นิ้วมือเรียวยาวสีน้ำผึ้งค่อยๆ ขยับปรับเนคไทสีครีมรับกับสูททักซิโด้ดูสะอาดสะอ้านให้เข้าที่ เขาถอนใจหายเบาๆ เล็กน้อย มองหน้าตัวเองในกระจก ก่อนเดินออกจากห้องน้ำไป

'เดี๋ยวมันก็จบแล้ว' เขาบอกกับตัวเอง

ชายหนุ่มทั้งสามมาถึงบริเวณงานเลี้ยงแล้วแยกย้ายกันไปเตรียมตัวตามหน้าที่ที่ได้รับมอบหมาย ทีมของเขาได้รับคำสั่งจากเบื้องบนให้ทำภารกิจกำจัดเป้าหมายในงานเลี้ยงซึ่งจัดที่โรงแรมแห่งหนึ่งและหาข้อมูลเพิ่มเติม เบอร์เบิ้นได้รับมอบหมายให้เข้าถึงและประกบตัวเป้าหมายเอาไว้ เนื่องจากนิสัยช่างพูดช่างเจรจาและเอาตัวรอดเก่งของเขาน่าจะเหมาะสมกับหน้าที่นี้

ในทีมของเขายังประกอบด้วยไรย์และสก็อตซ์ ไรย์เป็นชายร่างสูงใหญ่ ใจเย็น หูตาไว และควบคุมสถานการณ์ได้ดี จึงเหมาะที่จะยืนคุมเชิง และตรวจสอบความเรียบร้อยในระหว่างการปฏิบัติงาน ส่วนสก็อตซ์เป็นเสือปืนไว รับหน้าที่เหยี่ยวสไนเปอร์ ผู้ทำหน้าที่สอดส่องดูแลจากมุมสูงและเป็นกำลังเสริมให้กับทีม

ในงานเลี้ยงถูกจัดขึ้นอย่างหรูหรา นักร้องกำลังร้องเพลงอย่างไพเราะอยู่ที่มุมหนึ่ง อีกมุมหนึ่งมีบาร์เครื่องดื่มให้แขกสามารถเลือกสั่งได้ตามความต้องการ เป้าหมายนั่งอยู่ที่นั่น... 

"สวัสดีค่ะสุดหล่อ มายืนทำอะไรตรงนี้คนเดียวเหรอคะ?" หญิงสาวริมฝีปากสีแดงสดในชุดเดรสเกาะอกสีเงินเดินมาทักทายเขา หากเป็นชายหนุ่มคนอื่นคงดีใจจนเนื้อเต้นที่มีสาวสวยมาทักทายเชิงเสนอตัวถึงที่ แต่ไม่ใช่กับไรย์...

"อย่ามายุ่ง ไปให้พ้น" ไรย์บอกด้วยน้ำเสียงรำคาญ หญิงสาวชักสีหน้า เธอจิปากอย่างไม่พอใจแล้วเดินจากไป "ชิส์"

ในระหว่างนั้น เบอร์เบิ้นก็ยังคงชวนคุยกับเป้าหมายไปเรื่อยๆ จนกระทั่ง...

"อ้าว เหล้าผมหมดแล้วล่ะครับ ของคุณหมดรึยังครับ? ผมจะสั่งให้" เบอร์เบิ้นเสนอแนะเป้าหมาย

"ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมสั่งให้ เอาเหมือนเดิมใช่มั้ยครับ?" เป้าหมายเสนอตัวเองแทน เบอร์เบิ้นพยักหน้ารับ เป้าหมายยิ้มรัับจากนั้นก็หันไปสั่งแอลกอฮอล์กับบาร์เทนเดอร์ทันที จังหวะนั้น ด้วยอุบัติเหตุที่อาจเกิดขึ้นได้ บริกรที่กำลังยกถาดแก้วเหล้าขึ้นเกิดเซถลาไปเล็กน้อย ทำให้แก้วเหล้าบางส่วนหกลงสู่เสื้อผ้าของเบอร์เบิ้นทันที

"ขอโทษครับคุณผู้ชาย เป็นอะไรรึเปล่าครับ" บริการคนนั้นตกใจอย่างรุนแรง เขารีบวางถาด เอื้อมมือไปหยิบผ้าสะอาดขึ้นมาซับเสื้อของเบอร์เบิ้นในทันที 

"ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมไปล้างที่ห้องน้ำเอาดีกว่า ขอตัวสักครู่นะครับ" เบอร์เบิ้นหันไปบอกเป้าหมาย

เขาเดินเข้ามาในห้องน้ำอีกรอบ เปิดน้ำล้างเสื้อให้คราบแอลกอฮอล์จางลง แต่ก็ไม่เป็นผลสักเท่าไร คราบไวน์ยังคงติดสีแดงออกชมพูอยู่บนชุดสูทสีขาวของเขา

"นายโอเคใช่มั้ย?" เสียงทุ้มนุ่ม ดังขึ้นจากด้านหลัง เขาหันไปมองก็เจอเจาของเสียงยืนมองมาทางเขา

"ผมน่ะ ไม่เป็นอะไรหรอกนะ แต่คุณน่ะ ควรจะเฝ้าอยู่ในงานเลี้ยงมากกว่าจะมายืนที่นี่นะ เกิดเป้าหมายรู้จัวแล้วหนีไปจะทำยังไง?" เบอร์เบิ้นโมโหกับการกระทำเหมือนไม่รู้ว่าหน้าที่ ณ ตอนนี้คืออะไรของไรย์ เขาเบือนหน้าหนี ล้างมือ แล้วเดินออกปจากห้องน้ำทันที

"มาแล้วครับ" เบอร์เบิ้นร้องทักเป้าหมาย

"เรียบร้อยนะครับ" เป้าหมายถาม

"เรียบร้อยดีครับ" เบอร์เบิ้นตอบกลับด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

"ผมสั่งให้คุณแล้วนะครับ เรามาดื่มกันต่อดีกว่า"

ทั้งคู่นั่งคุยกันไปสักพัก เหตุการณ์ทุกอย่างดูเหมือนจะปกติ แต่แล้ว...

