note : นี่คือการแต่งฟิคหญิงหญิงครั้งแรกในชีวิต ;-;

เดซี่เคยคิดว่าการอยู่หอคนเดียวไม่ใช่เรื่องที่ยากอะไร ก็แค่จัดการกับชีวิตของตัวเองให้ได้ด้วยตัวเอง ก็แค่นั้น แต่ตอนนี้ดูเหมือนเรื่องที่เธอต้องจัดการจะไม่ใช่แค่ปัญหาของเธอซะแล้วนี่สิ

ถามว่าปัญหาของใครหรอที่เธอต้องมานั่งขบคิดให้ปวดกบาลอยู่อย่างนี้

คนข้างห้องไงล่ะ

ผู้หญิงข้างห้องที่เดซี่ไม่เคยแม้แต่จะเห็นหน้าค่าตาว่าเป็นยังไง ไม่เคยทักทาย ไม่เคยรู้ด้วยซ้ำว่าผู้หญิงคนนั้นย้ายเข้ามาเมื่อไร แต่กลับต้องมานั่งฟังเธอร้องไห้คร่ำครวญจนไม่เป็นอันนอนมาเป็นคืนที่สี่แล้ว(แม้สามคืนแรกเธอจะไม่ได้นอนเพราะมัวแต่ปั่นโปรเจคต่างหากก็เถอะ)

แม้ตอนแรกเธอจะแอบหวั่นใจว่าอีกฝ่ายใช่คนแน่หรือเปล่าแต่ด้วยความที่ไม่ได้นอนติดกันมาถึงสามวันทำให้เดซี่ตัดสินใจเคาะไอ้เจ้าฝาผนังกั้นห้องที่บางสมน้ำสมเนื้อกับราคาค่าห้องเสียเหลือเกิน เหอะ อย่างกับใช้กระดาษแข็งกั้นห้อง

“ขอโทษนะคะ คือเสียงคุณมันทำให้ฉันนอนไม่หลับน่ะค่ะ”

“อ่า ขอโทษทีค่ะ คือพอถึงช่วงนี้ของปีทีไรฉันก็เศร้าตลอดเลย แถมยังร้องไห้ตอนอื่นไม่ได้ด้วย”

เสียงร้องไห้ที่หยุดลงกับเสียงตอบกลับของอีกคนทำให้เดซี่รู้สึกเบาใจขึ้นเยอะ คงจะใช่คนแหละวะ ไม่มีผีที่ไหนมาขอโทษแกแบบนี้หรอกเดซี่เอ๊ย

“ลองเล่าให้ฉันฟังดูมั้ยคะ เผื่อจะดีขึ้น คุณได้ระบายฉันก็ได้นอน แฟร์ๆ”

“เอางั้นก็ได้ค่ะ”

ขอบคุณพระเจ้าที่เธอไม่ได้โดนด่าว่าไปยุ่งเรื่องส่วนตัวของอีกฝ่าย

ในคืนนั้นเดซี่ก็ได้รู้ว่าอีกคนมีชื่อว่าเจน อายุมากกว่าเธอหนึ่งปี ส่วนปัญหาที่ทำให้ต้องมาร้องไห้อยู่ทั้งคืนก็คือเรื่องเพื่อนที่มหาลัย

ดูเหมือนฝั่งนั้นจะไม่ใช่คนช่างพูดสักเท่าไรบวกกับเธอเองที่เพลียจากกิจกรรมและการบ้านกองโตทำให้บทสนทนาของทั้งสองไม่ได้ยืดยาวมากนัก

แต่หลังจากวันนั้นกิจวัตรประจำวันของเดซี่ก็เปลี่ยนไป

“เห้ย เดซไปกินเค้กกันป่ะ”

“ไม่อ่ะ มึงไปกับพี่ยอนอูเหอะ กูรีบว่ะ”

“ไอ้นี่ เดี๋ยวนี้รีบตลอด แอบมีแฟนหรอมึงอ่ะ”

