ชื่อเรื่อง: คลั่ง THE SHOW MUST GO ON (เล่มเดียวจบ)
ผู้แต่ง: She Xie Jun
ผู้แปล: Hao Han Wu Bian และ Hei Xiong
ภาพประกอบ: Wu Mo 
สำนักพิมพ์: M Interprint

คำโปรยหลังปก

      คุณหมอหนุ่ม' ที่อดีตในวัยเด็ก บีบคั้นให้ชีวิตต้องกลายเป็นหนอนหนังสือ ไม่เชิงไร้ค่า แต่เพราะจำเป็นต้องมีเพื่อตอบสนองความต้องการของบุพการี ปรารถนาเดียวในใจที่ยังคงทำให้เขามีความสุขอยู่ได้นั่นก็คือ อิสระเฉกเช่นที่ “ชายคนนั้น” มี...

      'เทรนเนอร์สุดฮอต' ผู้แสนจะเย่อหยิ่ง แสงสว่างเดียวท่ามกลางชีวิตอันแสนจะวิปริตของเขา แต่... คนผู้นี้หลอกลวง!!! คนผู้นี้น่าเกลียดชัง!!! คนผู้นี้ไม่เคยนึกชอบในตัวของเขาเลยสักครั้ง!!!

      ทว่า... เขาจะไม่ยอมปล่อยให้คนผู้นี้จากไป ถ้าหากเป็นคนรักไม่ได้ ก็จงอยู่เป็นของเล่นที่มีชีวิต!!!

ความรู้สึกหลังอ่านจบ

      สมกับเป็นนิยายวายแนวBDSM เรท 20+ ที่ได้รับการกล่าวขวัญในตำนานสุดๆไปเลยค่ะ คือโหดเลือดสาดของจริง!! ฉากNCนี่ผุดเป็นดอกเห็ดเลยค้าบบบ T-T  เรื่องนี้พระเอกจะออกแนวโรคจิตเก็บกดมาเป็นหลายสิบปี ส่วนนายเอกก็โหดโฉดสุดๆ ไม่มีเค้าของนายเอกในอุดมคติเลยแม้แต่นิดเดียวค่ะ(พี่แกแมนมากกก) ถ้าใครสายโหดชอบแนวจิตๆนี่อาจจะถูกจริตเล่มนี้เป็นพิเศษเลยก็ได้ค่ะ ลองอ่านดูเผื่อชอบๆ

      เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อพระเอก 'จั่วอี้' คุณหมอหนุ่มแผนกศัลยแพทย์มือดีประจำโรงพยาบาลแห่งหนึ่งนั้นแอบลักพาตัว 'เฉินเซิ่ง' เทรนเนอร์สุดโฉดเอามาขังไว้ในห้องตัวเองนานเป็นเดือนๆ เนื่องจากจริงๆแล้วคุณหมอจั่วอี้เองนั้นแอบหลงรักเฉินเซิ่งมาตั้งแต่เด็กๆสมัยตอนที่อยู่โรงเรียนเดียวกันแล้วแต่ไม่กล้าบอกความรู้สึกออกไปเลยได้แต่ลอบมองอยู่ห่างๆมาตลอด ผ่านมาเป็นสิบปีพอได้มาเจอกันอีกก็วางแผนไปลักพาตัวเขามา ซึ่งเฉินเซิ่งในระหว่างที่ถูกกักขังหน่วงเหนี่ยวเองก็ไม่ได้ยินยอมถ้ามีโอกาสก็มักพยายามสู้กลับหรือหาโอกาสที่จะหนีตลอด

      ตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันจั่วอี้มักจะชอบหาลูกไม้ต่างๆมาเล่นเซ็กส์กับเฉินเซิงอยู่บ่อยๆบางวันก็ใช้กำลังขืนใจอีก (ซึ่งตรงนี้ต้องใช้วิจารณญาณในการอ่านอย่างหนักหน่วงเลย เตือนไว้เลยว่าอย่าหาทำนะคะ ผิดกฎหมายเด้ออ) ซึ่งทำให้เฉินเซิ่งแค้นใจมากแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะถูกล่ามโซ่อยู่ แถมยังรู้สึกเสียศักดิ์ศรีสุดๆที่ตัวเองก็เป็นถึงราชาเกย์รุก ผ่านมาแล้วทุกสมรภูมิทำตัวโฉดหักอกคนอื่นเป็นว่าเล่นมานักต่อนักแล้วแต่ก็ต้องมาพลาดท่าเสียเอกราชให้ไอ้หมอวิปริตนี่!! เขาเกลียดขี้หน้ามันเสียยิ่งกว่าอะไรดี ตื่นมาก็คอยก่นด่าอย่างหยาบคายอยู่ทุกวี่วัน แต่แล้วเฉินเซิ่งก็จับจุดอ่อนของจั่วอี้ได้ว่าจริงๆแล้วจั่วอี้แอบหลงรักเขามาตั้งแต่สมัยเรียนจึงใช้ประโยชน์จากตรงนี้มาคอยบ่งการใช้งานจั่วอี้เยี่ยงทาสในเรือนเบี้ย ทั้งให้ทำอาหารให้ ซื้อโน่นซื้อนี่มาประเคนให้ทุกอย่างเช่น อยากดูหนังก็ต้องหาโทรทัศน์มาให้ เป็นต้น เรียกได้ว่าเปลี่ยนจากทาสกามมาเป็นนายท่านใหญ่เลยล่ะค่ะ (แต่ยังโดนล่ามโซ่อยู่) แถมหลังๆเฉินเซิ่งก็ดูเหมือนจะเป็นฝ่ายตบตีจั่วอี้มากกว่าด้วยซ้ำ(สมควรโดนละ!) จั่วอี้ผู้คลั่งรักก็ก้มหัวยอมรับแต่โดยดี เพียงแค่ขอให้เฉินเซิ่งอยู่ข้างกายเขาก็ไม่มีอะไรที่ไม่พอใจอีก (แต่แกแสดงออกมาผิดวิธีไงจั่วอี้ มีอย่างที่ไหนไปลักพาตัวเขามายะ- -) มีอยู่ครั้งหนึ่งเฉินเซิ่งหงุดหงิดจั่วอี้เลยจัดการกัดปากไปแผลหนึ่ง แล้วจั่วอี้ด้วยความที่เป็นหมอก็ต้องไปทำงานไง พอไปถึงคนอื่นเห็นรอยกัดที่ปากนี่ก็ขำหนักกันใหญ่ ทุกคนต่างก็เข้าใจหมอจั่วอี้ไปว่า แฟนสาว(?)ของเขานั้นอารมณ์ร้ายยิ่งตอนไม่พอใจอะไรก็ลงมือทุบตีหมอจั่วผู้เหลาเหลาแต่มีใบหน้าแข็งทือราวกับก้อนน้ำแข็งเดินได้ของพวกเขาอยู่เป็นนิตย์ พอตกกลางวันแทนที่จะไปกินข้าวที่โรงอาหารของโรงพยาบาล ก็ต้องรีบกลับบ้านไปทำอาหารให้แฟนสาวกินทุกวันเพราะเธอ(?)ไม่ชินกับรสชาติอาหารในโรงพยาบาล

      ต่อมาไม่นานก็มีเหตุการณ์หนึ่งที่ทำให้เฉินเซิ่งหลุดพ้นจากการพันธนาการของจั่วอี้ แต่สุดท้ายเฉินเซิ่งก็ย้อนกลับมาหาอีกครั้งถึงปากจะบอกว่ามาแก้แค้นก็เถอะ จั่วอี้ดีใจมากตั้งใจว่าจะเริ่มจีบเฉินเซิ่งอีกครั้งอย่างถูกต้องไม่พยายามบังคับฝืนใจอีกฝ่ายอีก ยอมเป็นกระสอบทรายให้เมียรักทุบตีจนพอใจทำทุกอย่างที่เมียชี้นิ้วสั่ง จนแทบจะแปลงร่างเป็นพ่อบ้านใจกล้าได้อยู่แล้ว หลังๆเราจะได้เห็นพัฒนาการความความสัมพันธ์ของคู่นี้ที่เริ่มอยู่กับร่องรอยมากขึ้นอย่างที่ควรจะเป็น ไม่ได้บ้าคลั่งวิปริตบิดเบี้ยวเหมือนอย่างในตอนแรกๆ