ด้วย ณ ตอนนี้มีความเบื่อตัวเอง เบื่อเรียน เบื่อการบ้าน พาลไปเบื่ออาจารย์ เบื่อเพื่อน ยันเบื่อสังคม  เบื่อทุกสิ่งอย่าง อยากจะปลีกวิเวกหรือไม่ก็ไปไกลจากที่ๆยืนอยู่สักระยะ จึงเลือกเล่มนี้มาอ่านเป็นเล่มแรก  “Lost and Found ตัวตนหล่นหาย ปารากวัยหาเจอ” เผื่อจะได้แรงบันดลจิตอะไรมาเติมเต็มบ้าง
 
เริ่มบทแรกมาก็โดนใจทันที เรื่องของบุคคลผู้ไม่พอใจกับชีวิต ขนานนามตนว่า“Loser” ไม่มีความสุข อ้วน สิว เพื่อนน้อย ใช้ชีวิตซ้ำซากเหม่อลอย (นี่มันกูชัดๆ) จึงลองไปสอบนักเรียนแลกเปลี่ยน และก็ได้ไปจริงๆถึงแม้จะไม่ได้ประเทศที่ตั้งใจแต่ก็พร้อมที่จะออกเดินทางเราคนอ่านก็พร้อมเดินทางไปกับเขาเช่นกัน
 
เคลื่อนตัวสู่ปารากวัยก็มีการเกริ่นนำถึงการเดินทาง เพื่อนร่วมทางและประเทศปารากวัยคร่าวๆ บ้านเมืองเป็นยังไง ชนชาติ ลักษณะผู้คน การใช้ภาษาสภาพอากาศ ที่โคตรชอบเลยอ่านแล้วบับฉันอยากไปบ้างคือ ที่ปารากวัยมันให้นอนกลางวันด้วยว้อยย คือชิลล์ไปไหนวะ ใครที่ทำงานส่วนตัวก็คือเริ่มทำงานตอนบ่ายหลังตื่นนอนก็ยังได้ สุดยอดไปเลย และคนปารากวัยนั้นชอบเต้นมากๆ ไม่ว่าจะได้ยินเสียงเพลงจากที่ไหนก็เต้นได้โลด ไม่เขินไม่อาย นั่นคือชีวิตปกติ ครื้นเครงอะไรปานนั้น555(ตัดภาพมาที่ไทย) รู้สึกว่าบ้านเมืองเขาน่าอยู่มากเลย ถึงจะไม่ใหญ่ไม่ติดทะเล แต่ที่นี่ก็มีนอนกลางวันนะเฟ่ย
 
หลังจากเราตื่นเต้นกับการนอนกลางวัน เอ้ย! ปารากวัยสิคนเขียนก็จะพาเราไปพบกับครอบครัวที่โน่น โรงเรียน(เรียนแค่ครึ่งวันเอง แบ่งเป็นภาคเช้า,บ่าย,เย็นอิจฉาชิบ) เพื่อนฝูง ไอ้พวกหมา ป้าข้างบ้าน ถนนหนทาง พัฒนาการความผอม เปลี่ยนลุค เพลง เต้น เบียร์ ผับ ของกิน โรงหนัง สวนสาธารณะ  บราซิล น้ำตก ขโมย ใส่กางเกงว่ายน้ำเดินห้าง จันทรุปราคา  คนในปารากวัยขี้เม้าบางทีก็ชอบเหยียดนิยามความสวยหล่อ มิตรภาพ ความผูกพันตั่งต่างที่เกิดขึ้นและอื่นๆ(พอแล้วขี้เกียจพิมพ์อยากรู้อีกไปอ่านในเล่ม555)
 
ด้วยความชิลล์ ความรื่นเริง ผู้คนวัฒนธรรมและอิสระเสรีของปารากวัยทำให้คนเขียนเปลี่ยนพฤติกรรมไปทีละนิดละน้อย เริ่มจากรักตัวเอง เปิดกว้างและแผ่ความรักไปที่คนอื่นๆ เขาเป็นคนที่ดีขึ้น มีความสุขขึ้น หรือบางทีจริงๆแล้วเขาอาจจะเป็นคนอย่างนั้นอยู่แล้วก็ได้แต่พึ่งมาเจอเมื่อมันอยู่ถูกที่ถูกทาง  ถ้าอยู่ไทยอาจจะไม่เปลี่ยนไปขนาดนี้ ประเทศไทยมันคับแคบ ไม่ใช่พื้นที่นะแต่เป็นอย่างอื่นถ้าปรับให้มันเปิดกว้างออกได้จะดีมาก อยากให้เริ่มที่การศึกษาไทยก่อนเลยเลิกให้เรียนงกๆ อะไรไม่สำคัญก็ตัดๆมันไปบ้าง หยุดปิดกั้นความคิด เปิดอิสระให้เด็ก ควรมีคลาสนอนหลับ คลาสทำตัวบ้าบอจะคิดอะไรก็ได้เพี้ยนแค่ไหนก็ได้ คลาสอยู่กับตัวเองไว้ให้ทบทวนชีวิต ส่งเสริมให้เขาทำในสิ่งที่อยากทำแบ่งการสอนเด็กตามบุคลิกภาพ มีนโยบายหยุดหนึ่งปีก่อนเข้ามหาลัยจะได้คิดมาดีๆว่าจะเข้าอะไร ไทยจะปฏิวัติการศึกษาได้เมื่อไหร่ฟ่ะ เดี๋ยวๆๆๆแล้วคือมาบ่นอีกแล้ว ปลดปล่อยความ Sufferตามระเบียบ(เราเอง)

// ขอตัดบทเข้าเรื่องหนังสือแบบหน้าด้านๆ เอาเป็นว่าชอบเล่มนี้ โอเคกับมัน ด้วยภาษาเขียนที่สนุกเหมือนเพื่อนเล่าให้เพื่อนฟัง(มีบ้างนิดนึงที่คิดว่าหยาบไปหน่อยและแอบเหยียด) ด้วยความปารากวัยและความแซะประเทศไทยเล็กๆน้อยๆนั้นทำให้อ่านเพลิน อ่านสนุกขำบ้างซึ้งบ้างว่ากันไป มีการแบ่งเรื่องเป็นพาร์ทๆ มี 300หน้านิดๆ ในด้านของตัวเล่มก็ไม่ใหญ่มาก น้ำหนักเบากะทัดรัดพกพาไปอ่านได้สบายๆ แต่ถ้าว่างจริงๆอ่านวันสองวันก็จบล่ะเพราะเรื่องไม่ได้หนักสมองต้องครุ่นคิดอะไรขนาดนั้น เป็นหนังสือคลายเครียด เปิดโลกเปิดใจได้ดีทีเดียว

บางครั้งคนนั้นอาจจะแค่ยืนผิดที่ อยู่ในที่ๆไม่เข้ากัน 

อยากจะหนี อยากจะเดินทาง

ไปค้นหาที่ๆทำให้ตัวตนเปิดเผยออกมาได้อย่างเสรี