เนื่องในโอกาสที่เราอยู่เยอรมนีครบสองปี(กว่าๆ) เราก็เลยอยากจะบันทึกอะไรเอาไว้ให้ตัวเองอ่านสักหน่อยเพราะรู้สึกว่าปีที่ผ่านมาเป็นปีที่มีการเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่และสำคัญมากๆครั้งหนึ่งในชีวิต จะเป็นอะไรไม่ได้เลยก็คือการได้เริ่มเรียน Ausbildung ในสาขาพยาบาลนั่นเอง สารภาพตรงๆว่ากลัวการทำสิ่งนี้มากๆตั้งแต่ก่อนส่งใบสมัครเพราะไม่คิดแบบไม่คิดเลยจริงๆว่าจะทำอะไรแบบนี้ได้ กลัวทั้งสังคมใหม่ กลัวทั้งภาษา และที่กลัวที่สุดคือกลัวสิ่งที่จะต้องเรียนพยาบาลนี่แหละ 

"เรียนพยาบาลนะโว้ยยยย" ตะโกนถามตัวเองเป็นล้านรอบว่าแน่ใจหรอวะ ไหวหรอวะ ไม่เคยทำเลยนะจะได้หรอ 

แล้วผลสรุปคือมันยาก มันยากจริงๆทุกคน หัวจะปวด เอาตัวเองเข้ามาหาเรื่องทำไมก็ไม่รู้ อยากเขย่าตัวเองแรงๆ อยากย้อนเวลากลับไป ถ้าทำได้จะไม่กดส่งใบสมัครเลยให้ตายเถอะ 

กันยายนเป็นเดือนที่ทรมานมาก ทุกอย่างคือใหม่ทั้งหมด! บ้านใหม่ เมืองใหม่ งานใหม่ สังคมใหม่ เพื่อนใหม่ ครู เนื้อหา โอ้มายก้อดดดดดดดด สิ่งที่กลัวทุกอย่างเกิดขึ้นหมด ไม่ว่าจะเป็นฟังครูไม่เข้าใจ คุยกับเพื่อนไม่รู้เรื่อง งานกลุ่ม พรีเซนต์และสิ่งอื่นๆอีกมากมาย อยากจะร้องไห้โฮ ก่อนหน้านี้ใครบอกว่าเรียนไปร้องไห้ไป นี่ส่ายหัว หึ! คืออะไรเป็นยังไงไม่เคยได้สัมผัส ไม่เคยรู้จัก แต่ตอนนี้น่ะหรอ...

555555555555555555555555555555555555555555555 

กูจะบ้าตายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

ทุกคนเชื่อไหม ตั้งแต่เปิดเทอมไปได้หกเดือนนี่ขอที่ทำงานลาออกไปถึงสองครั้ง ใช่ค่ะ สองครั้งถ้วน! แล้วก็ไม่เคยได้ออกจนตอนนี้อยู่มาจะครบปีแล้วสาเหตุที่ลาออกไม่ได้ก็คือเพราะว่ามันมีอุปสรรคมากมายซะเหลือเกิน ดิชั้นโดนยื้อค่ะทุกคน เค้าคงขาดแคลนคนมากๆนั่นแหละ

ขอเล่าตอนที่ตัวเองปสดสักหน่อย ช่วงเวลานี้กินระยะเวลายาวนานถึงแปดเดือนเต็ม! เป็นช่วงเวลาที่ทรมานชีวิต ทรมานจิตใจมาก เป็นความรู้สึกที่ตื่นขึ้นมาแล้วคิดในตอนเช้าทุกๆวันว่าเรากำลังทำอะไรอยู่วะ เราทรมานตัวเองเกินไปมั้ย ทำไมเราต้องทำอะไรในสิ่งที่เราไม่มีความสุขด้วย เราทำสิ่งๆนี้ไปเพื่อใคร เราจะอยู่กับอาชีพนี้ไปตลอดชีวิตเลยหรอวะ แล้วก็ร้องไห้... เป็นแปดเดือนที่ทรมานที่สุด ไม่มีความสุขเลยสักวัน สงสารคนรอบข้างและเพื่อนๆมากที่ไปบ่นให้ฟังเรื่องเดิมๆว่าเกลียด ลาออกดีไหม ทำไงดี เป็นเรื่องเดิมๆที่บ่นวนๆ บ่นซ้ำๆทั้งๆที่รู้ดีว่าถ้าลาออกก็จบ แต่ไม่ใช่ทุกคนที่รู้ว่าการลาออกมันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น ทุกคนมีปัจจัยในชีวิตต่างกัน ทุกคนให้ความสำคัญกับสิ่งต่างๆต่างกันซึ่งเราในตอนนั้น เราลาออกไม่ได้ 

