“สารวัตรทางโรงพยาบาลแจ้งมาว่าผู้เสียหายจากคดีนี้ฟื้นแล้วครับ เราจะไปกันเลยรึเปล่าครับ”เสียงเคาะประตูสองสามครั้งเรียกให้สารวัตรแดนดนัยคว้าหมวกบนโต๊ะก่อนจะก้าวเท้ายาวๆเดินนำออกจากห้องไป
 
“ไปกันเลยผมอยากรีบปิดคดี”
 
แดนดนัยอ่านทวงรายงานในมืออีกครั้งผู้เสียหายอายุเพียง 25 ปีเป็นทายาทคนเล็กของตระกูลดัง ดูท่าทางคนพ่อคงมีศัตรูอยู่ไม่น้อย ลูกชายถึงได้ถูกลอบทำร้ายเอาซะกลางร้านอาหารชื่อดังร้านอาหารนั้นเป็นร้านประจำที่เจ้าตัวแวะเวียนมาบ่อยๆเป็นไปได้ที่คนร้ายคงจะซุ่มดูอยู่นานแล้ว พอสบโอกาสก็คงลงมืออย่างรวดเร็วโดยอาศัยจังหวัดที่อีกฝ่ายลุกไปเข้าห้องน้ำ ทางเดินไปห้องน้ำนั้น มีจุดอับสายตาทั้งคนที่เดินผ่านไปมาและอยู่ในจุดที่ไม่มีกล้องวงจรปิด ดูท่าว่าคนร้ายน่าจะรู้ทางหนีทีไล่ได้เป็นอย่างดี
 
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
 
“ขออณุญาตครับพันตำรวจตรีแดนดนัยครับ” แดนดนัยเลิกคิ้วเล็กน้อยเมื่อไม่มีเสียงตอบกลับจากในห้องเขาหันมาสบตากับลูกน้องคนสนิทก่อนจะพยักหน้าให้อีกฝ่ายเปิดประตูเข้าไป
 
ร่างผอมสูงของผู้เคราะห์ร้ายในคดีนี้กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียงเจ้าตัวหันหน้าออกไปนอกหน้าต่างเหม่อมองท้องฟ้าแดนดนัยเคาะประตูหนักๆอีกสองสามครั้ง เจ้าของห้องถึงได้หันกลับมามองกัน

 “พันตำรวจตรีแดนดนัยเป็นผู้รับผิดชอบคดีนี้ยินดีที่ได้พบครับคุณบรรณวิช์”

 
“สวัสดีครับสารวัตร” เด็กหนุ่มฉีกยิ้มจนตาหยีให้อีกฝ่าย
 
แดนดนัยรู้สึกตาพร่าไปชั่วขณะในอกของเขารู้สึกอุ่นวาบไปหมดก่อนจะรับรู้ได้ถึงหัวใจที่เต้นรัวอย่างแรงรอยยิ้มของอีกฝ่ายมีอาณุภาพร้ายแรงนัก ร้ายแรงจนเปรียบเสมือนยาพิษชั้นดี ที่เพียงแค่จิบเข้าไปอึกเดียวก็พาให้คนๆนั้นตกอยู่ในวังวนอย่างไม่จบสิ้น  

 ..........ให้ตายเถอะนี่มันอันตรายชะมัดอันตรายต่อหัวใจเขาจริงๆ..........

..........แดนดนัยพึ่งเข้าใจคำว่าตกหลุมรักตั้งแต่แรกเห็นก็วันนี้นี่เอง..........