การ์ตูนตลกเหมือนกัน แต่ไม่เหมือนกัน เพราะ ‘ความผี’ นั้นมันทำให้การ์ตูนเป็นเอกลักษณ์! แล้วนักเขียนอย่างโต๋มะใส่ความผีแบบไหนไว้ล่ะ!

Mission
>> สัมภาษณ์โต๋มะ
สถานที่
>> ห้องทำงาน minimore ท่ามกลางทีมงานทั้งหมด

.

.

ปกติควรไปหาห้องสัมภาษณ์เป็นส่วนตัวอะเนอะ...

กะ...ก็ทุกคนเป็นแฟนผลงานโต๋มะนี่นา! จะพาโต๋มะหลบลี้หนีหายไปคุยกันสองคนก็ไม่ดี นั่งมันกลางห้องนี่แหละ สนุก มีคนชวนคุยเยอะดี

มินิมอร์ : แต่เอาจริงๆมันก็มีความพีคนะ เจอคาปิบาร่าเคาะหน้าต่างเนี่ย

TOMA : ใช่มั้ยล่ะคะ!

มาลองคุยถึงผลงานอื่นๆ บ้างดีกว่า!

โต๋มะมีผลงานอื่นที่ลงเพจ tama toma อย่าง “นังรุ่นน้อง” หรือ Notice Me, Senpai ซึ่งมีความพีคในหลายจุด เป็นการเอาเรื่องราวที่เราเห็นได้ทั่วไปในการ์ตูนโชโจ หรือการ์ตูนผู้หญิงตาหวานมาเขียนในแบบที่เป็นตัวเอง ก็เลยกลายเป็น “รุ่นพี่” ผู้มีใบหน้าเหมือนกรวยจราจรจับหงาย และ “นังรุ่นน้อง” ทวินเทลสุดคิวท์ (?)

มินิมอร์ : ไอเดียมาจากไหนเนี่ย

TOMA :  ก็เหมือนเวลาอ่านการ์ตูนทั่วไป แต่ไอเดียนิสัยนังรุ่นน้องมาจากตัวเอง ที่เวลาปลื้มนักวาดคนไหน เราจะอยากให้เค้าเห็นงานเราบ้าง แต่ทำไงเขาก็ไม่เห็น เวลาเห็นคนปลื้มกรี๊ดกร๊าดเยอะๆ ตัวเองก็จะแบบ อา เหนื่อย พอ ช่างมันละกัน รุ่นน้องก็พัฒนาจากกรี๊ดกร๊าด ก็เริ่มไปหาผลประโยชน์จากรุ่นพี่แทน

มินิมอร์ไม่อยากจะสปอยล์ แต่บอกได้เลยว่า Notice Me, Senpai เป็นการ์ตูนทำมือที่เฟี้ยวมาก เพราะมีตอนแรกแล้วก็ [END] เลย แต่หลังจากนั้นมีตอน -1, -2 และตอนที่เป็นจุดทศนิยมออกมา.. นี่มันการนับบทโลกไหนกัน

หนังสือทำมือตอนนี้ไม่ได้วางขายแล้ว สามารถติดต่อโดยตรงในเพจได้จ้ะ แต่ว่า! ยังมีสติกเกอร์ขายนะ! LINE Sticker : Notice me, Senpai

มินิมอร์ให้น้องได้พักกินน้ำ ซึ่งก็แค่หยุดพูดแล้วให้น้องดื่มน้ำเฉยๆ
โอ้โห แล้วทำไมต้องพูดเป็นสาระ หือ?

เฮ้ย ความผีมันไม่ได้ตลก แต่เราชอบไอเดียการเรียกว่า “ความผี” 
มันเป็นอะไรที่เอ้อออ มันเป็นเอกลักษณ์
แม้คำว่าความผีอาจจะไม่มีข้อสรุปอย่างชัดเจน แต่เราพอจะนึกออกไหมนะว่ามันคืออะไร? ลองอ่านสัมภาษณ์ต่อกันเถอะ เผื่อได้รู้จักมากขึ้น

จริงของโต๋มะ! เพราะการ์ตูนแต่ละเรื่องมันมีเอกลักษณ์ของมัน ก่อนเขียนต้องอ่านมาก่อนเนอะ ถ้าเอาความผีเขามาใช้เลยเราก็เป็นได้แค่งานก็อป งานมิเรอร์เกรดAAA แต่ถ้าใส่ความเป็นตัวเองลงไป เราก็จะได้ “ความผี” เป็นของเราเอง!