เงียบที่สุด  ตั้งแต่จำความได้

     ส่วนสาเหตุนั้นก็ไม่มีอะไรมาก

     ประการแรก  เราไม่ได้บอกที่ทำงานว่า  ตัวเองเกิดวันไหน

     โอเค  อาจมีตอบบ้างเวลาบางคนถาม  แต่ไม่ได้ป่าวประกาศ  ซึ่งคนถามเองคงจะลืมไปแล้ว

     และเราก็ทำงานไปอย่างเงียบๆเป็นปกติ  ไม่ได้เอื้อนเอ่ยอะไรออกไป

     ...แค่แอบฮัมเพลง Happy Birthday และร้องเพลง Happy Birthday to me เบาๆ  ตอนเดินกลับ  แค่นั้น

     ดังนั้น  การที่ไม่มีใครมาอวยพรอะไรในวันแก่ขึ้นอีกหนึ่งปีของเรา  จึงเป็นสิ่งที่เข้าใจได้

     ...และถูกต้องแล้ว  

     ประการที่สอง  เอ้อ...น่าจะเกิดจากช่วงนี้เราไม่ค่อยได้พบปะทักทายกับใครเท่าไหร่  

     ตอนเรียนนี่ติดเฟสบุ๊คมาก  และช่วงนั้นพอถึงวันเกิดที  จะมีเพื่อนมาอวยพรกันเกือบร้อยคน

     ส่วนปีนี้  ซึ่งไม่ค่อยได้เข้าเฟสบุ๊คและไม่ค่อยได้คุยกับเพื่อนแล้วนั้น

 

     ....จำนวนเพื่อนผู้อวยพรวันเกิดนั้นอยู่ที่.....  10  กว่าคน

     

     แล้วไม่ใช่แค่เฟสหรอกที่เงียบ  ไลน์เองก็เหงาไม่แพ้กัน

     ตอนพักเที่ยง  เปิดไลน์ขึ้นมา  มีเพื่อนแค่คนเดียวเท่านั้นที่อวยพรวันเกิด  นั่นคือเพื่อนสนิทสมัยมัธยม

     ขนาดเพื่อนสนิทตอนมหาลัยขึ้นมายังลืมวันเกิดเราเลยอ่ะ  คิดดู

     ถามว่าเข้าใจได้ไหม  ก็พอเข้าใจได้แหละ  ช่วงนี้ต่างคนต่างมีงานทำ  มีภาระ  ไหนจะเตรียมตัวสอบอีกสำหรับบางคน  จะให้มานั่งจำว่าใครเกิดวันไหน  คงจะเป็นเรื่องที่หนักไปเสียหน่อย  เพราะฉะนั้น  เราเข้าใจนะ

     แต่ถามว่า  น้อยใจมั้ย?

     ....ก็มีบ้าง 

     คุณดังตฤณกล่าวว่า  วันเกิดเป็นวันแห่งตัวตน...

     เพราะเป็นวันแห่งตัวตน  มันจึงเป็นวันสำคัญสำหรับเจ้าของวันเกิด

     แต่...มันก็สำคัญเฉพาะกับเจ้าของวันเกิด  และคนที่คิดว่าเจ้าของวันเกิดสำคัญกับตัวเอง  มันไม่ได้สำคัญกับคนอื่นๆนักหรอก  

     นี่เป็นความจริงที่ต้องยอมรับให้ได้  ไม่ว่าจะยากที่จะยอมรับเพียงใด

     อันที่จริง  เราเองก็ไม่ได้ให้ความสำคัญกับวันเกิดมากนักหรอก  เพราะรู้สึกว่า  มันเป็นแค่วันที่บอกว่า  เราแก่ขึ้นอีกปีแล้วนะ  

     วันเกิดปีนี้ก็แค่พยายามทำจิตใจให้ผ่องใส  ทำหน้าที่อย่างเต็มที่  ทำในสิ่งที่ควรจะทำ  

...และจับทักษาทำนายแนวโน้มชะตาชีวิตในปีนี้นิดๆหน่อยๆ  

     แต่มีคนจำได้นี่ก็ดีใจอยู่เหมือนกันแหละ..

     สำหรับวันเกิดในปีีนี้...

     ...ขอบคุณครอบครัวที่อยู่กวนใจข้างๆกันเสมอมา

     ...ขอบคุณเพื่อนสนิทตอนมัธยม  ซึ่งเป็นเพื่อนคนเดียวที่อวยพรวันเกิดมาทางไลน์

     ...ขอบคุณเพื่อนในเฟสบุ๊คทุกคนที่มาอวยพรในวันเกิด  และ...

     ...ขอบคุณเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น  ที่ทำให้เราได้เรียนรู้ว่า  วันสำคัญของเราไม่จำเป็นต้องเป็นวันสำคัญของคนรอบตัวเราเสมอไป

     จะว่าไป  สิ่งที่ได้เรียนรู้นี่ก็มีประโยชน์ดีเหมือนกัน  เพราะมันทำให้เราได้คิดว่า  ในเมื่อวันสำคัญของเรามันไม่ใช่วันสำคัญของทุกคน

     หากเป็นเช่นนี้ต่อไป  เราจะได้ลบความจำเรื่องวันเกิดของคนหลายๆคน  ที่คิดว่าวันเกิดเราไม่สำคัญสำหรับเขา  ออกไปจากความคิดเสียบ้าง

     ....เผื่อหัวจะโล่งขึ้น  และไม่ต้องไปอวยพรวันเกิดแล้วหวังให้เขาอวยพรเรากลับบ้าง

     ....หากวันหนึ่งเราจะใจร้ายมากพอจะทำเช่นนั้นน่ะนะ....

     ขอลาไปด้วยสเตตัสที่ลงในไลน์  ก่อนที่วันเกิดของตัวเองจะหมดลง  ที่ว่า

     ...Happy Silent Birthday to me...