แต่หลายวันมานี้ ชีวิตก็อยากมีพื้นที่ส่วนตัวมากๆ ไม่อยากพบปะผู้คน ไม่อยากพูดคุยกับใคร อยากไปไหนมาไหนคนเดียว ไปในที่ๆไม่มีใครรู้จัก ไปกินข้าวคนเดียว ที่ไม่ใช่ร้านอาหารประจำ อยากกลับมาห้องนอนโดยไม่มีใครมารบกวน 

ไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้เกิดขึ้นได้ยังไง รู้แค่ว่ามันเกิดขึ้นไปแล้ว 

ขอโทษคนรอบข้างที่ไม่มีอารมณ์ร่วม ขอโทษที่กลายเป็นแบบนี้ 

ขอเวลาหน่อยนะ ขอเวลากลับไปเข้าไปในกำแพงที่ตัวเองสร้างขึ้น แล้ววันนึงมันจะทลายลง 

ร้องไห้กลับตัวเองเพราะความน้อยใจ อึดอัดมากๆ ทำไมต้องเป็นเรา ทำไม....

แต่สุดท้ายมันก็หยุด... หยุดไปเอง อย่าปล่อยให้ความรู้สึกดิ่งไปมากกว่านี้ เพราะสุดท้ายเเล้ว คนที่ทรมานที่สุดก็คือตัวเอง  ไม่ต้องยิ้มก็ได้ ขอแค่ให้ค่ำคืนนี้ผ่านพ้นไปด้วยดี 

                

                                                                                                                           -ฝันดีนะ-