พ็อดแคสต์นี้เล่าเรื่องราวของไดแอน ผู้หญิงคนหนึ่งที่อาศัยอยู่ในอพาร์ทเมนต์ชั้นบน เธอสังเกตเห็นว่า ที่อพาร์ตเมนต์ใกล้ๆนั้น เมื่อมองลงไปจะเป็นห้องนอนของหนุ่มสาวคู่หนึ่ง

หนุ่มสาวคู่นั้นน่าจะเพิ่งรักกัน พวกเขาเพิ่งย้ายเข้ามาอยู่ด้วยกัน และในห้องนอนนั้น พวกเขาเอาหัวเตียงมาชนกับหน้าต่าง บางทีอาจเพื่อให้เมื่อนอนในตอนกลางคืน จะได้เห็นแสงดาว และเมื่อตื่นขึ้นมาในตอนเช้า ก็จะได้เห็นแสงสว่างทันที

แต่ปัญหาของไดแอนก็คือ-ห้องนั้นไม่มีผ้าม่าน

ตามประสาคู่รักหนุ่มสาว สองคนนั้นแทบจะไม่ใส่เสื้อผ้า และร่วมรักกันบ่อยๆ ไดแอนเห็น และบ่นกับสามีเสมอว่าจะทำอย่างไรดี ในที่สุด เธอก็แก้ปัญหาด้วยการปิดม่านบ้านตัวเองเสียเลย เพื่อจะไม่ให้ลูกชายวัยสามขวบของเธอเห็นภาพเหล่านั้น

เหตุการณ์เป็นอย่างนั้นนานหลายเดือน แต่แล้วจู่ๆวันหนึ่ง ไดแอนก็สังเกตเห็นว่า ห้องนั้นไม่มีคนอยู่ แม้ไฟจะเปิดอยู่ แต่ก็ไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆ ต่อจากนั้นไม่นาน เธอก็หลงลืมคนทั้งคู่ไป

ผ่านไปหลายเดือน ในที่สุดเธอก็เห็นผู้หญิงคนเดิมมานั่งอยู่ข้างหน้าต่างอีกครั้ง แต่ผู้หญิงคนนี้ไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว จากที่เคยเป็นผู้หญิงสาวสวย เธอดูปล่อยตัว ร่างกายท้วมขึ้น และหน้าตาเป็นทุกข์กังวล ไดแอนจึงสังเกตอีกครั้ง แล้วในที่สุด เธอก็พบว่าบนเตียงนั้นมีผู้ชายคนเดิมนอนอยู่ แต่เขาไม่เหมือนเดิมอีกเช่นกัน ร่างกายนั้นผ่ายผอม ศีรษะล้าน ไม่เหลือผมเผ้าอยู่อีก นานๆทีเขาจึงจะลุกขึ้นเดินไปมาสักครั้ง แต่โดยมากเขานอนอยู่บนเตียงอย่างเดียว

และในที่สุด เขาก็ไม่ลุกขึ้นมาอีกเลย

ช่วงคริสต์มาส ไดแอนต้องกลับไปเยี่ยมบ้านของเธอเป็นเวลาสิบวัน ตลอดเวลานั้น เธอนึกถึงคนทั้งคู่อยู่เสมอ เธอเป็นห่วงพวกเขา แต่ก็ไม่รู้จะทำอย่างไรได้ เธอไม่อาจเดินเข้าไปบอกพวกเขาว่า เธอ 'เห็น' พวกเขาอยู่ เพราะมันเหมือนการแอบมอง

หลังกลับมาแล้ว วันหนึ่ง ไดแอนสังเกตเห็นว่ามีคนหลายคนมาที่ห้องนั้น แล้วเธอก็เห็นว่ามันเป็นเหมือนการมาอำลาครั้งสุดท้าย บางทีผู้ชายคนนั้นอาจเป็นมะเร็ง เขาผมร่วงเพราะการทำคีโมฯ และนี่อาจเป็นการจากไปของเขาก็ได้

และมันก็เป็นเช่นนั้น หลังจากทุกคนกลับไปแล้ว เหลือแต่ผู้หญิงคนนั้นกับแม่ของเธอ ไดแอนมีความรู้สึกลึกซึ้งกับพวกเขา เธอคิดว่า ในโลกนี้ไม่มีใครอีกแล้วที่อยู่ข้างเตียงของผู้ที่กำลังจะตายคนนั้น นอกจากคนสามคน นั่นคือผู้หญิงคนนั้น แม่ของเธอ และตัวเธอเอง เพียงแต่ตัวเธอไม่อาจเข้าไปอยู่ใกล้ๆได้ แต่เธอก็ร้องไห้ และรู้สึกใจหายราวกับผู้ตายคือญาติของเธอ

เมื่อเขาเข็นศพของชายคนนั้นออกมา ไดแอนเดินออกไปที่หน้าบ้าน เธออยากเข้าไปปลอบโยนผู้หญิงคนนั้น แต่เธอก็ทำไม่ได้ เธอไม่รู้จะบอกอย่างไร บอกว่าเธอแอบดูพวกเขาอยู่ตลอดเวลา เพราะพวกเขาไม่ได้ติดม่านกระนั้นหรือ

ในที่สุด เธอก็เดินกลับออกมา

ไม่รู้สิ ด้านหนึ่งมันเหมือนเรื่องวิปริตถ้ำมอง แต่ในอีกด้านหนึ่ง นี่คือการเข้าไปมีส่วนร่วมในชีวิตของคนอื่นโดยที่ไม่ตั้งใจ ไดแอนผูกพัน อยากรู้จัก อยากเป็นเพื่อนกับผู้หญิงคนนั้น อยากให้กำลังใจเธอ แต่เธอก็ไม่อาจทำได้ และนั่นทำให้เธอเสียใจ

หลังโศกเศร้าระยะหนึ่ง ในที่สุดผู้หญิงคนนั้นก็หยัดยืนได้ เธอยังคงอยู่ที่นั่น ขึ้นไปเล่นโยคะบนดาดฟ้ากับเพื่อน และฟื้นฟูตัวเองกลับมา แต่ไดแอนเล่าว่า ผู้หญิงคนนั้นไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว ความเศร้าทำให้เธอไม่ใช่เด็กสาวที่เพิ่งมีความรักอีกต่อไป

และนั่นแหละ คือการเปลี่ยนแปลงไปของชีวิตในแบบที่เราไม่อาจบังคับควบคุมอะไรได้