ถามว่าใหญ่แค่ไหน...  ถ้าให้กะ  คือความยาวจากขาข้างนึงไปอีกข้าง  น่าจะประมาณ....5 เซนติเมตร

     นึกไม่ออกก็นึกถึงขนาดของคุ้กกี้ในกล่องคุ้กกี้อาร์เซนอลสีแดงกล่องใหญ่อ่ะค่ะ  เป็นคุ้กกี้นี่ไม่เท่าไหร่  แต่พอเป็นแมงมุมนี่  

     ............มันก็น่าสะพรึงกลัวอยู่ไม่น้อยนะ

     ค่ำวานนี้  ขณะที่กำลังเล่นอินเตอร์เนตอยู่  เราได้ยินเสียงแม่เรียกจากด้านล่าง  แม่บอกว่าแม่เจอแมงมุมตัวนั้นเกาะอยู่ตรงผนังนอกห้องน้ำ

     .......และแม่จะเอามันออกไปนอกบ้าน!!!

     แม่เรียกให้เราลงไปช่วย  เมื่อไปถึง  แม่ก็ส่งถาดขาวแบนสำหรับนำอาหารเข้าไมโครเวฟให้เรา  จากนั้นจึงไปหยิบฝาชีขนาดเหมาะมือมา

     "แม่จะเอาฝาชีครอบมันแล้วลากมันจากกำแพงตรงนี้ไปตรงประตูห้องน้ำ  ลูกถือถาดรอไว้นะ"  ว่าแล้วแม่ก็ครอบลงไปรอบตัวแมงมุม  ปับ!

     เราถือถาดรอตรงประตูด้วยมือสั่นๆ  สักพักเราก็เกิดความคิดขึ้นอย่างหนึ่ง

     "แม่  แม่วางมันลงกับพื้นไปเลย"  ว่าแล้วเราก็กึ่งหยิบกึ่งเขวี้ยงถาดลงกับพื้น

     แม่เขย่าฝาชีเล็กน้อยเพื่อให้แมงมุมออกจากพื้นกำแพงมาอยู่ในฝา  แล้วจับฝาชีประกบกับถาดอย่างเร็ว  

     แทบจะทันทีที่ฝาชีประกบกับถาด  เราสังเกตได้ว่าริมฝาชีมีอะไรเส้นๆอยู่  แบบไม่ต้องคิดนานก็รู้ว่าอะไร

     "แม่............แม่ทำขามันขาดอ่ะ!!"  สองสามขาเห็นจะได้

     "เฮ่ยย  แต่มันงอกใหม่ได้ไม่ใช่เหรอ"

     "แมงมุมไม่ใช่จิ้งจกนะแม่!"

     "ไม่รู้ล่ะ  รออยู่นี่  เดี๋ยวแม่ไปหยิบไม้กวาดก่อน"  ว่าแล้วจึงเดินจากไป  ทิ้งให้เราเฝ้าเจ้าแปดขาผู้โชคร้ายเอาไว้

     ระหว่างนั้น  เราสังเกตได้ว่า  แมงมุมตัวนั้นเริ่มกระโดดไปกระโดดมาไม่อยู่นิ่ง  ราวกับจะร้องขอความเป็นธรรมว่า  เหตุใดต้องมาทำร้ายมันด้วย  ทั้งๆที่มันไม่เคยทำอะไรใครเลยแท้ๆ

     ยิ่งเห็นก็ยิ่งรู้สึกผิดมากขึ้นทุกที  ทุกที

     ทันใดนั้นเอง  เจ้าแมงมุมตัวโตก็ผลุบออกมาจากฝาชี  แล้วกระดึ๊บเข้าไปอยู่ใต้ถาดสีขาว

     "แม่  มันหลุดออกมาแล้วววว!!!"  เรากรีดร้องเสียงหลง  ขยับตัวออกห่างจากที่เกิดเหตุ

     แม่เดินเข้ามา  มือขวาถือไม้กวาด  มือซ้ายถือที่โกยผง  แล้วจึงจัดการกวาดทุกสิ่งตรงนั้นผ่านประตูลงไปยังพื้นห้องน้ำ

