ท่ามกลางความมืดมิด มีเพียงแสงจันทร์สาดส่องนำพาความสว่างยามค่ำคืน เสียงสัตว์เล็กดังแซดไปทั่วป่าใหญ่ อากาศหนาวเย็นตามฤดูกาลเริ่มปกคลุมไปทั่วอาณาบริเวณ  

รัตติกาลช่างน่ากลัว ... เป็นช่วงเวลาที่ไม่สามารถคาดเดาได้ เป็นช่วงเวลาอันตรายและไม่ควรออกมาเดินเพ่นพ่านเป็นอย่างยิ่ง

‘มุนบิน’ หาได้เชื่อคำเหล่านั้นไม่

เพราะรัตติกาลของเขามันไม่น่ากลัวสักนิด

ทั้งหอมหวาน ขาวเนียน และนุ่มนิ่ม

ดังเช่นตอนนี้ ...

ร่างบางโดนผลักให้เอนลงบนโขดหินก้อนใหญ่ที่พรางเราทั้งคู่เอาไว้ได้จนมิด เสื้อผ้าหลุดลุ่ยไปแรงทึ้งที่คนร่างใหญ่กระชากออกไปและไม่นานก็เปลือยเปล่าต่อหน้าอีกคน ไร้สิ้นอาภรณ์ปกคลุมกาย

“ขาว หอม” ไม่พูดเปล่าแต่ร่างหนากลับรีบเข้าพรมจูบไปทั่วลำคอขาว สูดดมกลิ่นกายหอมหวานจากเนื้อขาวเนียนเย็นซีด

“พวกหมาป่าตัวเหม็น” อึนอูเอ่ย ขณะที่มุนบินยังคงแลบเลียเนื้อตัวเขาจนเปียกชุ่ม

“พวกแวมไพร์เลือดเย็น” หมาป่าหนุ่มผละออกจากลำคอขาว ส่งยิ้มให้คนรักต่างเผ่าพันธุ์แต่กลับได้ใบหน้าเหม็นเบื่อแบบที่อีกฝ่ายชอบทำใส่

เป็นแวมไพร์ นอกจากตัวจะเย็นแล้วยังเลือดเย็นอีก ต้องจัดการให้สาสม 

เรียวปากหยักกดจูบลงบนปากอิ่มเย็นชืด ดูดดึงอย่างหมาป่าเอาแต่ใจ จูบหนักๆและผละออกมาเมื่ออีกฝ่ายอึดอัด และจูบลงไปใหม่ซ้ำๆ มือสากไล้ไปตามร่างกายสวยงามจนมาหยุดลงที่สะโพกอวบอัด

อารมณ์เริ่มปะทุ เลือดในกายเริ่มสูบฉีด มุนบินซบใบหน้าลงกับซอกคอขาว ยับยั้งชั่งใจไม่ให้ฝากฝังกายลงไปในตัวอีกคนอย่างรุนแรงตามอารมณ์

แม้อีกฝ่ายจะเป็นแวมไพร์ แต่หาใช่ที่ระบายอารมณ์ของเขา อึนอูเป็นมากกว่านั้น...

“เข้ามา” ขาเรียวเกี่ยวสะโพกหนั่นกล้ามให้เข้าประชิดตัวจนส่วนนั้นถูไถเข้าหากัน หมาป่าหนุ่มครางกระเส่าจนหลุดความควบคุม

“เดี๋ยวเธอเจ็บอีก” มุนบินจดจ้องเข้าไปในดวงตาคู่สวยที่ไม่ได้ฉายแววกลัวตัวเองเลยสักนิด แต่มันกลับเย้ายวนและเชิญชวนให้เขาเข้าไปทำอะไรๆ อย่างว่า

“กลัวไม่เจ็บมากกว่า” อึนอูเผยยิ้มมุมปาก

“พวกแวมไพร์ชอบท้าทาย”

“พวกหมาป่าขี้ขลาด”

ด้วยความสัตย์จริง ถ้าหากจะว่ามุนบินขี้ขลาด เขาจะทำให้คนตรงหน้าลุกไม่ได้ไปสักสองสามวัน หรือเป็นอาทิตย์ดี ? 

ขาเรียวทั้งสองข้าวเกี่ยวเข้ากับเอวหนั่นกล้ามที่เต็มไปด้วยความอบอุ่น อึนอูชอบร่างกายอุ่นๆ ของอีกฝ่าย ชอบยามที่ได้ร่วมรักกันอย่างดุดันแบบที่อีกฝ่ายมักทำ เข้าใจว่าเป็นสัญชาตญาน แต่มันกลับไม่ได้แย่ ตรงกันข้าม เขายิ่งชอบด้วยซ้ำ

มันทำให้เขารู้สึกเสียวซ่านและเหมือนกลับไปมีชีวิตอีกครั้ง

สะโพกมนยกสูงให้อีกฝ่ายสอดใส่เข้ามาได้ง่าย และไม่นาน ความอุ่นร้อนก็สอดกายลึกเข้ามาเติมเต็ม แม้จะเต็มไปด้วยความยากลำบากราวกับว่าเป็นครั้งแรกอยู่เสมอ

อึนอูชอบ ชอบยามที่อีกฝ่ายฝากฝังกายลงมาหาเขา ไสตัวเข้าออกด้วยความต้องการรุนแรงตามสัญชาตญาณ

“อ่ะ..” เสียงหวานเผลอหลุดคราง เรียกรอยยิ้มกว้างจากร่างใหญ่ที่กดกายเข้าออกรัวเร็ว

“เธอมันลามก”

“....”

