ไอความรู้สึกที่ว่าเปลี่ยนเนี่ย ไม่ได้หมายความว่า มันเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้นนะ (เราจะขอข้ามช็อตตอนที่เราเข้ารับการบำบัดกับอาจารย์หมอไปเลยละกัน) เรารู้สึกว่าตัวเองเหมือนรู้สึกกับตัวเองมากขึ้น งงป่ะ เออ ตอนแรกๆก็งงนะ ว่าเกิดขึ้นอะไรกับตัวเรา เรารู้สึกว่า เราเริ่มเจ็บปวดกับเรื่องที่เจอ เรื่องที่เล่าให้อาจารย์หมอฟัง ทั้งๆที่ก่อนหน้า เรารับฟัง รับรู้ สัมผัส และผ่านมาได้โดยที่ตัวเราเองไม่รู้สึกอะไร อาจจะเรียกว่าเราด้านชากับปัญหาที่เข้ามาเลยก็ได้มั้ง

หลังจากที่เข้ารับการบำบัดกับอาจารย์หมอ เราก็ได้การบ้านมาจากอาจารย์หมอด้วยนะ คือ การที่เขียนบันทึกในแต่ละวัน ว่าเราเจอปัญหาอะไรบ้าง ไม่ว่าจะทั้งปัญหาจากที่บ้าน เพื่อน แฟน หรือคนรอบๆตัวเรา ให้เราลิสต์มาในแต่ละวัน พอเราได้มาเห็นลิสต์ตัวเองอะ เชื่อป่ะ...เราได้เงียบและนั่งมองลิสต์นั่นอยู่พักใหญ่ คิดกับตัวเองว่า นี่ีคือสิ่งที่เรา"เจอ"ในแต่ละวันมาโดยตลอดหรอ เห้ย...ที่ผ่านมา เรา เราอยู่กับอะไรพวกนี้มาเป็นเวลาหลายปีได้ยังไง เราก็นั่งคิดแบบนี้ วนๆนี้อยู่ในห้องเป็นชั่วโมงๆ จนกระทั่งมีความคิดหนึ่งแว๊บเข้ามาในหัวเราว่า "ถ้าเราตาย ใครจะเป็นคนมานั่งรับฟังปัญหาของคนรอบข้างเราแบบนี้วะ" "ถ้าเราตายจะมีใครร้องไห้กับการจากไปของเราไหม จะมีใครคิดถึงเรารึป่าว" จนตัวเราเองเริ่มเงียบขึ้น รู้สึกว่าตัวเองจัดการกับความรู้สึกของตัวเองไม่ได้อย่างที่ผ่านมา อยากร้องไห้ อยากกรีดร้อง อยากตะโกนใส่หน้าทุกคนว่า "กูไม่ไหวแล้วนะ" แต่ก็ได้แค่คิด...