เบื่อกันบ้างไหมที่ต้องพูดว่า "รู้สึกเหงาจัง" เคยสังเกตไหม ว่าเราพูดคำว่า เหงา บ่อยครั้งแค่ไหน 
บางคนไม่ชอบพูดคำว่ารักแต่เราไม่ชอบพูดคำว่าเหงา เราแทบไม่เคยบ่นว่าตัวเองเหงาเลยด้วยซ้ำ หลายคนอาจสนิทสนมกับความเหงาจนเรียกความเหงาว่าเป็นเพื่อน สำหรับเราความเหงาไม่ได้เป็นทั้งเพื่อนและไม่ได้เป็นแม้กระทั่งส่วนหนึ่งในตัวเรา เราคิดว่ามันคืออากาศที่ลอยอยู่รอบๆ เรา วันไหนอากาศดี ก็ดีไป และก็เป็นคำที่น่าเบื่อคำหนึ่งแหละ คำว่า ความเหงา น่ะ

เราโสดมาได้ 5 ปีแล้ว ความเคยชินจากการใช้ชีวิตคนเดียวทำให้เราไม่รู้สึกเหงา หรือไม่ก็เป็นเพราะเราเข้าใจไปเองว่าการใช้ชีวิตคนเดียวได้เท่ากับเราไม่เหงา

แล้ววันหนึ่ง เมื่อมีคนคนหนึ่งเดินเข้ามา มันเกิดคำถามว่า เราไม่เหงาจริงๆ หรือ แล้วที่เขาทำให้เรารู้สึกเหมือนว่าความเหงามันหายไปล่ะมันคืออะไร แล้วอาการเหี่ยวเฉาเหมือนดอกไม้ขาดน้ำเวลาที่เขาไม่อยู่ล่ะ มันคืออะไร ที่ผ่านมาทั้งหมดนั้นคืออะไร

เราก็คิดเหมือนทสึคุรุ ในหนังสือของฮารูกิ มูราคามินั่นแหละ ว่า "คิดว่าโดดเดี่ยวนะแต่ไม่ได้เปลี่ยวเหงา" เราคิดแบบนี้มาตลอด เวลาถูกถามว่า ไม่เหงาบ้างหรอ อาจจะมีบ้างแหละ แต่เราไม่รู้สึกว่ามันคือความเหงา เราคิดว่ามันคือความโดดเดี่ยวมากกว่า มนุษย์ทุกคนล้วนโดดเดี่ยวกันทั้งนั้น

แต่สุดท้ายแล้ว 


"เราจะค้นพบว่าแท้จริงแล้วเราเหงามาโดยตลอดหรือไม่ ก็ต่อเมื่อมีคนเข้ามาในชีวิตเรา"