ครั้งหนึ่งเราเคยถกเถียงกับแม่ และแม่ก็พูดมาประโยคนึง

'หนูยังไม่เข้าใจการใช้ชีวิตดีพอ'

พอได้ยินดังนั้น เราเลยย้อนถามกลับไปหาเขาและย้อนถามตัวเองด้วย

ชีวิตคืออะไร อะไรคือชีวิต

เราใช้อะไรมาเป็นเงื่อนไขว่าสิ่งที่เราเป็นอยู่ไม่ใช่การใช้ชีวิต

เพียงเพราะเราบ่นกับเขาบ่อยๆว่าอยากลาออกจากงาน เราไม่ไหว เราร้องไห้ทุกครั้งที่ต้องทำมัน

แต่เราก็ฝืนตัวเองทำมาได้จนตอนนี้เรียกว่าชินกับมัน กับความรู้สึกที่เหมือนตกลงไปในเหว

รอเขาที่ยื่นมือมาช่วยหรือหย่อนเชือกมาให้เราปีนขึ้นก็ได้

แต่แล้วเขาก็เป็นคนที่ผลักให้เราดิ่งลงเหวยิ่งกว่าเดิม

จนตอนนี้เราได้บอกกับเขาไปว่า 'ได้ ไม่เป็นไร ทำต่อก็ได้ เรื่อยๆเอง'

มันเป็นคำปลอบใจ ใช่! นั่นแหละคำปลอบใจล่ะ

พูดให้เขาสบายใจและเราก็ต้องเริ่มซ่อมแซมความรู้สึกดิ่งของตัวเองไปเช่นกัน

เราเจอะเจอกับปัญหา

เราหาทางออก

เรามีลมหายใจ

เรามีความสุข

เรามีความทุกข์

เราเจ็บป่วย

เราร้องไห้

และอื่นๆ

สิ่งเหล่านี้เรายังไม่ได้ใช้ชีวิตและยังเรียกว่าเราไม่เข้าใจชีวิตอีกหรอ

เราหวังว่าคนที่พบเจอกับปัญหาและไม่สามารถตัดสินใจได้

สักวันนึงจะสามารถข้ามความกลัวตัวเอง

และบินออกไปอิสระและความสุขได้ในวันนึง