มันยังอยู่ที่เดิม
โดดเดี่ยวในถังสังกะสีข้างประตู คล้ายว่าอพยพจากที่หนึ่งมาสู่อีกที่เท่านั้นเอง
เขาไม่ได้มาเอาร่มคืนไป แต่คิดดูอีกที ทั้งผมและเขาก็ไม่ได้บอกว่าขอยืมและให้ยืม ร่มสีดำคันนั้นจึงตกอยู่ในสถานการณ์กลืนไม่เข้าคายไม่ออก จากผู้ช่วยให้รอดกลายเป็นเด็กกำพร้า
“ฝากไว้ก่อนนะครับ”
ผมโค้งศีรษะขอบคุณเจ้าของร้านที่ก้มหน้าก้มตาแทบติดหนังสืออยู่หลังเคาน์เตอร์ เขาส่งเสียง “อือ”
ตอบรับที่ชวนให้นึกถึงชายปริศนา ไม่หันมาสบตาหรืออวยพรให้โชคดีเหมือนคนค้าคนขายทั่วไป
ขณะผลักประตูออกจากร้าน ผมทันได้ยินเขาถอนใจและรำพึงกับตัวเองสั้นๆ ว่า “แดดจ้าจังเลยแฮะ”
จากนั้นกระดิ่งก็ลั่นเสียงอำลา
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in