วุ่นวาย ว่างเปล่า และหวาดกลัว คือคำอธิบายที่ผมจะให้กับชีวิตในช่วง 5 ปีที่ผ่านมาของผม 

ชีวิตวัยรุ่นนั้นเปรียบดั่งกับลมพายุทางใต้ที่โหมกรโชกแรงและไร้จุดหมาย 

เหมือนดั่งชีวิตบนประภาคารสูงตระหง่านหน้าผาของชายหาดคลื่นสูง ลำพังโดดเดี่ยวท่ามกลางความไม่แน่นอน ของคลื่นลมที่ถาโถมชายฝั่ง ทำได้เพียงส่องแสสงสว่างท่ามกลางความมืดของยามค่ำเพียงหวังให้เรือลำใดที่เห็นได้เข้าชายฝั่งมาอย่างปลอดภัย

ความไกลห่างของช่วงเวลาของคำว่าเวลาและวัยเยาว์นั้นช่างต่างกันแต่สำหรับวัยรุ่นนั้น มันคือสิ่งที่คั่นกลางระหว่างทั้งสองอย่าง ความไม่รู้ของวัยละอ่อนและความรับผิดชอบของวัยผู้ใหญ่ถาโถม วัยรุ่นที่ต้องเลือกและตัดสินใจชะตาของชีวิตเป็นครั้งแรก

ความไร้เดียงสาที่แตกสลายรวมไปทั้งความเกรงกลัวของการเติบโต ครอบงำตัวผมไปโดยปริยาย ใครต่อใครหลายคนต่างบอกผมว่าชีวิตยังอีกยาวไกล แต่ไม่มีสิ่งใดเลยในตอนนี้ที่จะเตรียมพร้อมผมในการผจญชีวิตที่ใหญ่หลวงนั้น

ทุกข์ทรมาณของวัยแย้มนั้นมิใช่ความเศร้าหรือความทุกข์กายใดๆ มีแต่ความกลัวและความโกรธที่ตนเองที่มิสามารถทำอะไรต่อมิอะไรได้ มองไม่เห็นทางข้างหน้าและตาบอด กระวนกระวายใจว่าตนอยู่ที่ใด ได้แต่ล้มลุกคลุกคลาน พยุงตัวเพื่อก้าวไปข้างหน้า แสงที่อยู่ปลายทางที่ดูหริบหรี่และความกระหายของวิญญานรวมกันชีวิตวัยรุ่นที่แสนจะทรมาณ