เมื่อพูดถึงความโดดเดี่ยว เรามักจะสับสนอยู่เสมอว่า ความเหงากับความโดดเดี่ยวเป็นเรื่องเดียวกันไหม 

ความเคยชินจากการใช้ชีวิตคนเดียวจนรู้สึกไม่เหงาหรือไม่ก็เป็นเพราะเราเข้าใจไปเองว่าการใช้ชีวิตคนเดียวได้เท่ากับไม่เหงา นั่นแหละคือนิยามความโดดเดี่ยวของเรา และคงต้องหยิบยกประโยคที่ทสึคุรุ กล่าวไว้ในชายไร้สีกับปีแสวงบุญมา เขากล่าวว่า

"คิดว่าโดดเดี่ยวนะ แต่ไม่ได้เปลี่ยวเหงา" เป็นคำกล่าวที่ตรงกับความคิดของเรา เรารู้สึกแบบที่เขาพูดทุกประการ และเราคิดว่า มนุษย์ทุกคนล้วนโดดเดี่ยวเสมอ

สำหรับเราความเงียบหลังสามทุ่มก็ถือว่าเป็นนิยามความโดดเดี่ยวเช่นกัน เราหลงใหลความเงียบสงัดยามค่ำคืน ความเงียบมักส่งอะไรมาให้เราเสมอ ในขณะที่ทุกคนหลับ เรากลับลืมตาตื่น รอคอยว่าความเงียบจะส่งอะไรดีๆ มาให้เราอีก

มันก็ 5 ปีมาแล้วที่ความเงียบเคยส่งคนคนหนึ่งเข้ามา และในปีที่ 5 นี้เอง ที่ความเงียบส่งใครคนหนึ่งมาอีกครั้ง ครั้งนี้เขามาพร้อมกับลมหนาวเมื่อเดือนธันวาปีที่แล้ว

"ลมหนาวเดือนธันวาอีกแล้ว" เราบ่นพึมพำกับตัวเอง "คนเมื่อ 5 ปีก่อนก็เดือนธันวา"

เราทำความรู้จักกันเรื่อยมา ผ่านกล่องข้อความ ผ่านเทคโนโลยีสมัยใหม่ ที่ไม่ว่าจะไกลกันแค่ไหนก็รู้สึกเชื่อมถึงกันตลอดเวลา

"แถวบ้านหนาวมั้ย" ประโยคสอบถามสภาพอากาศประโยคเดียวในวันนั้นที่เปลี่ยนชีวิตเราไปเลย เราคุยกันไปเรื่อยๆ และแน่นอนว่า มันเริ่มไม่ใช่การคุยกันแบบเพื่อนธรรมดาแล้ว

เราสับสนอีกแล้ว ระหว่างคำว่าความเหงากับความโดดเดี่ยว ถึงกับต้องเปิดพจนานุกรมดูกันเลยทีเดียว ความสับสนที่เกิดขึ้นมันคงเป็นเพราะ สิ่งที่เราเชื่อมาโดยตลอดว่า "เราไม่ได้เหงานะ เราแค่โดดเดี่ยว" มันถูกทำลายไป และเมื่อกลับมาคิดใหม่อีกครั้งเราค้นพบว่า การเข้ามาของเขาทำให้เรารู้ว่าแท้จริงแล้วเราเหงามาโดยตลอดนั่นแหละ 
ความสัมพันธ์ของเรานั้นไวยิ่งกว่า 4G เสียอีก จบไวน่ะนะ 
เมื่อความสัมพันธ์ที่ไปต่อไม่ได้ได้จบลง จากที่ชอบปากแข็งอยู่เสมอๆ ว่าตัวเองนั้นไม่ได้เหงาอยู่ทุกวัน ก็ต้องพ่ายแพ้ลง ตอนนี้เราได้กลายเป็นคนขี้เหงาโดยสมบูรณ์แบบไปแล้ว
เมื่อผ่านหนาว ผ่านร้อนมาแล้ว เริ่มเข้าหน้าฝน ความเป็นเขานั้นก็ค่อยๆ เลือนหายไปกับอากาศหนาวที่พาเขาเข้ามา เหลือไว้เพียงแต่ความรู้สึกปรักหักพัง ความทรงจำรสหวานขม ความโดดเดี่ยวโดยสมบูรณ์แบบและความจริงที่ไม่อาจหลบเลี่ยงได้อีกแล้วว่า เราเป็นคนขี้เหงาไหม







A perfect solitude : 02