กระดิ่งที่คล้องอยู่กับประตูกระจกกรอบไม้สีดำส่งเสียงดังกังวานไปทั่วทั้งร้าน เรียกให้หญิงสาวผมตรงยาว สีดำสนิท ที่กำลังง่วนอยู่กับการตกแต่งหน้าเค้กหันมาสนใจ
เธอแอบลอบยิ้มเบาๆ เมื่อเห็นว่าคนที่เพิ่งเข้ามาใหม่เป็นใคร เพราะร้านเบเกอรี่ของเธอมีขนาดเล็ก ลูกค้าที่มาใช้บริการก็มีไม่มากนัก คงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรที่เธอจะจำเขาได้และตื่นเต้นทุกครั้งที่ได้เจอเขา
ใช่ ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร
หญิงสาวใช้มือทุบหน้าอกด้านซ้ายเบาๆ เป็นเชิงเตือนหัวใจที่กำลังเต้นโครมครามของเธอให้สงบลงเสียที เธอขยับชุดเดรสผ้าลูกไม้สีขาวสั้นกรอมเข่าที่สวมอยู่ให้เข้าที่ ก่อนจะเดินออกจากเคาน์เตอร์ไปรับรายการอาหารจากลูกค้าคนนั้น
เขาเป็นลูกค้าประจำของร้านมาได้สักพักหนึ่งแล้ว มาในเวลาเดิมนั่งที่เก้าอี้ตัวเดิม สั่งขนมและเครื่องดื่มอย่างเดิมทุกครั้งจนเธอจำได้ขึ้นใจ และอดที่จะเบื่อแทนเขาไม่ได้
หญิงสาววางขนมและเครื่องดื่มลงบนโต๊ะและยืนค้างอยู่อย่างนั้น
เธอลังเล ไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เธอกำลังทำนี้ถูกต้องหรือเปล่า
ขนมและเครื่องดื่มพวกนั้นไม่ใช่สิ่งที่เขาสั่ง แต่มันเป็นสิ่งที่เธออยากให้เขาในวันแห่งความรักอย่างนี้ต่างหาก
ใช่ สารภาพรัก เธอตัดสินใจสารภาพรัก ทั้งๆ ที่ตลอดเวลาที่ผ่านมานอกจากการสั่งขนมและเครื่องดื่มแล้วเขาก็ไม่เคยพูดคุยอะไรกับเธออีกเลย
ชายหนุ่มเลิกคิ้วเล็กน้อยแล้วหันมามองหน้าหญิงสาว ดวงตาที่เขามองเธอเหมือนเปลวไฟร้อนระอุที่ทำให้อุณหภูมิในร่างกายของเธอสูงขึ้นจนหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ
ใบหน้างุนงงในตอนแรกเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มละมุน รอยยิ้มและแววตาที่เขาส่งกลับมาให้เธอนั้นมันช่างอบอุ่น และมีพลังราวกับพระอาทิตย์ยามเช้าทอแสงสีทองสดใสทาบผ่านลงมาที่กลางใจของเธอ
เพียงแค่มองใบหน้าของเขาในตอนนี้ก็เหมือนว่าเธอได้เป็นเจ้าของโลกทั้งใบแล้ว
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in