คำนำนักเขียน
เคยคุยกับเพื่อนว่ามีอะไรเป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่เคยเกิดขึ้นในชีวิต (ณ วัยและวันที่ถาม) บ้าง
คำตอบของฉันมาแบบรวบตึง นั่นคือการได้อยู่กองถ่ายและกินข้าวกองถ่าย
จริงๆ ผู้คนที่ได้มื้ออาหารเป็นสวัสดิการในการทำงานนั้นก็มีอยู่ตั้งมากมายหลายอาชีพ แต่ฉันรู้สึกว่าของฉันพิเศษกว่า เพราะฉันกินข้าวกองมาตั้งแต่ยังเป็นเด็กตัวเล็กจิ๋ว ยังไม่เข้าวงการ ตั้งแต่พ่อกับแม่หอบหิ้วไปเติบโตอยู่ในกองถ่าย
กินปลาร้า กินผักแปลกๆ กินหอยดอง กินสารพัดส้มตำครั้งแรกก็ตอนไปออกกองฯ นี่เอง
มันเป็นพื้นที่พิเศษ เป็นที่ที่ผู้คนมีภาษาเฉพาะ มีมุกตลกเฉพาะเอาไว้คุยกัน และโกรธกันในเรื่องบ้าบอ จนคิดอยากจะเลิกทำงานนี้แทบจะเดือนเว้นเดือน
แต่สุดท้ายเราก็มาเจอหน้ากันอีกครั้งในกองฯ อื่น แล้วก็ได้แต่ขำกันว่า—เป็นไงล่ะ หนีเสียงปี่เสียงกลองไม่พ้นกันสินะ...
วงการบันเทิงเป็นมากกว่าอาชีพสำหรับฉัน มันกลายเป็นเนื้อตัว เป็นสิ่งที่เติบโตขึ้นมาพร้อมกับฉัน ช่วงเวลาที่ดีและยากลำบากก็อยู่ในกองฯ ช่วงเวลาหัวเราะและร้องไห้ก็อยู่ในกองฯ
เข้าสู่ปีที่ 24 ของการเป็นคนกองฯ ฉันว่าฉันมาไกลเกินกว่าจะหันหลังกลับหรือออกไปจากอาชีพนี้แล้ว
บันเทิงเชิงร้าย เป็นการรวมข้อเขียนเกี่ยวกับมนุษย์กองฯและวงการบันเทิงในช่วงเวลาหนึ่ง บางเรื่องก็เป็นนิรันดร์ไม่มีวันเปลี่ยนแปลง เช่น หน้าที่หรือจริตความกองฯ ต่างๆ บางเรื่องก็เป็นกระแสที่พัดผ่านเข้ามาสู่วงการบันเทิง ให้ไฟสปอตไลต์ได้สาดส่องชั่วครั้งชั่วคราวฉันรักทุกวินาทีของความประสาทแดกในวงการนี้
รักทุกวินาทีที่ได้ออกไปทำงานและหวังว่าคุณจะรักมันเหมือนรักเพื่อนบ้าๆ คนหนึ่งที่มีทั้งวันที่ทำตัวดี วันที่ทำตัวร้าย วันที่งี่เง่าจนเราต้องออกปากด่าทอ และวันที่เรามองมันอย่างมีความสุข
นี่แหละวงการบันเทิง
นี่แหละ, หนึ่งในสิ่งที่ฉันชอบที่สุดในโลก
อินทิรา เจริญปุระ
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in