู่ในส่วนลึกของผมเหมือนเป็นความเฉยเมยผุดขึ้นมาให้เห็นแบบชัดเจน ปี2017เป็นปีนึงที่สำคัญที่สุดในการสร้างบทเพลงจากความทรงจำเก่าๆ Nobody knows ทำให้ผมนึกถึงฉากห้องนั่งเล่นในบ้านของผม ความรู้สึกนี้มันอาจจะใกล้เคียงกับที่คุณอธิบายไป "เหมือนเป็นสายลมที่ค่อยๆแรงขึ้น"

ฮิโรคาสุ โคเรเอดะ : ผมรู้สึกถึงการแสดงออกอย่างสวยงามถึงช่วงเวลานั้นเสมอ "นึกถึงภาพแสนคุ้นเคยขึ้นขณะนั่งในรถไฟขบวนนี้" (เนื้อเพลง Grey and bule) จะเป็นฉากที่คุณเห็นในสักวันหนึ่ง ผมชอบการเผชิญหน้ากับความทรงจำหรือการพรากจากลา มันทำให้เพลงเปิดมุมมองกว้างขึ้น