หลังจากนำโจเอลไปฝากฝังไว้กับบ้านของจูเลียนเป็นที่เรียบร้อย แดร์เรนก็ร่ายเวทย์เคลื่อนย้ายเพื่อพาตัวเองไปยังสมาคมผู้วิเศษตามจดหมายเรียกตัวที่ได้รับในทันที

วิธีการเดินทางไปยังที่ตั้งของสมาคมผู้วิเศษนั้นค่อนข้างใช้เวลาพอสมควร เพราะแม้ว่าจะสามารถใช้เวทย์เคลื่อนย้ายมายังแท่นผนึกตราเวทย์ได้ ทว่าสุดท้ายก็ยังต้องเดินเท้าต่อไปยังที่ตั้งของสมาคมอีกทอดหนึ่งอยู่ดี

พ่อมดหนุ่มย่ำเท้าไปตามผืนทรายที่แห้งสนิท ผิวที่โผล่พ้นเสื้อผ้าของเขาถูกแสงแดดยามบ่ายแผดเผาจนชวนให้รู้สึกแสบ บรรดาเม็ดเหงื่อต่างค่อย ๆ ผุดพรายตามกรอบหน้า ลมทะเลที่พัดผ่านไปเป็นระลอกนั้นทั้งร้อนและชื้น และมันก็ทำให้เขายิ่งรู้สึกเหนอะหนะไม่สบายตัว ร่างกายของเขากำลังทำงานอย่างหนักเพื่อปรับตัวให้เข้ากันกับสภาพแวดล้อมที่เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน และแม้กระทั่งเสียงคลื่นจากหาดที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกลนักจะดังแว่วมาเป็นระยะก็ไม่ได้ทำให้รู้สึกดีขึ้นแต่อย่างใด

แดร์เรนก้าวข้ามเนินทรายสูงใหญ่ไปยังอีกฟากอย่างไม่รีบร้อนนัก เมื่อถึงจุดหนึ่งที่เขารู้สึกว่าตัวเองกำลังเดินวนกลับมายังที่เดิม เขาจึงเริ่มร่ายคาถา วงแหวนเวทย์ปรากฎขึ้นตามพื้นทรายในทันทีเพื่อรองรับทุกรอยเท้าของเขาที่ย่ำเหยียบลงไป กระทั่งเขาสังเกตเห็นปราสาทที่ตั้งอยู่บนหน้าผาสูงไกล ๆ เขาจึงรับรู้ในทันทีว่าตนก้าวผ่านเวทย์ลวงตามาได้สำเร็จแล้ว

แดร์เรนโค้งศีรษะทักทายผู้วิเศษสองสามคนที่เดินสวนกับในสมาคม ก่อนจะรีบผลักประตูเข้าไปในห้องทำงานของธีโอ แลนดอน หนึ่งในผู้คุมกฎของสมาคมผู้วิเศษ และยังเป็นเพื่อนที่รู้จักกันมาอย่างยาวนานของเขา

"เมื่อไหร่จะถึงเวลาย้ายที่ตั้งสมาคมอีกครั้งงั้นหรือธีโอ"

พ่อมดหนุ่มเอ่ยทักทายเพื่อนของตนด้วยการบ่นอย่างไม่จริงจังนัก ขณะเดินตรงไปยังเก้าอี้นวมที่ตั้งอยู่ไม่ไกลจากประตูแล้วล้มตัวลงนั่ง โดยไม่นึกรอฟังคำเชื้อเชิญจากใครอีกคนที่เป็นเจ้าของห้องทำงานนี้

ธีโอเงยหน้าจากกองเอกสารบนโต๊ะขึ้นมองร่างสูงโปร่งของผู้บุกรุกก่อนจะหลุดยิ้มขันให้กับท่าทีของอีกฝ่าย เขารู้อยู่ตั้งแต่ต้นแล้วว่าแดร์เรนกำลังมาหา เพราะทุกหนแห่งของสมาคมนี้ คืออาณาเขตของผู้คุมกฎอย่างเขา