เรื่องนี้คุณยายเป็นคนอ่านให้ฉันฟังด้วยตัวเอง ฟังครั้งแรกไม่รู้เรื่องหรอกเพราะคุณยายแก่มากแล้วอ่านไม่รู้เรื่องฟังไม่รู้เรื่อง แต่ฉันก็พอจะเข้าใจว่าทำไมมันถึงถูกเรียกว่า ลูกเป็ดขี้เหร่ แต่สิ่งหนึ่งที่ฉันไม่เข้าใจในนิทานเรื่องนี้ว่า ทำไมแม่ของมันถึงไม่ชอบมันไปด้วยๆทั้งๆที่มันแค่ตัวสีไม่สวยแปลกและแตกต่างจากคนอื่นเพียงเท่านั้นมันไม่ได้ไปเกเรที่ไหนสักหน่อย ทำไมแม่ของมันถึงไม่รักมัน ฉันจำได้ว่าหนังสือเล่มนี้มีฉากที่ลูกเป็ดร้องไห้เยอะมากเกือบจะทุกๆหน้า จนเจ้าเป็ดกลายเป็นหงษ์สวยงาม ฉันก็คิดว่ามันอาจจะไม่ร้องไห้อีกก็เป็นได้  

        หลังจากนั้นฉันก็เป็นคนที่ชอบหนังสือมากๆ การได้ซื้อหนังสือเป็นอะไรที่ฉันสบายใจและมีความสุขมากที่สุดไป แม้ในวันที่ฉันเจอเรื่องทุกข์ใจการเดินร้านหนังสือและได้หนังสือที่พอใจกลับมาเป็นอะไรที่ดีต่อใจมากๆ ถึงจะอ่านไม่จบบ้างแต่ก็มีความสุขที่ได้ซื้อมาดองไว้ อาจจะไม่ใช่คนรักการอ่านแต่คงเป็นคนที่สะสมหนังสือมากกว่า ทุกคนในบ้านรู้ว่าการหาของขวัญให้ฉันนั้นไม่ยาก แค่ออกปากถามฉันแล้วต่อด้วยคำว่า"อยากได้หนังสือเหรอ" ไม่มีใครจะเดาผิดแน่นอนไม่ว่าโอกาศไหนๆ นั่นคือหนังสือทั้งนั้น ยิ่งโต ความสนใจในหนังสือก็เริ่มเปลี่ยนแนวๆไปเรื่อยๆ มาถึงตอนนี้ฉันสนใจ เกี่ยวกับ บันทึกเดินทางมากกว่า

เพราะเหมือนบุคคลในหนังสือเล่าเรื่องราวให้เราฟังโดยผ่านการอ่านอีกที 

        มีครั้งนึงฉันได้มีโอกาศได้ไปร้านหนังสือกับคุณยาย เพราะท่านออกปากว่าจะซื้อให้ซักเล่ม ในตอนนั้นฉันติดพวกการ์ตูนมังงะ เลยไม่คิดว่าจะซื้อคุ้มไหม ฉันเลยหาหนังสืออื่นที่สนใจแทน ฉันเป็นคนที่ใช้เวลานานเมื่อได้อยู่ในร้านหนังสือ คิดว่าถ้าหากนอนที่นี่ได้ฉันยินดีที่จะนอน หรือคลุกตัวอยู่กับพวกมันเพราะฉันรักพวกมัน วันนั้นฉันใช้เวลาอยู่นานกับการหาหนังสือที่ตัวเองสนใจใหม่ ฉันเป็นคนที่จะหาดูข้อมูลหนังสือที่ตัวเองสนใจมาก่อนมากกว่ามาเลือกโดยไม่มีจุดหมายเพราะมันมักจะนกทุกครั้งที่พอซื้อมาแล้วอ่านๆไปไม่ชอบเอา  ฉันหาหนังสืออยู่นานจนมีความคิดว่าคงต้องเดินหายายแล้วหละไม่รู้ตอนนี้เหนื่อยแล้วนั่งพักอยู่ตรงไหนแล้ว  ฉันเดาว่ายายคงอยู่หใวดหนังสือธรรมมะ ไม่ก็จิตวิทยาแน่ๆ ผู้ใหญ่คนแก่น่าจะชอบอะไรแบบนั้น แต่ไม่ใช่เลย ภาพที่ฉันเห็นวันนั้นฉันยังเสียดายที่ไม่ได้ถ่ายรูปมา ฉันเห็นยายนั่งอยู่กับพื้นแล้วอ่านหนังสือเล่มบางๆเล่มหนึ่ง  ใช่แล้ว คุณยายอยู่ในหมวดหนังสือนิทาน คุณยายเหมือนมีความสุขที่ได้อ่านมัน คงเป็นเพราะเป็นหนังสืออ่านง่ายละมั้ง ฉันยืนมองแล้วยิ้มกับภาพนั้นอยู่นานก่อนที่จะรีบเดินไปที่อื่นก่อนยายจะรู้ตัว  และฉันก็คงยังใช้เวลาอยู่นานสุดท้ายก็ไม่ได้เล่มไหนเลย ฉันไปตามคุณยายเพื่อกลับบ้านก็พบว่ายายก็ยังนั่งอยูที่หมวดเดิม ฉันฉีกยิ้มในใจอีกครั้งเพราะภาพข้างหน้าช่างอบอุ่น 

ไม่รู้ว่ามันเป็นความบังเอิญหรือไม่ แต่ในสายตาคุณยายก็คงยังมองว่าฉันก็เป็นเด็กคนนึงเหมือนเดิม

และในสายตาฉันก็เหมือนกันคุณยายคงหยุดโตแล้วแหละ  ใครจะคิดว่าเค้าจะมานั่งอ่านนิทานได้มีความสุขได้ขนาดนั้น ทุกวันนี้ฉันยังเสียดายว่า หากฉันได้ถ่ายรูปนั้นเก็บไว้ก็คงดี