ฉันขอบคุณผู้ที่ร่วมประสบการณ์แบบเดียวกับฉันที่กล้าออกมาพูด และเป็นแรงบันดาลใจให้ฉันเขียนเรื่องราวของฉันออกมา

เรื่องนี้เกิดขึ้นตอนที่ฉันเป็นเด็ก
ประมาณช่วงอนุบาล ฉันเป็นเด็กที่มีความสุขที่สุดเท่าที่โลกใบนึงควรจะมีได้
จนกระทั่งฉันได้เริ่มรู้จักกับความสัมพันธ์ที่ประกอบไปด้วยการกระทำทางเพศ

จากละครทีวีเรื่องอะไรก็ตามที่พ่อกับแม่เปิดดู ฉันจำฉากจูบของพระนางได้ดี ฉันเอาฉากนั้นมาเล่นเลียนแบบกับเพื่อนวนซ้ำอยู่หลายครั้ง ฉันจำความรู้สึกตอนนั้นได้อย่างชัดเจน ภาพความทรงจำของจูบแรกที่เกิดขึ้นจากการเลียนแบบทางเพศผ่านฉากหนึ่งของละครทีวี

เมื่อฉันเลื่อนชั้นมาอยู่ประถม ฉันเริ่มมีเพื่อนผู้ชายมากขึ้น หลังเลิกเรียนเราจะเล่นด้วยกัน ด้วยภาพจำจากสิ่งแวดล้อม หรือสารอะไรก็ตามที่เติบโตในร่างกายของเด็กชายและเด็กหญิง ทำให้พวกเค้าแกล้งกันโดยการจูบที่มือของฉัน นั่นเป็นภาพความทรงจำครั้งที่สองของฉัน

สองเหตุการณ์นี้ยังไม่ทำให้ฉันได้รู้ว่านี่คือเหตุการณ์ที่แอบแฝงไปด้วยความต้องการทางเพศ ด้วยอายุที่ยังไม่มากพอ ฉันจึงคิดว่านี่เป็นเพียงเรื่องเล่นกันสนุกๆในกลุ่มเพื่อน

จนกระทั่งเกิดเหตุการณ์ที่เปลี่ยนความคิดฉันไปตลอดกาล
ฉันไม่มั่นใจว่าเรื่องนี้เริ่มต้นตั้งแต่ตอนไหน อาจเป็นเพราะสมองของเด็กยังจดจำได้ไม่เต็มที่นัก 

สิ่งที่ฉันจำได้ก็คือ วันหนึ่ง ลุงของฉันเริ่มเรียกฉันไปหา แล้วเริ่มล่วงละเมิดโดยจับไปที่ดอกไม้ของฉัน เขาเลียที่ใบหูของฉัน บางครั้งก็ลามมาเลียที่ดอกไม้ บางครั้งเขาก็กั้นผ้าแล้วล่วงละเมิดฉันที่หน้าบ้านของฉัน ซึ่งขณะนั้นก็เปิดเป็นร้านขายของอยู่ บางครั้งเขาก็เข้ามาตอนที่ฉันกำลังเล่นต่อเลโก้อยู่กับลูกชายของเค้า เค้าคลุมผ้าและล่วงละเมิดฉันต่อหน้าลูกของเค้า 

ฉันปล่อยให้เขากระทำฉัน โดยที่ไม่มีการข่มขู่ใดๆจากเขาเลย 

แปลกดี ฉันเคยรู้สึกชอบมันด้วยซ้ำจนบางทีก็เผลอเดินไปหาเขาเอง แต่ทุกครั้งที่ฉันโดนกระทำ ฉันจะรู้สึกรังเกียจ ขยะแขยง จนต้องล้างดอกไม้ของฉันไปทุกครั้งหลังโดนกระทำ

ฉันเริ่มรู้สึกสับสนในตัวเอง และเครียดมากที่ฉันรู้สึกชอบมัน เพราะเด็กอายุราวๆเลข 10 น่าจะยังไม่รู้เรื่องการตอบสนองทางเพศของร่างกายตัวเองดีนัก

ฉันจึงตัดสินใจเอาเรื่องนี้ไปบอกแม่หลังจากที่คิดอยู่นาน แม่รับฟัง พร้อมบอกฉันว่า พี่อีกคนหนึ่งก็เคยโดนแบบฉันแล้วเอามาเล่าให้แม่ฟัง แต่แม่ก็ไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นจริงๆ จนฉันไปเล่าให้ฟัง แม่จึงเชื่อ แต่แม่ก็ไม่ได้ทำอะไร ฉันยังคงต้องอยู่ร่วมชายคากับคนที่ทำร้ายดอกไม้ของฉัน

