เราเป็นคนนึงที่ไม่ค่อยได้ออกกำลังกาย​ ครั้งสุดท้ายที่วิ่งอย่างจริงจังเหมือนจะเป็น​ 5 เดือนที่แล้ว​ ก่อนที่จะยุ่งจนไม่มีเวลาว่างไปออกกำลังกาย​ 

ก่อนหน้านั้นตอนที่จะไปวิ่ง​ ก็จะมีคนคนนึงที่พาไป​ แต่ไม่ได้วิ่งด้วยกันนะ​ เขาเล่นเทนนิส​ที่คอร์ท​ข้างๆสนามวิ่ง​ อืมตอนนั้นจริงๆก็ดีนะ​ (ที่จริงคือมันดีมากต่างหาก)​ แต่ตอนนี้ไม่ดีแล้ว เพราะเราจะไม่ได้ไปกับเขาอีกแล้ว​ เรียกง่ายๆว่าถึงเวลาที่ต้องแยกทาง​ ง่ายกว่านั้นคือเราอกหัก

เขาว่ากันว่าความทรงจำจากความรักครั้งแรกจะกินเวลานาน​ นี่ก็ไม่รู้เหมืิอนกันว่าที่จริงแล้วมันจะกินเวลานานเท่าไหร่ แล้วเมื่อไหร่เราถึงจะลืมเขาไปได้ ถึงแม้จะมีบทความว่าเราจะไม่มีทางลืมเขาไปได้หมด เพราะเราไม่ได้เป็นอัลไซเมอร์​ แต่วันนึงเราจะไม่รู้สึกอะไร​ ไม่เจ็บ​ ไม่ปวดที่หัวใจ

​ไม่ต้องพยายามลืม​ ทั้งๆที่ความจริงการลืมไม่ควรต้องใช้ความพยายาม​

เพราะสุกท้ายมันจะกลายเป็น​แค่ความทรงจำที่ไม่มีความรู้สึก​รวมอยู่ด้วย​ ที่จริงก็น่าเสียดายอยู่หน่อยๆเหมือนกันแฮะ​ ถ้าความรู้สึกที่สะสมมาตั้งนานจะค่อยๆหายไป​ คงเป็นกลไกข​องสมองที่พยายามจะปกป้องเรา​ แล้วก็ทำให้เรา​เดินหน้าหาความทรงจำใหม่ๆมาแทน​อันเดิม​ คงต้องขอบคุณ​พระเจ้าที่สร้างมนุษย์​ขึ้นมา​อย่างรอบคอบ

สุดท้ายนี้​ ​(หลังจากพร่ำเพ้ออะไรก็ไม่รู้มาตั้งนานแถมยังไม่เกี่ยวกับชื่อเรื่องอีก)​ 

เราหวังว่าสักวันเราจะดีใจ​ ที่เห็นคุณมีความสุข​ กับคนที่อยู่ข้างๆคุณ​ ถึงแม้คนคนนั้นจะไม่ใช่เรา​ 

พอถึงวันนั้นคุณก็ต้องดีใจกับเราด้วย