เบอร์เบิ้นกลับรู้สึกมึนหัว หน้ามืด วิงเวียนคล้ายคนจะเป็นลม เขาเริ่มรู้ตัวแล้วว่าตอนนี้เขาโดนเป้าหมายวางยาเสียแล้ว แต่เขาก็ไม่มีแรงทำอะไรได้เลย

"คุณเป็นอะไรรึเปล่าครับ สีหน้าดูไม่ดีเลย ไปพักที่ห้องก่อนมั้ยครับ?" เป้าหมายพูดในเชิงหวังดี แต่กลับมีรอยยิ้มขึ้นที่มุมปากอย่างมีเลศนัย

เขายกมือขึ้นเรียกบอดี้การ์ดที่อยู่ใกล้ๆ ให้เข้ามาแล้วสั่งว่า จะกลับไปที่ห้องให้ช่วยคุ้มกันและห้ามใครเข้าใกล้ห้องของเขาอย่างเด็ดขาด จากนั้น ก็ประคองตัวเบอร์เบิ้นไปตามทางเดินแล้วขึ้นลิฟต์ไปยังห้องพักด้านบน 

ปกติทีมของเบอร์เบิ้นมักจะคิดถึงสถานการณ์ต่างๆ ในหลากหลายรูปแบบเพื่อเตรียมตัวรับกับเหตุการณ์เลวร้ายที่อาจจะเกิดขึ้นได้ แต่คราวนี้...สิ่งเดียวที่ทีมของเบอร์เบิ้นไม่ได้คาดคิดเลยก็คือ เป้าหมายของพวกเขา...ชอบผู้ชาย....

ระหว่างที่เบอร์เบิ้นไปเข้าห้องน้ำแล้วไรย์ตามเข้าไปด้วย เป้าหมายก็ลอบใส่ผงบางอย่างลงในแก้วเครื่องดื่มของเบอร์เบิ้นก่อนยื่นส่งให้เขา

เบอร์เบิ้นที่มีสติสัมปชัญญะเลือนรางเริ่มรู้ตัวว่าตัวเองทำพลาดไปในคราวนี้ ร่างบางถูกวางลงบนเตียงนุ่ม ทีแรกเขาคิดว่ายาที่ได้รับเป็นยานอนหลับ แต่ไม่ใช่เลย... มันคือยาปลุกเซ็กส์ เขาเองก็เพิ่งรู้ตัวตอนนี้ เพราะร่างกายของเขาเริ่มร้อนรุ่มด้วยกำหนัดความอยากของกามรมณ์ที่ค่อยๆ เพิ่มขึ้น ความรู้สึกที่อยากปลดปล่อย อยากกระทำและถูกกระทำถาโถมเข้ามาจนเริ่มควบคุมสติตัวเองไม่อยู่ เป้าหมายก้มลงจูบเบอร์เบิ้น บดขยี้กลีบปากบางสวยนั้นอย่างรุนแรงจนบวมเจ่อ 

ในตอนนั้นเอง ประตูถูกถีบเข้ามาอย่างรุนแรง

ปึงงงงงงงงงง

ร่างสูงใหญ่ หล่อเหลาก้าวเข้ามาในห้องพร้อมกับชักปืนยิงเข้าที่ศีรษะของเป้าหมายในทันที เขามองไปยังร่างที่นอนบิดเร้าด้วยฤทธิ์ยาบนเตียง เนคไทและกระดูชุมเสื้อ 2 - 3 เม็ดถูกแกะออกเผยให้เห็นแผ่นอกสีน้ำผึ้งดูน่าหลงไหล ผมสีบลอนด์ดูชื้นเหงื่อ ใบหน้าของเบอร์เบิ้นขึ้นสีเข้มจัด เสียงหายใจแรงและดัง ภาพที่เห็นทำให้ไรย์แทบขาดสติ ณ ตรงนั้น 

เขาโทรศัพท์หาสก็อตซ์ทันที "สก็อตซ์ นายเข้ามาจัดการข้างในนี้หน่อย ขึ้นมาชั้น 22 นะ มีศพบอดี้การ์ด 5 ศพอยู่ตรงทางเดิน และในห้อง luxury room อีก 1 ศพ เป้าหมายถูกกำจัดแล้ว เข้ามาค้นข้อมูลได้เลย"

"โอเค รับทราบ แล้วนายกับเบอร์เบิ้นล่ะ?"

"ฉันมีธุระที่ต้องทำ" ไรย์ตอบเสียงเรียบๆ 

"โอเค"

"เสร็จแล้วฉันจะติดต่อไปเอง"

"อืม ได้" 

ไรย์วางสายจากสก็อตซ์ จากนั้นจึงเข้ามาจัดการกับร่างบางตรงหน้า เขาอุ้มเบอร์เบิ้นขึ้นด้วยท่าเจ้าสาว แล้วพาไปยังห้องพักที่พวกเขาเปิดไว้ใช้ในกรณีฉุกเฉิน