“หนูมามองลับๆ ล่อๆ อะไรแถวนี้ตอนดึกๆ” แสงจากไฟฉายถูกส่องเข้ามาที่หน้าของฉัน

ฉันยกมือขึ้นปัด “เปล่านะคะ มากินมาม่าค่ะ พอดีหิวตอนดึกน่ะค่ะ” ฉันสูดเส้นมาม่าและน้ำซุป “โอ้ย ร้อน”  ฉันยิ้มแหย ๆ มือปิดสมุดโน้ตที่อยู่ด้านบนโต๊ะแล้วเอามาพัดใกล้หน้า “ช่วงนี้อากาศร้อนเนาะคะ”

“หรอ…” ลุงยามหันมามอง “มาม่ากับไส้กรอกกินด้วยกันแล้วอร่อยมากเลยนะคะ” ฉันหยิบไม้จิ้มขึ้นจิ้มไส้กรอกเข้าปากหนึ่งชิ้น

“ดีแล้ว ลุงนึกว่าหนูเป็นสตอล์กเกอร์อะไรแบบนั้นซะอีก” ลุงยามพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนลง “ก่อนหน้านี้มีคนมาบอกลุงอยู่ว่ารู้สึกมีคนตาม”

“โอ้ จริงหรอคะ” ฉันยกมือขึ้นปิดปาก “คนที่โดนตามเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายหรอคะ” 

“ผู้ชายจ้ะ คนที่ไปตามเขาเป็นผู้หญิง” ลุงยามตอบ

“โห เดี๋ยวนี้น่ากลัวนะคะ ผู้ชายยังโดนตามเลย” ฉันเคี้ยวไส้กรอก “ใครเป็นคนมาบอกหรอคะ จำหน้าได้ไหมคะ”

“จำไม่ค่อยได้แฮะ จำได้แค่เป็นผู้ชาย…ว่าแต่ หนูอยากรู้ไปทำไมหรอ”

“ถามเฉยๆ น่ะค่ะ กลัวเขาอยู่ห้องใกล้ๆ กัน” 

ลุงยามมองฉันด้วยสีหน้าที่แปลกไป

“เดี๋ยวหนูกินมาม่าเสร็จก็ไปแล้วค่ะ” ฉันส่งยิ้มให้ 

สตอล์กเกอร์งั้นหรอ

ใครกันแน่วะที่เป็นสตอล์กเกอร์

3 วันก่อน

.

.

.

ใครจะไปคิดว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นกับตัวเองวะ

ก็เคยเห็นแต่ในละคร หรือไม่ก็ในนิยาย… ที่ตัวเอกจนแล้วยังเสือกดวงซวยอีก

จนกระทั่งมันเกิดขึ้นกับตัวเองจริงๆ

ฉันยังจำได้ดี

เวลาตีสามสามสิบนาที วันที่ยี่สิบหกพฤษภาคม

ที่คอนโดขนาดกลางแห่งหนึ่งใจกลางกรุง ตอนที่ฝนกำลังตกหนัก…ครบสูตรตามแบบฉบับในหนังฆาตกรรม คืนวันฝนตกจะเป็นวันที่เหมาะสมที่สุด เพราะรอยนิ้วมือ รอยรองเท้า เวลาที่ฝนตกจะ ฝนจะชะล้างหลักฐานส่วนใหญ่ออก

“ครืน” ฉันลืมตาตื่นขึ้นมากลางดึกเพราะเสียงฟ้าร้อง พลิกตัวไปมองที่นาฬิกาดิจิตอลหัวเตียง ตัวเลขสีแดงฉานบอกเวลาเป็นเลขสามกับสามสิบนาที

ฟ้าแลบฉายสว่างไปทั่วห้องตามมาด้วยเสียงดัง “เปรี้ยง”

ฉันพลิกตัวไปอีกทาง ตาที่ปรืออยู่กำลังจะหลับลงอีกครั้ง ‘เดี๋ยวนะ’ ฉันพึมพำในใจ

ฟ้าแลบฉายสว่างไปทั่วห้องตามมาด้วยเสียงดัง “เปรี้ยง”

‘ทำไมเหมือนเห็น…คนหลบอยู่ใกล้กับประตูห้องน้ำเลยวะ’ ฉันพยายามจ้องไปที่เงาตะคุ่ม ๆ ด้านหลัง

 ‘ผีหรือเปล่าวะเนี่ย’ ฉันหยุดนิ่งคิด ‘แต่ทำไมประตูห้องเปิดอยู่วะ’ ฉันเหลือบไปมองประตูหน้าห้องที่มีแสงลอดเข้ามา ‘เดี๋ยวนะ ประตูห้องเปิดอยู่’

