ตอนยังเด็ก ๆ เอาแต่เรียกยายจ๋า ๆ โตขึ้นมาก็ยังเรียก จนไม่รู้ว่าจริง ๆ ยายชื่อบุญมา ปลื้มจิต
คนละนามสกุลกับแม่ แล้วก็กับหนูด้วย ยายจ๋าชอบมาหาหนูบ่อย ๆ ถึงแม้ว่าจะอยู่ไกลกัน
ตั้งแต่ยายยังนั่งรถได้ เดินได้ปกติ จนวันหนึ่งยายหกล้ม แล้วยายก็ไม่เคยเดินได้อีกเลย
แต่ยายก็อยู่ให้คนในครอบครัวได้สุขสันต์วันเกิดจนถึง 99 ขวบ นานกว่านี้ก็วอนเดอร์วูแมนแล้วเนอะ ยายไม่เคยบอกว่าไม่อยากมีชีวิตอยู่ แถมยังชอบให้เปิดคลิปหมาแมวน่ารักให้ดู
เวลาถ่ายรูปก็จะหัวเราะ ยิ้มกว้าง แม้ว่าจะไม่ค่อยได้ยินเสียงที่หนูพูด เพราะหูไม่ค่อยดีเท่าไหร่
ทุกครั้งที่ได้เจอ ยายก็ชอบเอาเงินมายัดใส่มือให้หนูตลอด
นอนเฉย ๆ แท้ ๆ เอาเงินมาจากไหนกันนะ แต่น่าจะกระเป๋าใบจิ๋วที่ยายหวงแน่เลย
พอหนูโต หนูเอาแต่คิดว่าจะหาเงินมาให้ยายได้ยังไง คิดไปคิดมา ทำไปทำมา
ก็ไม่ทันแล้ว แต่หนูหวังว่ายายจ๋าจะภูมิใจในตัวหนูสักวันหนึ่ง
หรือถึงหนูอาจจะไม่เก่ง ไม่มีเงินมากเหมือนใคร ๆ
แต่หนูจะอยู่เย็นเป็นสุข อย่างที่ยายคอยบอกเสมอนะ
หนูคงไม่ทันได้บอกให้ยายได้ยินกับหู ทำได้แค่เขียนมันไว้
อันที่จริงถ้ามาทันสักหน่อย ก็คงจะมีโอกาสพูดทั้งหมดนึ้
แต่เพราะชีวิตไม่มีอะไรเป็นไปอย่างใจต้องการ
ถึงยังไงแล้ว หนูดีใจที่เกิดเป็นหลานยายจ๋ามาก ๆ จริง ๆ
หนูจะพยายามมากกว่านี้อีก ให้ทันเวลาเลี้ยงแม่ให้ดี
เลี้ยงลูกสาวที่ยายเลี้ยงมา ให้แม่ได้มีชีวิตที่ดีตลอดจนวันสุดท้าย
เหมือนที่แม่หนูทำให้ยายเสมอมา รอดูหนูนะยาย
และหนูอยากบอกยายว่าไม่ต้องเป็นห่วงแล้วนะ หนูเติบโตมาได้น่ารักมาก
มีคนรอบตัวที่ดีเต็มไปหมดเลย
ไว้เจอกันที่สะพานสายรุ้งนะ หนูเชื่อว่ามันมีอยู่จริง
หนูรักยาย
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in