เรื่องนี้เราโหลดตัวอย่างใน meb มาเอาไปนั่งอ่านตอนซักผ้าค่ะ (ยังจะจำได้อีก)

อ่านตัวอย่างจบแทบจะวิ่งกลับจากร้านซักผ้า (โดยที่ผ้ายังซักไม่เสร็จ ← น่าเกลียดมาก) เพื่อมาซื้อเล่มค่ะ

เซี่ยงมี่เฉินเฉินจิ้นหรูซวง หรือมธุรสหวานล้ำฯ เป็นนิยายรักแนวๆ เทพเซียน นางเอกผู้โดนสะกดให้ไม่รู้จักกับความรักและถูกเลี้ยงดูมาในพื้นที่ปิด ไม่รู้จักโลกภายนอก กับพระเอกวิหคเพลิงผู้ร้อนแรง (lit. คือเป็นนกเพลิง เห็นก็ร้อนแล้ว)

ในช่วงต้นจะเป็นลักษณะของความรักที่ส่งไปไม่ถึง เพราะนางเอกไม่เข้าใจถึงความรัก นางเพียงสนใจสะสมตบะ การมีสัมพันธ์หญิงชายก็เป็นแค่การผสานหยินหยางฝึกวิชา อะไรเทือกนี้

คือใสซื่อมากกกกกกก ไร้ซึ่งเดียงสาโดยสิ้นเชิง

ภายหลังเมื่อนางเอกเรียนรู้ที่จะรัก นางกลับพบว่าความรักของนางแหลกสลาย…

ซึ่งก็เป็นปมบีบเค้นกันตรงนี้แหละค่ะ

มีบทพูดคมๆ หลายจุดอยู่เหมือนกัน แต่บทที่เราชอบที่สุดคือตอนที่จิ่นมี่พูดว่า

“แต่ว่า ข้าไม่เหลือซากแล้วนะ ทุกตารางนิ้วของข้าถูกท่านนำไปใช้จนหมดเกลี้ยง ไม่หลงเหลืออะไรอีกแล้ว”

รู้สึกเจ็บปวดขึ้นมาเลยค่ะ ยังมีประโยคดีๆ อีกหลายประโยค แต่เดี๋ยวจะกลายเป็นสปอยล์เกินไปเน้อ

คือโดยรวมเป็นนิยายที่สนุกดีค่ะ มีมุมน่ารักๆ ให้หลุดหัวเราะออกมาได้หลายจุดค่ะ โดยรวมชอบเล่มแรกมากกว่าเล่มสอง (ที่รู้สึกเคลื่อนไปค่อนข้างเร็ว) มีปมเรื่องชัดเจนดีค่ะ ไม่เบาหวิวจนไม่รู้ว่าตัวเองกำลังอ่านอะไรอยู่

เอาว่าเทียบกันแล้วเรื่องนี้มีมิติกว่าป่าท้อเยอะ ทั้งการวางสตอรี่ ตัวละคร พล็อต ปม ยังว่าจะไปหาซีรีส์ดู เห็นมีในเน็ตฟลิกซ์ (เรื่อง Ashes of love) ตะยังไม่มีเวลาเลยจ้า เศร้า

สรุปคือแนะนำแหละค่ะ มีเวลาว่าจะอ่านอีกสักรอบ อาจจะมาอีดิตตรงนี้เพิ่ม

.

.

.

.

นิดหนึ่ง

ด้านสำนวนแปล ปกติเราไม่ใช่คนมีปัญหากับเรื่องนี้ แต่หลังๆ พบความไม่ปกติมากขึ้น เศร้า

เรื่องนี้รวมๆ อ่านแล้วโอเคดีค่ะ (รู้สึกกระโดดๆ บ้างบางที แต่ก็ไม่ได้เยอะขนาดทำให้ต้องขมวดคิ้ว) ตรงบทอัศจรรย์ทำดีนะคะ *หัวเราะ* แต่อ่านแล้วมึนๆ งงๆ อะ นี่มันฉากเด็กไม่ดีหรอกเรอะ

แอบสงสัยนิดหน่อยว่าทำไมต้องเปลี่ยนจากการเล่าแบบ "ข้า" ในต้นฉบับจีนเป็นบุคคลที่สาม แต่ก็นั่นแหละ สนพ. ถูกก่นด่าเรื่องพวกนี้จนไม่รู้จะยังไงแล้วแหละนะ

ถึงกระนั้นเท่าที่เทียบดูนอกจากเปลี่ยนบุคคลที่สามแล้วตรงอื่นก็เหมือนๆ กัน