แนนซี่เพื่อนสนิทของเธอว่าพลางหรี่ตาเก๊กท่าอย่างกับตำรวจสาวที่กำลังสอบสวนผู้ร้ายปากแข็ง

แต่ผู้ร้ายปากแข็งก็ยังเป็นผู้ร้ายปากแข็งวันยันค่ำ

“แฟนเฟินไรล่ะ กูไปก่อนนะมึง พรุ่งนี้เจอกัน”

ไม่ว่าเปล่ามือทั้งสองก็รีบกวาดทุกอย่างบนโต๊ะเข้ากระเป๋าก่อนที่จะจ้ำอ้าวออกจากห้องเรียนไปอย่างรวดเร็วปล่อยให้แนนซี่ได้แต่ยืนงงอยู่กับอาการแปลกๆของเพื่อนรัก

นับวันยิ่งแปลกคนแฮะไอ้นี่

/

ประตูห้องพักหมายเลข2201ของเดซี่ถูกเปิดโดยเจ้าของมัน ยังไม่ทันที่เธอจะถอดรองเท้าให้เรียบร้อยก็มีเสียงที่คุ้นเคยดังมาจากอีกฟากของผนังห้อง

“วันนี้กลับเร็วจัง ไม่ทำกิจกรรมหรอเรา”

เป็นพี่สาวข้างห้องนั่นเองที่เอ่ยทักเธออย่างทุกที

นี่แหละที่บอกว่ากิจวัตรประจำวันของเธอเปลี่ยนไป ที่รีบกลับมาห้องก็เพราะจะมาคุยกับพี่เจนนี่แหละ

ตอนแรกก็มีแค่ฝ่ายนั้นที่คอยเล่านู่นเล่านี่ให้เธอฟังแต่หลังๆก็เป็นเธอเองที่กลับมาบ่นเรื่องเรียนบ้างเรื่องอาหารที่โรงอาหารของมหาลัยไม่อร่อยบ้างล่ะ จนตอนนี้กลายเป็นว่าเธอติดนิสัยที่ว่าถ้าไม่ได้คุยกับพี่เจนก่อนนอนก็คงนอนไม่หลับไปแล้ว

แต่

ทุกๆเรื่องราวย่อมมีคำว่าแต่มาคั่นเสมอ เรื่องของเธอกับพี่เจนก็ด้วย

“เออพี่ เราก็คุยกันมาเป็นอาทิตย์แล้วเดซยังไม่เคยเห็นหน้าพี่เลยอ่ะ เดซไปหาได้ป่ะ อยากเห็นหน้าอ่ะ”

“วันนี้ดึกแล้วไปนอนได้แล้ว ไว้เจอกันวันหลังแล้วกันนะ”

พี่เจนมักจะบ่ายเบี่ยงแบบนี้เสมอ เธอเองก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากตอบไปว่า ‘ค่ะ’ อย่างที่เด็กดีเขาทำกัน

แผ่นหลังเล็กๆที่พิงอยู่กับผนังห้องค่อยๆขยับออกจากที่พักพิงก่อนที่จะทิ้งตัวลงนอนบนเตียงเหมือนกับทุกที

“ฝันดีค่ะพี่เจน”

“ฝันดีเดซี่”

/

เป็นเวลาเดือนกว่าๆแล้วที่เดซี่คุยกับพี่สาวข้างห้องที่ไม่เคยเห็นหน้า ไม่ว่าจะพยายามให้ตายยังไงพี่เจนก็ไม่ยอมให้เธอเจอหน้าสักที

แต่ยังไงวันนี้เธอก็จะต้องเห็นหน้าพี่เจนให้ได้

ด้วยเหตุนี้เดซี่ก็เลยพาร่างกายตัวเองมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องของพี่เจน เธอรู้สึกว่าวันนี้ห้องพี่เจนมันเงียบผิดปกติ เงียบจนเหมือนว่าไม่มีสิ่งมีชีวิตสักอย่างอยู่ในห้อง

หรือพี่เจนจะไม่อยู่ห้อง?