ในหนึ่งอาทิตย์มันจะมีสักสองสามวันที่เราเปิดเว็บหางานเป็นว่าเล่น แม้กระทั่งตอนอยู่ที่โรงเรียนหรือทำงาน กดสมัคร กดสมัคร ได้รับตอบรับบ้าง โดนปฏิเสธบ้าง ซึ่งเราชินชาไปแล้ว และถึงแม้ว่าเราจะสมัครไปมากแค่ไหนแต่พอถึงเวลาที่ต้องไปสัมภาษณ์จริงๆเราก็จะทะเลาะกับตัวเองทุกครั้งแล้วบอกกับตัวเองทุกครั้งว่าให้อดทน "อิง แกต้องอดทนสิวะ มันอาจจะกำลังอยู่ในช่วงปรับตัว แกก็แค่กำลังทำสิ่งใหม่ที่ไม่เคยทำ กลัวบ้างเป็นธรรมดา เดี๋ยวก็ผ่านไป อาชีพนี้เป็นอาชีพที่ดีนะเว้ย ได้ช่วยคนเยอะแยะมากมาย ไม่มีความสุขจริงๆหรอ" เป็นบทสนทนากับตัวเองทุกครั้ง

จนมาถึงจุดหนึ่งในเดือน พฤษภาคม ปี 2022 เราได้มาฝึกงานที่วอร์ดใหม่พอดีเป็นวอร์ดโควิด วอร์ดนี้ก็ดีไม่มีอะไรไม่ดีเลยแต่เราแค่รู้สึกว่าเราแน่ใจกับตัวเองมากๆว่า "เราไม่ชอบในสิ่งที่ตัวเองกำลังทำอยู่เลย" เราเลยกลับมาคิดกับตัวเองว่าแล้วอะไรล่ะที่เราอยากจะทำจริงๆ 

จนในสรุปก็ได้คำตอบว่า... "แพสชั่นมันกินไม่ได้"

แอบเศร้าเหมือนกันนะที่พิมพ์แบบนั้นออกไป แต่เหตุผลของเราก็เพราะคำตอบที่เราได้คือ "เงิน" เพราะเราสามารถหาความสุขเล็กๆน้อยๆจากสิ่งที่ทำได้เสมอ แต่เราจะมีความสุขมากๆถ้าสิ่งที่เราทำมันได้เงินที่ดีด้วย เพราะใครบอกว่าเงินไม่สำคัญมันไม่จริงเลยอะ เรามีความสุขเพราะเรามีเงินซัพพอร์ตครอบครัวเราได้แล้วเราก็มีความสุขกับมันจริงๆ

จากวันนั้นจนถึงวันนี้ก็ปีกว่าแล้ว ความรู้สึกในตอนนั้นที่ยิ่งเรียนยิ่งมองไม่เห็นอนาคตตัวเองกับอาชีพนี้เลยกลับกลายเป็นว่าพอได้มาฝึกแผนกฉุกเฉินทำให้เรารู้ว่าเราชอบอะไรแล้วก็อยากจะทำอะไรแล้วจริงๆ การตื่นเช้าที่เคยเกลียดมากๆก็กลายเป็นเรื่องปกติไปแล้ว แล้วตอนนี้กลับชอบด้วยซ้ำที่ได้เลิกงานเร็วกว่าคนอื่น จะไปทำอะไรต่อหรือกลับมางีบก็ยังได้ 

พอมีไฟในการทำอะไรสักอย่างนี่มันก็รู้สึกดีแบบนี้เอง

สองปีนิดๆที่ผ่านมาในเยอรมนีมันไม่ง่ายเลย ความเหงาที่มาๆหายๆ ความรู้สึกอยากกลับบ้าน คิดถึงครอบครัว คิดถึงเพื่อน มันวนกลับมาบ่อยๆในปีที่ผ่านมานี้แต่รวมๆแล้วก็ขอบคุณตัวเองมากๆที่อดทนมาได้จนถึงตอนนี้ ขอให้ปีหน้าเป็นปีที่ดีมากๆในชีวิตอีกปีนึง ขอให้ได้เรียนรู้อะไรใหม่ๆเยอะๆ ขอให้ประสบความสำเร็จแล้วก็ได้ทำในสิ่งที่ตั้งใจไว้

เราขอให้เพื่อนๆทุกคนที่อ่านมาจนถึงตอนนี้มีความสุขและไม่ท้อกับอะไรก็ตามที่เกิดขึ้นในชีวิต ทุกคนมีครั้งแรกกับสิ่งต่างๆเหตุการณ์ต่างๆเสมอ เราต้องเรียนรู้มันเพื่อรับมือกับมันให้ดีขึ้นในครั้งต่อๆไป ผิดพลาดอะไรก็ให้อภัยตัวเองบ้าง ใจดีกับตัวเองให้เยอะๆ เราเป็นกำลังใจให้ทุกคนนะ ขอให้ทุกคนสมหวังในสิ่งที่คิด สวัสดีปีใหม่นะ :-)