     "ไปเปิดประตูหน้าบ้าน"  แม่หันมาสั่งเสียงเรียบ  เราจึงถอยหลังวิ่งออกมาเร็วจี๋ไปยังหน้าบ้าน  เพื่อปลดล็อคประตูเตรียมไว้ให้  

     สุดท้าย  แม่ก็จัดการกวาดเจ้าแมงมุมขาด้วนตัวนั้นลงที่โกยผงและส่งมันออกไปนอกบ้านได้ในที่สุด  

     .........ไม่รู้เหมือนกันว่า  ตอนนี้จะเป็นตายร้ายดีอย่างไรบ้าง

     ตลอดคืนนั้น  เราอยู่ด้วยความรู้สึกผิดเป็นอย่างมาก  ที่ทำให้ชีวิตสัตว์ตัวเล็กๆ(อย่างน้อยก็เล็กกว่าเรา)  ต้องเดือดร้อน

     คิดๆไปเราจึงเริ่มว่า  ถ้าตอนนั้นเราไม่แนะนำให้แม่วางแมงมุมลงกับพื้น  บางที  มันอาจไม่ขาขาดก็ได้  ยิ่งคิดยิ่งรู้สึกว่า  เราเป็นตัวต้นเหตุที่ทำให้มันต้องพิการแบบนั้น

     แม้จะมีเสียงหนึ่งค้านอยู่ในใจว่า  "แล้วถ้าใช้อีกวิธีแล้วแมงมุมมันเกิดหลุดไปกัดมือเธอล่ะ  อะไรจะเกิดขึ้น  เธอจะเมตตาคนอื่นจนตัวเองเดือดร้อนไม่ได้หรอกนะ"  

     แต่ถึงกระนั้น  การที่ได้ชื่อว่าเป็นตัวการหรือผู้สนับสนุน(ของแม่)ที่ทำให้แมงมุมตัวนั้นต้องขาขาด  ก็ยังคงทำให้รู้สึกแย่อยู่ไม่คลายเลย

   

     ทั้งๆที่เราต่างก็รู้อยู่ว่า  แมงมุมไม่ใช่สัตว์ดุที่จะเข้าทำร้ายใครก่อน  และทั้งๆที่เราก็รู้อยู่ว่ามันช่วยกำจัดแมลงในบ้านแท้ๆ  

     แต่เราก็ยังผลักไสมัน  เพียงเพราะมันเป็นสัตว์ที่มีรูปร่างหน้าตา  โดยเฉพาะอย่างยิ่ง  ขนาด(ถ้าตัวเล็กๆ  บ้านเราปล่อยเลยตามเลย  ไม่ยุ่งกับมัน)  ที่น่าเกลียดน่ากลัว  เท่านั้นเอง

     แมงมุมช่างเป็นสัตว์ที่น่าสงสารจริงๆ

     ก่อนนอนคืนนั้น  เราสวดมนต์  แผ่เมตตา  และอุทิศส่วนกุศลให้กับแมงมุมตัวนั้น  

     ขออโหสิกรรมกับมัน  และขอให้ผลบุญที่เราได้ทำในวันนี้  จงดลบันดาลให้

     หากชะตาชีวิตมันยังคงต้องอยู่บนโลกใบนี้  ก็ขอให้ผลบุญทำให้มันโชคดี  สามารถดำรงชีวิตอยู่ต่อไปได้อย่างปกติสุขที่สุด  หรือมิฉะนั้น

     หากเมื่อวานนี้  เป็นวันที่ชะตาชีวิตมันถึงฆาตแล้ว  ก็ขอให้ผลบุญนี้  ส่งให้มันพ้นจากความเป็นเดรัจฉาน  ไปเกิดในภพภูมิที่สูงขึ้น  เช่น  ภพเปรต(คือพวกวิญญาณ  แต่ถือว่าเป็นภพที่สูงกว่าสัตว์เดรัจฉาน)  ภพมนุษย์  หรือภพเทวดา  

      และมีโอกาสที่จะบรรลุธรรมเพื่อหลุดพ้นจากสังสารวัฏต่อไป...

     ขอโทษด้วยนะ  คุณแมงมุม