โอ เซนต์ - เซฮุน
ลูเซีย - ลู่หาน

ในวันคริสต์มาสแบบนี้ ลูเซียได้แต่มองคู่รักและครอบครัวที่อบอุ่นเดินไปมาตามท้องถนนในแวนคูเวอร์จากหน้าต่างร้านกาแฟ ต้นสนขนาดใหญ่ใจกลางสแควร์ประดับตกแต่งไปด้วยไฟและของตกแต่ง หญิงสาวเสื้อโค้ทสีน้ำตาลแก่ได้แต่มอง อากาศด้านนอกที่มีอุณหภูมิติดลบแบบนั้นยิ่งทำให้คนไร้คู่อย่างเธอไม่กล้าเหยียบเท้าออกจากร้านกาแฟที่มีฮีตเตอร์ที่ค่อยให้ความอบอุ่นเลย เว้นเสียแต่ว่าจะมีใครเดินกุมมือกันแล้วพาเธอออกไปเผชิญกับอากาศเย็นๆแบบนั้น

แก้วมัคสีเหลืองมัสตาร์ดถูกยกขึ้นดื่มอีกครั้งในรอบสิบนาที ลิปสติกสีแดงเข้มเปื้อนขอบปากแก้วและลูเซียก็จะทำให้มันเกิดรอยอีกครั้งเมื่อยกขึ้นดื่มครั้งต่อไป

กรุ๊งกริ๊ง~

เสียงกระดิ่งจากประตูร้านดึงความสนใจของลูเซีย ชายหนุ่มตัวสูงในโค้ทสีเดียวกับเธอเดินเข้ามา เขาตรงไปที่เคาน์เตอร์และสั่งอะไรบ้างอย่าง ในร้านก็เงียบพอที่เธอจะเหงี่ยหูฟังได้

"มอคค่าร้อน เทกโฮม์แก้วหนึ่งครับ"

เขาสั่งเพียงเท่านั้นก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งที่เก้าอี้ตัวถัดไปจากเธอเพียงตัวเดียว ลูเซียยังแอบมองชายคนนั้นอยู่และเขาเองก็คงจะรู้ถึงได้หันมามองทางเธอแบบนี้ ลูเซียรีบหันกลับแทบไม่ทัน

"มอคค่าเทกโฮมได้แล้วค่ะ"

เสียงของพนักงานสาวประจำร้านดังขึ้นเบนความสนใจจากชายหนุ่มไปได้ เขาจ่ายเงินก่อนจะคว้าแก้วกาแฟและเดินออกไป

ลูเซียขยับกายไปใกล้กับพนักงานสาวที่รู้จักมักจี่กันพอสมควรและถามคำถามที่เธออยากรู้

"เจน เธอรู้จักผู้ชายคนเมื่อกี้มั้ย?"

"หนูรู้จักอยู่แล้ว ว่าแต่พี่เถอะ? ถามทำไม"

"ฉันอยากรู้ไง เธอเล่ามาเดี๋ยวนี้เลยนะ"

"คนอย่างหนูไม่เล่าอะไรง่ายๆหรอกนะ" เด็กสาวว่า "แลกกับสิบเซนต์หนูจะเล่าทุกอย่างที่พี่อยากรู้เกี่ยวกับผู้ชายคนนั้น"

แน่นอนว่าลูเซียยอมควักกระเป๋าจ่ายเงินสิบเซนต์ให้เด็กสาวเพื่อแลกกับข้อมูลของผู้ชายคนนั้น ไม่สิ! ต้องเรียกว่าเด็กหนุ่มคนนั้นต่างหากถึงจะถูก 'โอ เซนต์' คือชื่อและสกุลของเขา เด็กหนุ่มคนนั้นกำลังอยู่เกรดสิบสองและเธอเองก็อายุมากกว่าไปเกือบสามปี ใครจะไปรู้ล่ะว่าเด็กเกรดสิบสองจะสูงยาวเข่าดีแบบนี้ เจนนี่ยังบอกอีกว่าเขาเป็นที่นิยมในหมู่เด็กสาวทั้งในและต่างโรงเรียนแถมยังโสดไม่เคยผ่านมือหญิงใดมาก่อน(?) เขาจะมาที่ร้านแห่งนี้ทุกครั้งในเวลาสามทุ่มของทุกวันเพื่อซื้อมอคค่าแบบเทกโฮมหนึ่งแก้วเสมอ ยังไม่มีใครรู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกัน

"เค้าอาจจะติดใจมอคค่าที่หนูชงก็ได้"

"เธอตื่นรึยังเจน?"

