เมื่อสองวันก่อน พี่ชายของพี่ที่สนิทคนหนึ่งเสีย โดยพี่ชายคนนี้ถ้านิยามตามที่คนทั่วไปเรียกกันก็คือ "ขี้เหล้า" ซึ่งขี้เหล้านั้นจะเป็นกลุ่มบุคคลที่ไม่ได้มีบทบาทอะไรในสังคมมากนัก ใช้ชีวิตด้วยการดื่มเหล้าทุกวัน(ในที่นี้คือเริ่มดื่มตั้งแต่เช้า) และส่วนใหญ่มักจะมีชีวิตที่ไม่ยืนยาว

เรารีบตรงกลับตจว.กับพี่ชาย เพราะเราสนิทกับพี่คนนี้พอสมควร

งานศพที่เราเห็นมาทั้งชีวิตนั้นจะมีพวงหลีดแขวนอยู่เต็มไปหมด ดอกไม้ประดับสวยงาม มีญาติพี่น้องมากมาย มีคนคอยไหว้ต้อนรับคอยจุดธูปให้แขก และมีอาหารต่างๆมากมาย

แต่เมื่อเรามาถึงที่นี่ ปรากฎว่าไม่มีแขกสักคนในงาน ไม่มีพวงหลีด ไม่มีดอกไม้ ไม่มีแม้แต่ตารางเวลากำหนดการพระสวด หรืออะไรก็ตาทที่เราเคยเห็น 

มีเพียงโลงศพตั้งไว้ รูปภาพกับธูปไหว้ที่วางไว้ที่พื้น และมีญาติเพียงไม่กี่คน

ในบางเวลามีชาวบ้านแวะเวียนมาบ้าง ซึ่งก็เป็นไปตามวัฒนธรรม

หากแต่พี่ชายคนนี้ก็ยังมีเพื่อนทั้งจากวงเหล้าหรือรุ่นพี่รุ่นน้องสมัยเรียนมารวมไว้อาลัยอยู่เสมอ และเขาเหล่านั้นเป็นเครื่องยืนยันความสำคัญในการมีตัวตนอยู่ของพี่ชายคนนี้ได้อย่างชัดเจน โดยไม่มีผลประโยชน์ใดๆมาข้องเกี่ยว การมาของพวกเขาคือการแสดงออกซึ่งความอาลัยหาอย่างแท้จริง

สิ่งนี้ทำให้เรารู้สึกว่าบางทีหากเราไร้ซึ่งผลประโยชน์ใดๆจะมีสักกี่คนที่ยังให้ความสำคัญกับเรา หากสักวันหนึ่งเราหายไปจะไปใครนึกถึงหรือเสียใจบ้างหรือไม่ 

แล้ววลีจากหนังสือ "ถ้าแมวตัวนั้นหายไปจากโลก" ก็เด้งโผล่ขึ้นมาในสมอง ที่ว่าต่อให้สิ่งที่ไร้ค่าที่สุดก็ยังมีคุณค่าที่จะมีชีวิต