หยาดน้ำจากฟ้าเย็นเฉียบ ยิ่งไปกว่าคือออกจะเจ็บเมื่อฝนเม็ดโตสัมผัสกับผิว เพราะว่าลมค่อนข้างแรง ทิศทางของสายฝนจึงเฉียงมาปะทะกับใบหน้าของผมพอดี ผมพยายามดึงฮู้ดที่ชอบเลื่อนลงไปข้างหลังมาบัง แต่นั่นดูจะไม่ช่วยเท่าไร วูบหนึ่งผมนึกว่าจะโดนลมพัดปลิวเสียแล้ว หลงจินตนาการภาพตัวเองเหมือนตัวการ์ตูนที่ฝ่าลมฝนไปข้างหน้าอย่างเชื่องช้าทั้งที่ความจริงไม่ได้ยากเย็นขนาดนั้น อุปสรรคอย่างเดียวน่าจะเป็นสายตาที่ย่ำแย่ในเวลากลางคืนของผมมากกว่า แต่ท่ามกลางฝนกระหน่ำแบบนี้ แว่นสายตาก็คงเกะกะมากกว่าอำนวยความสะดวกให้ ผมจึงต้องพึ่งไฟสลัวในซอยและความเคยชินนำทาง ระหว่างนั้นก็เผลอเหยียบถุงขยะและตกใจที่มีหนูท่อวิ่งตัดหน้าไปสองหน เมื่อผ่านไปสักพักถึงค่อยรู้สึกชอบใจที่ฝนตกลงมาโดนร่างกายไม่หยุดหย่อนราวกับอยู่ใต้ฝักบัวยักษ์ที่แผ่ขยายไปทุกทิศทาง ทว่ามีจังหวะและท่วงทำนองเฉพาะตัวที่คงมีแต่พระเจ้าเท่านั้นที่รู้ ไม่สิ อาจรวมเหล่าเทพแห่งฝนอีกหลายคนด้วยก็เป็นได้ ไม่รู้ทำไมอยู่ ๆ ก็เห็นภาพพวกเขายืนบนเมฆแล้วเอียงบัวรดน้ำลงมาจนเป็นฝนห่าใหญ่ ทำเอาผมยิ้มหน้าบานให้จินตนาการของตัวเอง หากใครบังเอิญเดินสวนกันก็คงคิดว่าผมเป็นคนเมามายไร้สติ เพราะไม่น่ามีคนดี ๆ ที่ไหนออกมาเดินตากฝนเอาป่านนี้หรอก แต่จะทำยังไงได้ล่ะ ผมคิด

น่าเสียดายที่ผมไม่เจอใครเลยตลอดทาง รู้ตัวอีกทีก็มาหยุดอยู่หน้าคาเฟ่ของคุณลุงเสียแล้ว อันที่จริงผมไม่ได้ตั้งใจมาที่นี่แต่แรก คิดเพียงว่าจะเดินอาบฝนไปเรื่อย ๆ จนกว่าจะหนาวและเหนื่อยไม่ไหวแล้วค่อยกลับบ้าน หากแสงไฟสีส้มนวลในร้านไม่สว่างโร่ท่ามกลางราตรีขนาดนั้น ผมก็คงเดินผ่านเลยไปโดยไม่เหลียวมองด้วยซ้ำ แน่นอนว่ากระจกบานโตมีไอน้ำเกาะจนพร่ามัวเหมือนเคย แต่มองด้วยตาเปล่าก็ดูออกว่าไม่มีเงาราง ๆ ของลูกค้าที่นั่งอยู่อีกฝั่ง ผมหลบไปถอดเสื้อกันฝนใต้กันสาดแล้วพาดมันกับรั้วปูนเตี้ย ๆ ก่อนจะผลักประตูเข้าไปด้านใน ป้ายที่แขวนอยู่พลิกเป็น "ปิด" เรียบร้อยแล้ว