อันนี้คืออพาร์ทเม้นที่เราเริ่มเดินมา 

สิ่งที่ทำให้เราแปลกใจก็คือ การมีเครื่องออกกำลังกายบนภูเขา อะไรมันจะได้เหวี่ยงฮูลาฮูปพร้อมสูดอากาศบริสุทธิ์กันขนาดนั้น เจอป้ายใหญ่ๆนึกว่าจะเป็นแผนที่บอกเส้นทางก็รีบเดินมาดู แต่เปล่าจ้า เป็นป้ายให้ข้อมูลวิธีการออกกำลังกาย รักษาสุขภาพ จืดเลย เดินงงต่อไป อย่างน้อยก็ยังมีร่องรอยของผู้คน

 แต่แล้วเราก็เจอป้ายบอกทางจนได้ ถึงแม้จะเป็นภาษาเกาหลีล้วนก็ตามเถอะ ขอบคุณตัวเองหนึ่งร้อยครั้งสำหรับการเรียนภาษาเกาหลีเบื้องต้นมา ทำให้อ่านออก แต่ก็หักมุมด้วยการแปลไม่ออก 

เจอป้ายแต่ก็แปลไม่ได้อยู่ดีว่าเราควรจะไปไหน แต่สัญชาตญาณก็บอกกับเราว่า ถ้าจะดูพระอาทิตย์ตกดิน  ก็ต้องขึ้นไปข้างบน เราจึงเลือกเดินตรงไปข้างบน ซึ่งกริบมาก ยิ่งเดิน ยิ่งเงียบ ยิ่งเหนื่อย ทุกอย่างก้าวคือการก่นด่าตัวเอง "นี่ฉันเป็นบ้าหรอ" "ฉันมาทำอะไรที่นี่" "ถ้าพ่อรู้โดนด่าแน่" "ฉันต้องรอด"  มองตรงไปก็ไร้วี่แววยอดเขา ขอพักหายใจเซลฟี่หนึ่งช็อต ถ้าฉันหายไปอาจจะมีใครพบเจอโทรศัพท์ฉันแล้วเอาไปแจ้งตำรวจ พอยกโทรศัพท์เปิดกล้องหน้าขึ้นมาเท่านั้นแหละ "โอ้ ชิท ข้างหลังสวยย" 

มันอาจจะไม่ได้สวยมาก แต่ก็รู้สึกไม่สูญเปล่า เป็นวิวที่ถ้าเราไม่ตัดสินใจขึ้นเราอาจจะไม่เห็น ดีใจที่ได้เห็น และฉันจะต้องกลับลงไปเพื่อโพสต์ภาพวิวที่นี่ให้ได้ ! 

ถ้าใครเปิดวิดีโอและเปิดเสียงดูจะพบว่ามันเงียบมากมีแต่เสียงการ้อง สิ่งมีชีวิต ณ ตรงนั้นคือเราและกาดำ เดินเท่าไรก็ไม่ถึงยอด แล้วเจ้ากานี่ก็ร้องขู่จัง ถ้านี่เป็นฉากในหนัง การเดินต่อของเราอาจจะเจอภัยอันตราย อาจจะเจอวิญญาณร้ายกลายร่างและไม่มีใครยับยั้งเธอได้ เราเลยแบบพอแล้ว นี่ยังไม่รู้ทางลงเลย พระอาทิตย์ตกดิน มืดขึ้นมาแล้วจะซ่าไม่ออก  จงรักชีวิต 

เราขึ้นเขาลูกนี้มาแบบไร้ทิศทาง และสมองที่ไม่สามารถจดจำทิศทางของเราก็ไม่สามารถพาเรากลับไปทางที่ขึ้นมาได้ เราเลยหาป้ายบอกทางอีกครั้ง แม้จะแปลไม่ออกทุกคำ แต่อย่างน้อยก็มีคำนึงที่เรารู้ คือ 아파트 (อาพาทื่อ ที่แปลว่า อพาร์ทเม้นท์) และที่ใดมีคน ที่นั่นมีชีวิต 

เราเลยเดินตามทางนั่นไป ช่วงแรกก็เป็นทางลาดลงให้เราอุ่นใจว่าปลายทางลาด มีถนนแน่นอน แต่พอเดินไปสักพักก็แบบ เห้ย ทำไมเป็นทางชันขึ้น มันจะพาเราขึ้นไปวนเขาอีกไหม พลังขาไม่มากพอสำหรับการหลงแล้วนะ เริ่มมืด เริ่มหนาวแล้วด้วย เอามาเล่าเหมือนเป็นคอมเมดี้ แต่สถานการณ์จริงเป็นทริลเลอร์ นาทีนั่นคือเริ่มสงสัยแล้วว่าการสวดมนต์จะสามารถนำพาเราออกจากที่นี่ได้รึไหม แต่ยังไม่ทันไม่พนมมือ พระเจ้าก็ส่งสิ่งมีชีวิตมาให้ เพื่อนร่วมสปีชีส์ที่จะไม่ทิ้งให้เราโดดเดี่ยว เราก็กรู่เข้าไปถามเลย "เอกคิ้วมี ดิสเวย์ โรดึ โรดึ" ตอนนั้นแค่ได้ยินว่าจะมีถนนที่ปลายทางก็ชื่นใจแล้ว ไม่หวังให้เป็นสถานีเมโทร ป้ายถนนเมล์อะไรทั้งนั้น 

ลงเขามาเจอชุมชนเล็กๆ เหมือนเป็นพื้นที่ของกลุ่มที่ social disadvantage นิดนึง ไม่ค่อยได้เห็นในพูซานเท่าไรนัก 

เขาก็ตอบว่า "เย่ เย่" (ใช่ๆ) แล้วก็เดินลิ่วนำไป เราก็ตีเนียนเดินตามเขาไป รักษาระยะห่างแต่ก็ขอให้เห็นเขาในวิสัยทัศน์ตลอดเวลา แล้วเราก็มาสู่พื้นถนนจริงๆ แต่เป็นถนนแคบๆ แคบกว่าถนนในหมู่บ้าน พร้อมกองทิ้งขยะ ด่าตัวเองอีกหนึ่งบทแล้วรีบจ้ำเดินหาป้ายรถเมล์ กลับบ้านมากินซุปปลาร้อนๆ ขอบคุณที่มีชีวิตต่ออีกหนึ่งวัน 

หลง Tip 1 : จงรักชีวิต

หลง Tip 2 : ถ้าคิดจะไปหลงในประเทศที่ไม่ใช้ภาษาอังกฤษเป็นหลัก ควรมีความรู้ภาษาพื้นฐานบ้าง อย่างน้อยก็ควรอ่านออก 

สาระให้เนียนเหมือนเรียนมา : การเดินขึ้นทางชันใช้กล้ามเนื้อคนละมัดกับการเดินทางลาดซึ่งเป็นกล้ามเนื้อมัดที่ใหญ่กว่า ใช้พลังงานมากกว่า เหนื่อยมากกว่า ซึ่งหมายความว่าแม้เราจะเชี่ยว เดินจากมาบุญครองไปประตูน้ำได้สบายๆก็ไม่ได้หมายความว่าเราจะสบายถ้าต้องเดินขึ้นเนิน