วันนั้นเป็นวันที่กำลังนั่งทำงานกลุ่มกับเพื่อนที่ข้างๆตึกที่ทำงาน ก็ปรึกษากันเรื่องฝึกงาน 

หลังจากที่เล่าเรื่องว่ายื่นฝึกงานให้ฟังเพื่อนก็บอกว่า 

"มึงไปฝึกกับเอกเหอะ เค้าไม่รับแล้วล่ะ" 
ตอนแรกก็คิดว่าจะรออีกหน่อย แต่ว่าสิ่งที่ทำให้มาฝึกงานกับเอกเลยก็คือ 

"รู้ป่าวว่าครูเค้าจะสอนเรื่องกราฟฟิคออกแบบเว็บด้วยนะ ปกติเค้าเรียนกันคอร์สละหลายพัน นี่สอนกันฟรีๆ" 
ฟังอย่างงี้ เดิมทีก็คืิดตจะไปสายวาดภาพกับphotoshopอยู่แล้วก็บอกครูไปว่าจะฝึกงานกับทางสาขาวรรณกรรมสำหรับเด็ก(หรือกับเอกตัวเอง) อย่างไม่ลังเล 

ครูก็ตอบตกลงแล้วก็เริ่มงานได้ในวันต่อมาทันที  

วันที่ 2 มิถุนายน  
มารู้ตัวอีกทีก็อยู่ในห้องเรียนที่เรียนหนังสือในช่วงที่เปิดเทอมเสียแล้ว 
แต่ที่เปลี่ยนไปคือ จากที่มีเก้าอี้ที่เรียงกันอยู่แบบห้องเรียนทั่วไป กลายเป็นมินิสตูดิโอที่มีไฟ! ไม่ใช่ไฟหลอดนะ ไฟเซตฉากแบบสตูดิโอ! และมีฉากขาวไว้ถ่ายงาน สายไฟระโยงระยางไปหมดเพราะห้องมีปลั๊กพ่วงต่อถึงกลางห้องแค่ตัวเดียว นั่นคือปลั๊กคอมในห้องเรียน 
ช่างไฟที่มาเห็นจะต้องกรีดร้องกับสิ่งนี้แน่นอน 
หรือถ้าลืมถอดปล๊กก็เตรียมตัวตึกไฟไหม้ได้เลย 

(ปลั๊กพ่วงต่อปลั๊กพ่วงต่อปลั๊กพ่วง)

ซึ่งงานของเราก็คือ การออกแบบเว็บไซต์ให้กับสาขาที่เรียนอยู่ เพื่อให้เด็กที่กำลังจะเข้าเรียนเทอมนี้ หรือผู้ปกครองรู้จักสาขาเรามากขึ้น (ซึ่งเอาจริงๆ ทั้งประเทศก็มีสาขาวรรณกรรมสำหรับเด็กที่เดียว) 

โดยแต่ละคนก็แบ่งหน้าที่ของเรากันไป ในทีมฝึกงานมี 6 คน โดยงานแรกที่เราได้รับก็คือ การสแกนงานที่เป็นต้นฉบับให้เป็นไฟล์ดิจิตอล เพราะสาขาให้ทำงานเป็นชิ้นงานมากกว่าที่เป็นงานดิจิตอลในช่วงเวลาที่ผ่านมา ส่วนมากจะเป็นหนังสือเพราะมันทำง่ายที่สุด? บางคนก็เป็นสื่อผ้าของเล่นเด็ก จนไปถึงสเกลใหญ่ระดับบ้านเบลล์ที่หนักและแพงจัดๆ 

นี่คงเป็นเหตุผลที่ต้องเซตฉากเป็นสตูดิโอใช่มะ? แต่มันมีมากกว่านั้น เพราะว่าเราจะต้องถ่ายรูปครูเพื่อที่จะลงเว็บสาขา และจะต้องเตรียมปฐมนิเทศแบบอนนไลน์ โดยการสตรีมมิ่งออนไลน์อีกด้วย oh my... 
แต่ว่าตอนนี้เป็นลูปกับการสแกนหนังสือแบบโรงงานนรกชัดๆเลย แค่ดูชิลล์กว่าเท่านั้น 
แต่บางทีทำอะไรซ้ำๆหลายๆรอบก็น่าเบื่อนะ 

(ห้องเรียนที่กลายเป็นสตูดิโอเตรียมถ่ายภาพงานต่างๆ)

(โต๊ะทำงานที่เหมือนจะดูดีเพราะมีสองจอ อีกจอนึงเป็นคอมห้องเรียน)