แต่ว่า ณ บัดนี้ เขาไม่พรั่นกลัวอีกต่อไป!


ความรู้สึกหลังอ่านจบ

เดินทางมาถึงตอนจบของเรื่องแล้วค่ะ ใช้เวลายาวนานมากกว่าจะมาถึงจุดนี้ ในที่สุดน้องก็ได้กลับคืนราชสำนักสักที

น้องโชคดีมากจริงๆค่ะ ถึงแม้ระหว่างทางกลับคืนราชสำนักจะลำบากไปบ้างก็ตาม อย่างที่มีคนเคยบอกน้องไว้ว่า จะมีคนมากมายยอมทำเพื่อน้องและยอมตายเพื่อน้อง สุดท้ายน้องก็ได้พบเจอคนเหล่านั้น แต่การหวนคืนราชสำนักกลับไม่ได้ง่ายดายขนาดนั้น

การจะกลับเข้าสู่ราชสำนักได้ต้องอาศัยแผนการและเวลาที่เหมาะสมไม่ใช่จะกระทำการบุ่มบ่าม น้องรอคอยเวลานี้มานานมากและจะพลาดไม่ได้ รวมทั้งอาสี่เองก็รอคอยเช่นกัน อาสี่นี่ก็ทำอะไรไม่ปรึกษาน้องเลยย เล่นเอาน้องใจหายใจคว่ำ อู่ตู๋ต้องคอยปลอบอยู่นาน

แงงงง ไม่รู้จะพูดเรื่องอะไรต่อไปดี เอาเป็นว่าพูดถึง หลางจวิ้นสยา แล้วกันค่ะ ตอนที่ได้อ่านจดหมายของพี่หลางคือร้องไห้หนักมากก ที่จริงก็พอเดาๆไว้แล้วล่ะค่ะว่าพี่หลางคิดยังไง จริงๆแล้วเราก็คิดไว้ว่าพี่หลางเองก็รักน้องมากเช่นกัน ถึงยอมทำแบบนี้ เห้อออ พี่นี่ปากแข็งจริงๆ

เราอึ้งกับตอนจบไปสักพักเลยค่ะแบบว่า ใครสั่งใครสอนให้เขียนตอนจบแบบนี้ ฮืออออ ที่จริงแอบหวังว่าจะจบสวยกว่านี้นิดนึงหรือว่าจริงๆแล้วตอนจบที่แท้จริงคือตอนพิเศษกันแน่

ตอนพิเศษดีมากจริงๆค่ะออกเป็นแนว What if ถ้าหลี่เจียนหลงไม่ตายจะเกิดอะไรขึ้น เหมือนนักเขียนเขียนออกมาฮีลใจคนอ่าน พูดไปแล้วก็วนไปวนมา ไม่รู้จะเขียนอะไรจริงๆค่ะ มันตื้อไปหมด ฮ่าๆๆๆ

พี่อู่นี่แสนงอนจริงๆค่ะ เอะอะงอนน้อง น้องต้องตามง้อ ตล๊กกกก

เล่มนี้เหมือนพยายามจะเคลียร์ปมหลายๆอย่างแต่ก็มีบางจุดที่เรารู้สึกว่ายังไม่ค่อยเคลียร์เท่าไหร่

เจอคำผิดค่ะแต่จำไม่ได้ว่าหน้าที่เท่าไหร่ เดี๋ยวไปหาเพิ่มเติมแล้วจะมาแก้ไขอีกที พอดีลืมถ่ายเลขหน้ามาด้วย ฮ่าๆๆๆ เป็นตอนที่อู่ตู๋พูดถึงสถานะขององค์รัชทายาทของทั้งตัวจริงและตัวปลอม ช่วงที่หารือกันน่ะค่ะว่าจะตรวจสอบยังไง อยู่ที่ย่อหน้าแรก ประโยค "เพราะหตุใดจึงติดตามอูลั่วโหวมู่กลับมา" ตรงนี้ลืมสระ เอ ค่ะ ต้องเป็น "เพราะเหตุใดจึงติดตามอูลั่วโหวมู่กลับมา"

เดี๋ยวเขียนสรุปรวมทั้งเรื่องไว้ในอีกบทความหนึ่งนะคะ 

คะแนนสำหรับเรื่องนี้ : 9.5/10