หากหัวใจหยุดเต้นแล้วร่างกายสามารถทำงานต่อไปได้ ฉันเชื่อเหลือเกินว่าหัวใจของฉันคงจะหยุดเต้นไปแล้ว

ฉันส่งยิ้มเบาบางให้แขกทั้งสองคน หันหลัง และเดินกลับไปหาคิมดงวาน

แผ่นหลังของเขาในห้องครัว กลิ่นของซุปสาหร่ายที่โชยมา เสียงเพลงคลาสสิกที่เปิดคลอ

มือของฉันเย็นเฉียบ

“อ้าว มาแล้วเรอะ อาหารกำลังจะเสร็จพอดีเลย”

คิมดงวานกล่าวทักทายอีมินอู ฉันกับเขาสบสายตากันในเสี้ยววินาทีเล็กๆระหว่างนั้น ฉันรู้ทันทีว่านี่ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ เขามอบรอยยิ้มแสนอ่อนโยนให้กับฉัน

“เยอึนช่วยจัดโต๊ะหน่อยสิ”

พยักหน้าเหมือนเป็นระบบอัตโนมัติ ฉันไม่หลงเหลือความรู้สึกใดๆอยู่แล้วตอนที่ยกแก้วน้ำสี่ใบไปตั้งไว้ที่โต๊ะ

“มินอู นี่เยอึน แฟนฉันเอง”

คิมดงวานกล่าวขึ้นเมื่อฉันกำลังจะนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆเขา  อีมินอูกับภรรยาส่งเสียงฮ้าด้วยความประหลาดใจแล้วฉันมามองที่ฉัน ทั้งสองคนผลัดกันแนะนำตัวอย่างเป็นทางการ

“ผมว่าคุณหน้าคุ้นๆอยู่นะ แต่นึกไม่ออกว่าเคยเจอกันที่ไหน” อีมินอูกล่าวขึ้นหลังจากนั้น คิมดงวานล้อเลียนเขาว่าความจำแย่เป็นตาแก่

ฉันได้แต่ส่งยิ้มแห้งแล้งไปให้

เราสี่คนลงมือรับประทานอาหารมื้อนั้นอย่างไม่รีบร้อน ฉันมีส่วนร่วมในบทสนทนาบ้างเพื่อไม่ให้ดูเสียมารยาทมากไปนัก

ผู้หญิงของอีมินอูช่างสดใสและอ่อนหวาน เธอคงจะเป็นคุณแม่ที่น่ารักเลยทีเดียว

หัวใจฉันเจ็บแปลบเมื่อนึกได้ว่าตัวเองคิดอะไร

ฉันกำลังยอมจำนนต่อความจริงที่ว่าอีมินอูมีผู้หญิงที่เขารักสุดหัวใจ และกำลังจะมีครอบครัวที่น่ารักในไม่ช้า

…ไม่เคยมีที่ว่างสำหรับฉันในชีวิตของอีมินอู…

ครั้งหนึ่งบนโต๊ะอาหาร อีมินอูเล่าถึงตอนไปฮันนีมูนของเขาที่บาฮามัส ทรายสีขาวละเอียดใต้ฝ่าเท้า และท้องฟ้าสีฟ้าสดใสด้านบน น้ำเสียงอันน่าหลงใหลของเขาทำให้ฉันรู้สึกเหมือนคนที่กำลังตกลงไปในบ่อช็อคโกแลต

ช็อคโกแลตชั้นเลิศ หอมหวาน สุดวิเศษ

แต่ฉันก็จะจมติ่งลงไปในนั้น และตายในที่สุด

ในขณะที่ฉันถูกมวลช็อคโกแลตเหล่านั้นดูดกลืน คิมดงวานหันมามองเสี้ยวหน้าของฉัน และในชั่ววินาทีนั้น มือที่แข็งแรงของเขาเอื้อมมาจับมือที่ไร้ความรู้สึกของฉันไว้

เขาบีบกระชับเบาๆ

ข้างในฉันรู้สึกปั่นป่วน อึดอัดจนแทบจะสำลัก

แต่สิ่งที่ฉันทำคือส่งยิ้มกลับไป

อีมินอูกับภรรยาขอตัวกลับไปตอนสองทุ่มห้าสิบสามนาที ฉันกับคิมดงวานช่วยกันล้างจานอย่างเงียบเชียบหลังจากนั้น

“จะไม่พูดอะไรหน่อยเหรอ”

คิมดงวานถามขึ้น ฉันยืนอยู่ด้านซ้ายของเขา หัวไหล่กระทบกันในบางจังหวะของการเคลื่อนไหว

“ตลกดีนะ”

เสียงที่ออกมาฟังดูแปร่งหูราวกับเพิ่งเคยได้ยินเป็นครั้งแรก คิมดงวานคว้ามือฉันที่เปื้อนฟองน้ำยาล้างจานมาจับ

“ครับ พิลึกพิลั่นจนอยากจะหัวเราะออกมาดังๆเลย”

ฉันยิ้ม เราสองคนไม่ได้หันมามองกันและกัน

คิมดงวานกับฉันไม่เคยสัมผัสตัวกันถ้าไม่จำเป็น เราไม่เคยจับมือถือแขน หอมแก้ม หรือจูบกัน ไม่เลยสักครั้งถ้าไม่นับช่วงเวลาอย่างว่า

การที่ฉันกับเขากำลังจับมือกันอยู่ในตอนนี้นั้นแปลกพอๆกับสิ่งที่เขาพูดออกไปก่อนหน้านี้

“นี่เยอึน แฟนฉันเอง”

ความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับคิมดงวานไม่เคยมีชื่อเรียก ฉันไม่เคยคิดว่าตัวเองเป็นผู้หญิงของเขา และเขาก็ไม่เคยพูดว่าเป็นแฟนของฉัน

ไม่เคยมีคำรัก ไม่มีถ้อยคำหวานซึ้ง ไม่เคยบอกว่าคิดถึง

ฉันแค่พบกับคิมดงวานเมื่อมีโอกาส ใช้เวลาร่วมกัน พูดคุยในเรื่องราวที่ฉันคุยกับคนอื่นๆ หรือบางคราวก็ในเรื่องราวที่ฉันไม่คุยกับคนอื่นๆ ยกเว้นเขา

“ฟังดูงี่เง่านะ ผมไม่เคยนึกลังเลใจในความสัมพันธ์ของผมกับคุณเลย ผมไม่ได้คิดถึงรูปแบบของมันด้วยซ้ำ ทัั้งๆที่มันน่าจะทำให้คุณรู้สึกอึดอัดใจมากแท้ๆ”

ฉันส่ายหัว “ไม่หรอกค่ะ”

ฉันก็คิดเหมือนคุณนั่นแหละ.. แต่ฉันรู้สึกว่าไม่พูดออกไปน่าจะดีกว่า

“แต่พอผมพามินอูมาพบกับคุณ ผมเห็นสายตาที่คุณมองเขา ผมพูดแบบนั้นออกไปก่อนที่จะรู้สึกตัวด้วยซ้ำ”

ฉันหัวเราะคิก

ผู้ชายข้างๆฉันคือผู้ชายอายุสามสิบกว่าที่ทำตัวราวกับเด็กมัธยมปลาย

มือของเขาค่อยๆคลายออก ฉันลงมือล้างจานที่เหลืออยู่ต่อ

เมื่อฉันจัดการจานทั้งหมดเสร็จ คิมดงวานก็เช็ดจานทั้งหมดเสียสะอาดเรียบร้อยแล้วเหมือนกัน เขาจับมือฉันทั้งสองข้าง เปิดน้ำอุ่น กดสบู่เหลวข้างๆซิงค์มาถูกับมือฉันอย่างแผ่วเบา

แก้มทั้งสองข้างของฉันคงแดงอย่างอดไม่ได้ คิมดงวานกำลังเล่นบทชายหนุ่มแสนผู้อ่อนโยนอยู่ตรงหน้าฉัน

และจู่ๆฉันก็รู้สึกว่าบทบาทนี้คงจะมีไว้ให้เพียงแต่ฉัน

เหมือนทุกอย่างที่ผ่านมา ฉันไม่เคยมีข้อสงสัยกับอะไรก็ตามที่เกิดขึ้นระหว่างฉันกับเขา

มันอาจเป็นเพราะฉันไม่รู้อะไรเลย

หรือเพราะว่าฉันรู้ทุกอย่างอยูแล้วแก่ใจ

คิมดงวานจับมือทั้งสองข้างของฉันไปแนบที่หน้าท้องของเขา เสื้อเชิ้ตสี่ฟ้าอ่อนเปียกเป็นรอยมือในขณะที่มือของฉันค่อยๆแห้ง

ฉันเงยหน้ามองผู้ชายตรงหน้า และเริ่มเข้าใจในความรู้สึกของผู้คนที่คลั่งใคล้เขา

เขาก้มหน้าลงมาจูบฉัน จุมพิตที่หวานเชื่อม เขาไม่เคยจูบฉันมาก่อนนอกจากเวลาขึ้นเตียง ฉันกระชับมือทั้งสองข้างรอบเอวของเขา แล้วค่อยๆหลับตาลง

ฉันไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองกำลังอยู่ที่ๆถูกต้องเท่านี้มาก่อนในชีวิต

เมื่อเราสบตากันอีกครั้ง ฉันคลี่ยิ้มให้กับเขา เขายิ้มตอบอย่างเป็นธรรมชาติ ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าฉันคือคิมดงวาน wit-guy ของชินฮวา ผู้ชายที่สามารถทำให้คุณลืมว่าคุณกำลังอยู่กับคนดังระดับประเทศ

ผู้ชายที่ทำให้คุณลืมชินฮวา ลืมคิมดงวาน ลืมอีมินอู ลืมภรรยาของอีมินอู ลืมช่อดอกไม้ของเจ้าสาวที่คุณได้รับ

คุณจะจำได้เพียงแต่ผู้ชายที่แสนวิเศษคนหนึ่งเท่านั้น

“คุณรู้มั้ย ทุกอย่างที่ผ่านมา ผมไม่เคยรู้สึกว่าได้ทำอะไรที่ถูกต้องขนาดนี้มาก่อนเลยในชีวิต ทุกอย่างมัน..ดูลงตัวไปหมด เหมือนมันเป็นไปตามธรรมชาติ และมันต้องเป็นแบบนี้ มันไม่เคยผิดพลาด ถูกอย่างมันต้องเป็นแบบนี้น่ะ อา…นี่ชักจะอธิบายยากแล้วนะ”

คิมดงวานเม้มปาก ฉันยิ้มกว้างขึ้นไปอีก

“คุณเข้าใจใช่มั้ย”

“คุณพูดราวกับขโมยความคิดของฉันไปเลยล่ะค่ะ”

เขายิ้ม เราจูบกันอีกครั้ง

“เยอึน คืนนี้ค้างนะ”

ฉันพยักหน้า

ชีวิตฉันไม่เคยต้องการอะไรไปมากกว่านี้อีกแล้ว

- Fin