“ชอบให้ผมทำแรงๆ แล้วก็ร้องดังทุกที”

“ฮึก...อะ...อ๊า” มันดีจนน้ำตาไหลเลยล่ะ

“เหมือนอย่างนี้...” มุนบินไม่พูดเปล่า จับสะโพกอิ่มไว้แน่นพลางไสตัวเข้าหาอีกฝ่ายอย่างเต็มรัก

“อื๊ออ!”

เสียงหอบครางดังไปทั่วบริเวณ ราวกับจะแกล้งกัน...ยิ่งอีกฝ่ายรู้ว่าทำแรงๆแล้วเขาชอบ ก็ยิ่งทำแรงขึ้นอีก สะโพกหนั่นกล้ามสอดกายเข้าออกหนักหน่วง ระบายความเสียวซ่านผ่านเสียงคำราม ซบใบหน้าลงบนซอกคอขาวและตอกกายลงไปเน้นๆ

“ข้างใน...ดีจัง” แม้มันจะไม่ได้อุ่นดั่งเช่นของหญิงสาวคนอื่นที่เขาเคยผ่านมา แต่คนนี้..ไม่เหมือนใคร ความแตกต่างของเผ่าพันธุ์ทำให้หมาป่าหนุ่มหลงใหลในตัวคนรักมากขึ้นไปอีก

“ไม่ อ่า บิน...ไม่ไหวแล้ว”

หมาป่าหนุ่มยอมเชื่องและทำการที่คนรักขอ ยกขาเรียวทั้งสองข้างพาดบ่าแกร่ง โถมกายลงไปหาคนรักจนใบหน้าแนบชิด ส่วนนั้นยิ่งเข้าไปลึกตามที่อีกคนต้องการ ร่างหนาสอดกายลึกอยู่หลายต่อหลายครั้งจนเสียงครางร้องดังผสมกันจนแยกไม่ออกว่าเป็นเสียงใคร

“พร้อมกันนะ”

“ครับ อือ บิน!”

ความร้อนพวยพุ่งออกจากกลางแก่นกาย ฝากฝังลงไปในกายเย็นชืด อึนอูชอบช่วงเวลานี้มากที่สุดถึงกับเอ่ยขอไม่ให้อีกฝ่ายถอนตัวออกไปอย่างที่เคยทำ

มันดีมาก

“น้ำตาไหลเลยเหรอครับ หืม” มือสากปาดน้ำตาที่ไหลออกจากดวงตาคู่สวยให้อย่างเบามือกลัวผิวเนียนจะเป็นรอยขีดข่วน แม้จะรู้อยู่แล้วว่าหากเป็น อีกฝ่ายก็สามารถรักษาและเยียวยาตัวเองกลับมาได้ก็ตาม

แต่การปฏิบัติกับคนรักอย่างทะนุถนอมก็จำเป็นไม่ใช่หรือ

ยกเว้นตอนที่ร่วมรักกันไว้อย่างหนึ่งแล้วกัน

“ดีมากเลย”

“พรุ่งนี้แอบมาหาอีกได้ไหม”

“พรุ่งนี้ไปทำธุระในเมืองกับพ่อ”

แวมไพร์หนุ่มแอบเห็นคนรักทำหน้าหงอยแล้วอดขำไม่ได้ หากอยู่ในร่างหมาป่า คงจะเป็นหมาที่หูตกแล้วก็หางตก

“แล้ววันไหนจะได้รักเธออีก”

“ลามก เอาออกไปได้แล้ว!” อึนอูดุ เมื่ออีกฝ่ายเริ่มขยับตัวเองอีกครั้ง

“เป็นแวมไพร์ทำไมต้องดุผมตลอดเลย”

“ทำไมต้องทำหน้าหงอย”

“อยากรักเธออีกไง”

“เห้อออ” อึนอูพยักหน้าอย่างตามใจอีกฝ่าย และอีกไม่กี่วิต่อมา ใบหน้าหงอยๆของคนรักต่างเผ่าพันธุ์ก็กลับมายิ้มร่าหูตั้งหางตั้งเช่นเดิม

“จะทำเบาๆนะครับครั้งนี้”

“....”

“รักเธอนะครับ”

“รักเหมือนกันครับ”

พวกเขาไม่ได้คิดถึงวันข้างหน้า ไม่ได้คิดเผื่อถึงวันที่ความลับของเราจะแตก ความรักต่างเผ่าพันธุ์ไม่เคยเกิดขึ้นเลยแม้แต่ครั้งเดียวเพราะเส้นทางของเราไม่เคยบรรจบพบกัน เหมือนกับเดินคนละทางเสมอ

แต่หากจะให้เลิกรัก ก็คงไม่ง่าย

ใบหน้าหวานที่มักยิ้มยาก เย่อหยิ่งตามแบบฉบับแวมไพร์ แต่ภายในมีเพียงเขาคนเดียวเท่านั้นที่รู้

หากมีคนกล่าวว่ารัตติกาลนั้นน่ากลัว

มุนบินอาจจะเถียงว่าไม่จริง

เพราะ ‘รัตติกาล’ ของเขา ทั้งสวยงามและน่าค้นหาอยู่เสมอ

TBC .........

Talk : โดนยุยงมาให้เขียนฟิคค่ะ!!!!!!! @Smilepupp บีบบังคับมา! ฝากติชมได้ที่แท็ก #ฟิคจมอน ด้วยนะคั้บ พิมพ์ว่าดีมากจ้าเฉยๆก็ได้ เดี๋ยวไปรี 555555 ❤️ ?