ไม่รู้เหมือนกันว่าจะต้องคิดถึงเขาไปจนถึงเมื่อไหร่

ไม่รู้เหมือนกันว่าจะต้องจมกับความรู้สึกนี้ไปอีกนานแค่ไหน

เธอรู้แค่ว่าตอนนี้ เวลานี้ ขอเพียงแค่ได้เห็นภาพทรงจำที่เคยมีกันและกันอีกสักครั้ง

อีกสักครั้ง ก่อนที่วันพรุ่งนี้เธอจะต้องตื่นขึ้นมายอมรับความจริง 

ความจริงที่ว่าภาพเหล่านั้นไม่มีวันเกิดขึ้นจริงได้อีกแล้ว...

ทุกคืนผมได้แต่เฝ้าถามตัวเองว่าสิ่งที่กำลังทำอยู่มันถูกต้องแล้วใช่ไหม

ดึงตัวเองออกมา หนีหาย และกลายเป็นคนแปลกหน้า

ผมตัดสินใจถูกต้องแล้วจริงๆ ใช่หรือเปล่า

เมื่อสองอาทิตย์ก่อนผมบังเอิญเจอเธออีกครั้ง

แม้เพียงแวบเดียวแต่หัวใจกลับสั่นระรัว

ภาพความทรงจำเก่าๆ ย้อนคืนกลับมา ราวกับว่าตลอดเวลาหนึ่งปีที่ผ่านมา มันไม่เคยจางหายไปไหนเลย

"มึงจะหนีอีกทำไมวะ" น้องชายผู้รับรู้เรื่องราวทั้งหมด กล่าวออกมาด้วยความสงสัย

"ชอบก็คือชอบป่ะ ชอบก็แค่บอก คิดว่าจากมาแบบนี้แล้วอะไรๆ มันจะดีขึ้นงั้นหรอ"

"หนึ่งปีที่ผ่านมาก็พิสูจน์แล้วนี่ ว่ามึงลืมเขาไม่ได้"

ผมทำเป็นไม่ได้ยินแล้วเร่งเสียงเกมส์ให้ดังขึ้นอีก เร่งให้ดังมากพอที่จะสามารถกลบเสียงน้องชายตัวเองได้

มันผ่านมาแล้ว และไม่สามารถกลับไปแก้ไขอะไรได้อีก ถ้าตอนนั้นเธอรักผมจริงๆ เวลาหนึ่งปีมันคงมากพอที่จะทำให้เธอลืมผมไปแล้ว แต่ถ้าเธอไม่ได้คิดอะไรกับผมตั้งแต่แรก และมีแค่ผมเท่านั้นที่พร่ำเพ้อไปเองฝ่ายเดียว ถ้าเป็นอย่างนั้นมันก็ถูกต้องแล้วที่ผมตัดสินใจเดินออกมา เลือกที่จะทิ้งความสัมพันธ์ เลือกที่จะจากมาโดยไม่เอ่ยคำลาใดๆ มันถูกต้องแล้วที่ผมจะต้องมานั่งเศร้าอยู่อย่างนี้

ผมละสายตาจากเกมส์ที่ไม่ได้สนใจจะเล่นตั้งแต่แรก มือเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดดูรายชื่อที่บันทึกไว้ด้วยสัญลักษณ์พิเศษ แม้หัวใจจะอยากโทรไปเอ่ยว่าคิดถึงเธอมากแค่ไหน แต่ผมก็ทำไม่ได้

นานแสนนานกว่าที่ผมจะจัดการปิดหน้าจออุปกรณ์ทั้งหมด แล้วพยายามข่มตาลงเพื่อปิดสวิตช์ร่างกายตัวเองอีกครั้ง 

ถึงเวลาปล่อยให้ภาพในฝันได้ทำงาน

ภาพที่มือของเธอและผมได้เกาะกุมกันอีกครั้ง

ภาพที่เราทั้งสองคนได้รักกัน 

ภาพที่ไม่มีคำว่าจากลา...