เอาน่า ไหนๆก็ยืนอยู่หน้าห้องเขาแล้วลองเรียกดูก่อนดีกว่า บางทีพี่เขาอาจจะยังนอนอยู่ก็ได้

“พี่เจน นี่เดซเองนะคะ เปิดประตูให้หน่อยได้มั้ย”

เธอยืนเรียกอีกคนอยู่เกือบห้านาทีแต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับกลับมา หรือพี่เจนจะไม่อยู่ห้องจริงๆ มาเสียเที่ยวหรอวะเนี่ย

ขณะที่เธอกำลังจะถอดใจเดินกลับเข้าห้องตัวเองพี่สาวข้างห้องก็ตอบกลับมาพอดี

“เดซี่เองหรอ พี่เพิ่งตื่นอ่ะ”

“อ้าว เดซรบกวนเวลานอนพี่หรือเปล่าคะ”

“ไม่หรอก แล้วเรามีธุระอะไรหรอ?”

“เดซอยากเจอหน้าพี่ค่ะ เลยมาหา”

“อ่า หรอ”

เสียงจากอีกฟากของประตูดังกว่าเดิมนิดหน่อย เดซี่คิดว่าตอนนี้พี่เจนคงยืนอยู่หน้าประตูแล้วคงจะเปิดให้เธอเข้าไปในอีกไม่ช้า

แต่เปล่าเลย เธอไม่ได้ยินเสียงลูกบิดประตูหรือแม้แต่เสียงอีกคนขยับตัวด้วยซ้ำ

“อยากเห็นหน้าพี่ขนาดนั้นเลยหรอ?”

“ค่ะ เราก็คุยกันมาตั้งนานแล้วไม่เห็นหน้ากันเลยมันไม่แปลกหรอคะ”

“อืม นั่นสินะ แต่ตอนนี้พี่ยังไม่พร้อมให้เราเข้ามา เอางี้ เราลงไปหาป้าเจ้าของหอนะ ไปถามเรื่องพี่กับเขาถ้ารู้เรื่องแล้วยังอยากเจอพี่ก็ค่อยกลับขึ้นมาหาพี่ โอเคนะ?”

“โอเคก็ได้ค่ะ”

ถ้าเจ้าตัวเขาว่าอย่างนั้นเธอเองก็คงทำอะไรไม่ได้นอกจากต้องลงไปหาคุณป้าเจ้าของหออย่างที่อีกคนบอก แล้วเรื่องอะไรกันที่เธอรู้แล้วจะไม่อยากเจอพี่เจน

พี่เจนป่วยเป็นโรคติดต่อขั้นรุนแรงหรอ

บ้าจริงเดซี่ ไปแช่งพี่เขาแบบนั้นได้ยังไง เธอตบแก้มตัวเองเบาๆเพื่อเรียกสติ

“อ้าว หนูเดซี่ ลงมาหาไรกินหรอจ๊ะ”

นับว่าเป็นเรื่องดีที่คุณป้าเจ้าของหออยู่ที่ลอบบี้เธอจะได้รีบถามเรื่องที่สงสัยและจะได้เจอหน้าพี่เจนสักที

“เปล่าหรอกค่ะ คือหนูมีเรื่องจะถามป้าค่ะ”

“เรื่องอะไรหรอ ว่ามาสิ”

“เรื่องพี่เจนที่อยู่ห้องข้างๆหนูน่ะค่ะ”

ไม่รู้ว่าเธอคิดไปเองหรือเปล่า แต่คุณป้ามีท่าทีแปลกๆไปเมื่อเธอถามออกไปอย่างนั้น ก่อนที่ประโยคต่อมาของคุณป้าจะทำให้เธอหายข้องใจในทุกๆเรื่อง

ตอนนี้เดซี่รู้เหตุผลที่พี่เจนไม่ยอมออกมาเจอเธอแล้ว

“ห้องนั้นมันว่างมาเป็นปีแล้วล่ะหนู ตั้งแต่ยัยเจนหลานป้าตายไปนั่นแหละ”

END