...

อากาศร้อนระอุ รถจอดติดไฟแดง

สี่แยกหนึ่งของนิวเดลี มหานครแห่งอินเดีย

เด็กผู้ชายวัยรุ่นมอมแมมคนหนึ่ง ถือกลองประดิษฐ์เอง

สภาพกลองเก่าทรุดโทรม เคาะจังหวะข้างๆรถ

เด็กผู้หญิงตัวเล็กคนหนึ่ง เต้นแล้วก็ตีลังกาโชว์หลายตลบ

เสร็จแล้วก็มาเกาะกระจกรถ โผล่หน้ามามองเรา

ทำท่าแบมือ ผงกหัวหงึกๆ

ผมไม่กล้าหันไปสบตาด้วย กลัวสงสาร

กลัวอดใจไม่ไหวแล้วให้เงิน

มีหลายคนบอกว่า ไปอินเดีย อย่าไปให้เงินขอทาน

มีหลายเหตุผล แต่ไม่ใช่เหตุผลของเรา

ชั่วอึดใจ ผมเหลือบไปมองเด็กหญิงตัวเล็ก

ผิวสีช็อกโกแล็ต แต่งตัวมอมแมม

เห็นแววตาคู่นั้น ตาสบตา

ช่างเป็นแววตาที่เศร้าหมองอะไรเช่นนี้

วัยใสแต่โลกไม่ได้สดใสสำหรับเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง

ผมเบือนหน้าออกจากเธอ

เธอยังคงเกาะกระจกและมองเข้ามา

คำเตือนของใครหลายๆคนก็แว่วในโสตประสาท

แววตาที่เศร้าหมองเมื่อครู่ก็ยังคงติดตาตรึงใจ

ในใจสับสน เจือปนด้วยหลากหลายความรู้สึก

อะไรคือความถูกต้อง?

ผมควรเชื่อคนอื่น? หรือเชื่อตัวเอง?

...

ไม่นานรถก็แล่นออกไป หนูน้อยก็จากไป

มือของผมยังถือกระเป๋าสตางค์ค้างอยู่

เช่นเดียวกับความรู้สึก ก็ยังค้างคาอยู่เช่นกัน

ไม่ทัน!

ทำไมผมไม่คิดอะไรให้เร็วกว่านี้

และทำไมจะต้องคิดมากมายเช่นนี้

เสี้ยวของความรู้สึก อาจไม่มีเวลาให้คิดนาน

เพราะถ้าพลาดแล้ว อาจพลาดไปตลอดกาล

ขอโทษด้วย...สำหรับแววตาคู่นั้น

นิวเดลี