หลังจากที่ฉันบอกแม่ ฉันก็เริ่มต่อต้านเขา ฉันหนีเขา ฉันสร้างเกราะกำบังให้ตัวเอง ฉันอยู่ให้ห่างจากเขาที่สุดเท่าที่จะทำได้ จนฉันรู้สึกว่าฉันแข็งแกร่งพอที่จะมองเห็นเขาเป็นเพียงอากาศที่ไร้ตัวตน แต่ลึกๆแล้วฉันรู้ดี ว่าหากเราเผลอเมื่อไร ภาพฝันร้ายในวันนั้นมันจะกลับมาฉายในสมองของเราอีกครั้งเสมอ แม้จะย้ำกับตัวเองกี่ครั้งว่าให้ลืม แต่ทุกอย่างยังคงชัดเจน

เมื่อเวลาผ่านไปจนเลขนำหน้าบอกอายุของฉันใกล้จะเปลี่ยนเป็นเลข 2 ความโกรธและเกลียดชังของฉันที่มีต่อเขาเพิ่มมากขึ้น เพราะบทความและเรื่องราวต่างๆที่ผ่านมาในชีวิต มันเน้นย้ำให้ฉันยิ่งเห็นว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผิด แต่ขณะเดียวกัน ฉันก็ต้องควบคุมอารมณ์ของฉันเอาไว้เมื่ออยู่รวมกับคนในบ้าน ฉันไม่อยากให้ใครรู้เรื่องนี้ ฉันอาย และฉันก็กลัวว่าภาพความสุขของคนในบ้านจะเปลี่ยนไปหากฉันพูดเรื่องนี้ออกไป

แม้กระทั่งถึงตอนนี้
ฉันก็ยังคงตัดสินใจที่จะไม่พูดเรื่องนี้ออกไป
ยังไงก็ตาม ลึกๆแล้วฉันอยากให้ทุกคนรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับฉัน
ทุกครั้งที่ญาติๆชื่นชมเขาว่าขยันทำงาน ฉันกลับรู้สึกสะอิดสะเอียน และไม่อยากอยู่ ณ ที่ตรงนั้นเลย ประโยคที่ปรากฎขึ้นมาในหัวฉันเสมอ คือ ถ้าพวกเขารู้เรื่องของฉัน เขาจะยังชื่นชมบุคคลนี้อยู่ไหม คำถามนี้ย้อนกลับมาถามที่ตัวฉันเองว่า คนที่ฉันเคยชื่นชมไป เคยทำสิ่งเลวร้ายนี้ไว้กับใครหรือไม่

สุดท้ายนี้ ฉันอยากจะฝากจดหมาย 3 ฉบับนี้ ที่หวังว่าจะถึงมือผู้รับและสามารถตกตะกอนภายในจิตใจของพวกเขาได้

---

ถึง คุณ
คุณได้ทำลายความทรงจำวัยเด็กที่ล้ำค่า
คุณได้ทำลายความสัมพันธ์ในครอบครัว
คุณได้ทำลายความเชื่อใจที่มนุษย์ควรมีต่อกัน
คุณได้ทำลายมนุษยธรรม ศีลธรรมที่พึงมี ไม่ใช่แค่ในตัวคุณ แต่ยังรวมไปถึงตัวฉัน เพราะ
คุณได้สร้างความเกลียดชัง ความแค้น จนครั้งหนึ่งฉันเคยคิดว่าฉันน่าจะฆ่าคุณได้
แต่ขอบคุณ
ที่ตัวฉันในวัยเพียง 10 กว่าๆ มีสติยั้งคิด รู้ผิดรู้ชอบ มากกว่าผู้ใหญ่วัย 50 อย่างคุณ
ขอบคุณที่ทำให้ฉันเห็นโลกเป็นสีเทา ไม่ใช่ชมพูบานเย็น
ขอบคุณการสอนเพศศึกษาเชิงลึก ถึงแม้ฉันไม่ได้ร้องขอก็ตาม
ขอบคุณที่ทำให้ฉันเห็นคุณค่าของตัวเอง

ฉันยังคงเกลียดคุณเสมอ
และยังคงเกลียดตัวเองตอนนั้นเสมอ

---

ถึง ผู้ใดก็ตามที่รู้และรับทราบเรื่องราวทำนองนี้จากคนสักคนในชีวิต 

โปรดรับฟังเค้า

กระตุ้นให้เขาเห็นคุณค่าในตัวของเขาเอง เพราะส่วนหนึ่ง มันเคยได้ถูกทำลายไป

ได้โปรด 

อย่าตัดสินเค้าจากความเห็นของคุณ

---
ถึง ผู้ใดก็ตามที่เคยทำสิ่งๆนี้กับมนุษย์คนใดก็ตาม หรือเผลอมีความคิดที่จะทำกับใครก็ตามในอนาคต
ตั้งสติ
มันไม่สนุกเลย
สิ่งแย่ๆที่คุณทำเพียงไม่กี่นาที คือความทรงจำที่จะติดอยู่ในหัวใจของผู้ถูกกระทำไปตลอดกาล

ได้โปรด
มนุษย์
โปรดเคารพกัน