ชั่วขณะนั้น ฉันขนลุกซู่

“เปรี้ยง” ฟ้าแลบเป็นแสงสีขาวอีกครั้ง 

มันเป็นคน ใส่หมวกไอ้โม่งคลุมหน้า ใส่ชุดสีดำ พยายามนั่งงอเข่านั่งหลบเอาตัวชิดกำแพงอยู่ที่หน้าประตูห้องน้ำ

ตอนนั้นฉันกับมันคงสังเกตกันและกัน ว่าฉันจะเห็นมันหรือเปล่า…และความจริงแล้วฉันเห็น

ลมหายใจของฉันสั่นระรัว นอนแน่นิ่งอยู่อย่างนั้น ในหัวจำลองสถานการณ์ว่าจะต้องทำอะไรต่อไปดี

ชั่วขณะที่ฉันเห็นว่ามันขยับ มือของฉันก็รีบคว้านาฬิกาดิจิตอลที่หัวเตียงแล้วลุกขึ้นมาขว้างใส่

“โครม!” นาฬิกาลอยออกไปอีกทิศทาง 

ไม่ทันแล้ว มันรีบขยับตัววิ่งออกไปทางประตู

ฉันรีบหยิบแก้วเขวี้ยงใส่จากด้านหลัง แต่แก้วกลับลอยไปกระทบกับตู้เสื้อผ้าแทน

“เพล้ง” แก้วเซรามิคแตกออกมาเป็นเสี่ยงๆ

“โอ้ย” เสียงของมันดังขึ้นตอนพยายามลุกลี้ลุกลนหนีออกไป และเปิดประตูออกจากห้อง

เสียงของผู้ชาย

มันเป็นผู้ชาย!

มันเอามือจับเท้าแล้ววิ่งออกไปทางประตูได้สำเร็จ ก่อนที่จะเลี้ยวออกจากห้องไป

ฉันรีบวิ่งไปปิดประตู หาทางล็อกประตูทุกชั้น 

แล้วก็ยืนนิ่งอยู่กับที่ ท่องสิ่งที่เห็นในใจซ้ำไปซ้ำมา ‘ถุงเท้าสีขาว สูงประมาณ 170 รูปร่างผอม ผู้ชาย ถุงเท้าสีขาว สูงประมาณ 170 รูปร่างผอม ผู้ชาย ถุงเท้าสีขาว สูงประมาณ 170 รูปร่างผอม ผู้ชาย  ถุงเท้าสีขาว…’   

ฉันหายใจเข้าลึก ๆ พยายามรวบรวมสติ แล้วมองเข้าไปในตาแมวอีกครั้ง 

ไม่มีใครอยู่แล้ว

ฉันมองไปที่พื้น…และเห็นถุงเท้าสีขาว

ฉันตัดสินใจค่อยๆ แง้มประตูออก มองไปทางซ้ายและทางขวา 

ทุกอย่างเงียบ…ไม่มีใครแล้ว

มือที่สั่นเทาของฉันหยิบไม้แขวนเสื้อ และเอื้อมออกไปเพื่อค่อยๆ เขี่ยถุงเท้าเข้ามา

ได้โปรด…. ขอให้มันหนีไปแล้ว

“เปรี้ยง” ฟ้าร้องดังขึ้นอีกครั้ง 

“กรี๊ด” ฉันสะดุ้ง หลับตาแล้วใช้แรงฮึดสุดท้ายปัดถุงเท้าเข้ามาในห้อง ก่อนที่จะล็อกประตู

“พี่คะ… หนูอยู่ห้อง 308 นะคะ พี่ช่วยมาที่นี่เลยได้ไหมคะ… คือ เมื่อกี้มีคน เป็นผู้ชาย เข้ามาในห้องหนูค่ะ ใครก็ไม่รู้ มันใส่หมวกไอ้โม่ง เมื่อกี้มันหนีไปแล้ว” 

“มันทิ้งถุงเท้าสีขาวไว้”

ความชิบหายและโลกอีกใบในชีวิตของฉัน…เริ่มต้นที่ตรงนี้

.

.

.

.

.

3 วันต่อมา

ตีสองห้าสิบนาที

ฉันสูดเส้นมาม่าและมองขึ้นไปยังตึกคอนโดด้านหน้า

ไฟสว่างขึ้นในห้องที่ชั้น 5

ห้องที่สามจากทางซ้ายมือ

ฉันเปิดสมุด หยิบปากกามาจด

บิงโก!