"ใจร้ายที่สุด! พี่รีบจ่ายเงินแล้วกลับหอไปเลยนะ"

"ด้วยความยินดี" ลูเซียเสยผมก่อนจะหยิบเงินมาวางไว้ก่อนจะเดินออกจากร้านไป เจนนี่นับเงินแต่ว่ามันขาดอีกสิบเซนต์จึงตะโกนถาม

"อีกสิบเซนต์เมื่อกี้ที่ให้เธอไง เอามารวมกันก็ครบแล้ว :)"





นาฬิกาข้อมือยี่ห้อดังบอกเวลาว่ามันสายมากแล้วกับการมาเข้าเรียนเซคในภาคเช้า มือเล็กเสยผมสีวอลนัทของตัวเองอย่างหงุดหงิด สาเหตุคงไม่พ้นมอคค่ารสเข้มที่ดื่มไปเมื่อคืนเป็นแน่ ลูเซียเปลี่ยนทิศทางการเดิน ไหนๆก็ไม่ทันเซคเช้าแล้วไปเดินเล่นหน่อยจะเป็นไร

ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้เธอเดินมาที่หน้าโรงเรียนสหศึกษาชื่อดังของแวนคูเวอร์ ถัดจากรั้วด้านในไปมีนักเรียนกำลังเล่นกีฬาฝ่าความหนาวเย็น ลูเซียบอกได้เลยนะว่าเธอไม่ค่อยปลื้มสักเท่าไหร่

ฟรึบ!

ตุบ!

เสียงอะไรบางอย่างแถวพุ่มไม้ทำให้เธออดไม่ได้ที่จะเดินเข้าไปดู จู่ๆใครบางฉุดก็เธอไปอีกทางพร้อมกับออกตัววิ่ง ลูเซียไม่ชอบวิ่ง เธอไม่ชอบอะไรสักอย่างที่เกี่ยวกับการออกแรง!

"นายหยุดวิ่งซะทีได้มั้ย ฉันไม่ไหวแล้ว"

"ขอโทษที พอดีผมลืมตัวไปหน่อย ว่าแต่...เราเคยเจอกันมาก่อนรึเปล่า?"

"ฉันคงจะจำนายได้ถ้าเอาแมสนั้นออก" เธอว่า ชายหนุ่มนิรนามจึงยอมถอดแมสออกเผยให้เห็นใบหน้าเรียวและหล่อเหลาของเขา แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็จำเขาไม่ได้อยู่ดี

"ว่าไง? จำผมได้มั้ย"

"ไม่ ฉันคิดว่าเราไม่เคยเจอกันนะ" เธอว่า

"มอคค่าร้อนแเทกโฮมหนึ่งแก้ว" เขาเอ่ยขึ้นมาลอยๆ ลูเซียตาเบิกกว้างเมื่อเธอนึกออกว่าผู้ชายคนนี้คือใคร

"โอ เซนต์!"

"คุณรู้จักผม?"

"ไม่ๆ ฉัน..ฉันแค่ได้ยินอะไรเซนต์ๆเฉยๆ ไม่รู้ว่าเป็นชื่อของนาย" ลูเซียแถ

"ไหนๆคุณก็รู้จักชื่อผมแล้ว คุณเองก็ควรบอกชื่อให้ผมรู้บ้าง"

"ฉันคิดว่ามันไม่ดีเท่าไหร่นะที่จะถามชื่อคนที่เพิ่งเคยเจอกันครั้งแรก"

"ครั้งที่สองต่างหาก เมื่อวานคุณไปกินกาแฟร้านเดียวกับที่ผมไป"

"ก็ได้ๆ ฉัน ลูเซีย สปริง ยินดีที่ได้พบกันเป็นครั้งที่สอง"

"คุณพูดตลกดีนะ ผม โอ เซนต์ ยินดีที่ได้พบกันครั้งที่สองเช่นกันครับ" เขายิ้มอย่างเป็นมิตร

จะเป็นเรื่องแปลกอะไรมั้ยถ้าคนเราเกิดย้อมผมสีเดียวกันมา ลูเซียจ้องสีผมของเด็กหนุ่มด้วยความละเอียด มันเป็นสีเดียวกับผมของเธอเด๊ะ เซนต์ที่พอจะรู้ว่าถูกจ้องจึงหลบสายตาไปวางไว้ตรงอื่นแทน ความเงียบเข้าปกคลุมพวกเขาทั้งคู่ไว้ท่ามกลางหิมะสีขาวบริสุทธิ์ เวลาผ่านไปพอที่จะทำให้หญิงสาวรู้ว่าตัวเองยืนตากอากาศเย็นๆมานานแค่ไหนและควรจะทำอะไรเป็นลำดับต่อไป

"โทษทีนะ พอดีฉันต้องไปแล้ว หวังว่าจะได้เจอกันอีก" ลูเซียหันกลับและออกก้าวเดินฝ่าหิมะเย็นไป

"คุณอย่าทิ้งผมไว้กลางทางสิ!" โอ เซนต์ตะโกน ได้ผล...หญิงสาวหันกลับมาพร้อมใบหน้าที่เต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม

"ถ้าไม่ว่าอะไร.. ให้ผมเดินไปกับคุณได้มั้ย!"

"แล้วใครมัดขานายไว้เล่า!" คำตอบนั้นทำให้โอ เซนต์ยิ้มกว้างก่อนจะรีบตามไปเดินเคียงคู่กัน